Γράφει η Άλκηστις Κολοκυθά
Μιλούσα προ ημερών με έναν ΑΜΕΑ που προσπαθεί να κινηθεί με καροτσάκι στην πόλη μας.
Μου είπε: Έβλεπα την αντίδραση που υπήρχε όταν προσπαθούσατε να βάλετε μια σειρά στην πόλη. Να σέβονται οι δημότες τις διαβάσεις, το παρκάρισμα στις θέσεις των ΑΜΕΑ, τους νέους γονείς που βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους με καροτσάκι. Από την πλευρά μου και εγώ δεν ήμουν ευχαριστημένος. Ήθελα να είστε ακόμη πιο αυστηροί. Να γίνει πολύ πιο γρήγορα κατανοητό ότι και εμείς έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους συνδημότες μας.
Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να προβλέψω τι θα επακολουθούσε. Σήμερα η κατάσταση είναι τουλάχιστον χαοτική. Εκεί που πήγαμε να ανασάνουμε γίναμε ξανά παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Η πόλη έγινε καθαρά τριτοκοσμική. Το παρκάρισμα σε διαβάσεις, γωνίες πεζοδρομίων είναι πλέον απολύτως ελεύθερο. Να περάσουμε στο κέντρο όπου υπάρχουν καφέ, ούτε να το διανοηθούμε.
Πραγματικά απορώ. Εντάξει, οι δημότες βολεύονται πρόσκαιρα με την αναρχία. Η Δημοτική αρχή δεν μας σκέφτεται καθόλου; Τόσο πολύ τους έχει τυφλώσει η ψηφοθηρία και ο λαϊκισμός;
Πρέπει να συμβεί κάτι απρόβλεπτο για να αλλάξει κάτι; Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι τύψεις που τότε δεν σας βοήθησα όσο έπρεπε.
Αισθάνθηκα άβολα. Δεν είναι καλό να βλέπεις απογοητευμένους ανθρώπους έστω και αν αυτοί σε επαινούν με τον τρόπο τους. Του υποσχέθηκα ότι θα αναδείξω το θέμα και του εξήγησα ότι οι πρωτοβουλίες που πήραμε κατά τη διάρκεια της θητείας μας υπαγορεύονταν από την ευαισθησία μας προς τους ΑΜΕΑ.
Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σοβαρό και δεν προσφέρεται για πολιτική αντιπαράθεση. Κάνουμε έκκληση στη Δημοτική αρχή να αντιληφθεί σε τι αδιέξοδο έφερε αυτούς τους συνανθρώπους μας και να κάνει στροφή 180 μοιρών. Εμείς από την πλευρά μας θα στηρίξουμε κάθε θετική πρωτοβουλία.
