Η μάχη του Ασπροποτάμου δεν είναι μόνο για το νερό. Είναι για τη λογική, για το δίκαιο, για την αξιοπρέπεια. Και τελικά, για το ποιος κυβερνά πραγματικά αυτόν τον τόπο.
Ένα βουνό, ένα ποτάμι, μια παρθένα γη. Αυτός είναι ο Ασπροπόταμος. Και απέναντί του, μια μπουλντόζα. Με φόντο τον ήχο του ρέματος, τον βόμβο της πέστροφας, το κελάηδισμα του δάσους – έρχεται ο θόρυβος του σιδερικού, του φορτηγού, της «ανάπτυξης». Γιατί έτσι ονομάζουν πια την αρπαγή.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του trikalanews.gr, στις 9 Ιουλίου 2024, η Διεύθυνση Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών του ΟΦΥΠΕΚΑ, με επίσημο έγγραφό της, διαπίστωσε ότι το υδροηλεκτρικό έργο της εταιρείας «ΜΑΛΛΙΟΝΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΠΕ» στη θέση «Ελατάκια», εντός της Τοπικής Κοινότητας Χαλικίου, είναι παράνομο. Νόμιμα, ξεκάθαρα, με υπογραφή. Το έργο βρίσκεται εντός της Ζώνης ΙΙβ του Εθνικού Πάρκου Τζουμέρκων – εκεί όπου η νομοθεσία ρητά απαγορεύει τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό: ουδέποτε ζητήθηκε η απαραίτητη γνωμοδότηση του Φορέα Διαχείρισης κατά την περιβαλλοντική αδειοδότηση του 2019, πράγμα που από μόνο του καθιστά άκυρη την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων. Ο ΟΦΥΠΕΚΑ ζήτησε την ανάκληση της άδειας. Από τον Ιούλιο. Κι όμως – οι μπουλντόζες ανέβηκαν.
Γιατί μας νοιάζει; Γιατί εδώ δεν έχουμε μόνο μια καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Έχουμε κάτι πολύ βαθύτερο: την αντιστροφή του ρόλου της Πολιτείας. Εκεί όπου η νομιμότητα λέει «σταματήστε», η εξουσία λέει «προχωρήστε». Εκεί όπου οι πολίτες ζητούν να εφαρμοστεί ο νόμος, το κράτος στέλνει την αστυνομία – όχι για να σταματήσει το παράνομο, αλλά για να συλλάβει αυτούς που το αποτρέπουν.
Στην ουσία, έχουμε το εξής παράλογο: η Αστυνομία προστατεύει το μηχάνημα που δεν έχει άδεια και συλλαμβάνει τον πατέρα που στέκεται μπροστά του για να σώσει το νερό που θα πιει το παιδί του. Τι να πει κανείς; Ίσως φταίει που το ποτάμι δεν έφερε ΑΦΜ. Ή που το δάσος δεν καταθέτει Ε3.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η τοπική κοινωνία του Χαλικίου στάθηκε όρθια. Όχι επειδή έχει πολιτικά μέσα ή επιχειρηματική ισχύ, αλλά γιατί έχει αξιοπρέπεια. Έχει φωνή. Έχει δίκιο. Και το δίκιο το φώναξε. Σε συνελεύσεις, σε πορείες, μπροστά στα εκσκαπτικά. Όμως ποιος να το ακούσει;
Όχι, πάντως, ο Δήμαρχος Μετεώρων, Λευτέρης Αβραμόπουλος. Ούτε η Αντιπεριφερειάρχης Τρικάλων, Χρύσα Ντιντή. Και οι δύο, σε μια τραγική σιωπή που τσακίζει περισσότερο κι από τον ήχο της μπουλντόζας. Δεν πήραν θέση, δεν δήλωσαν ούτε «δεν ξέρω». Το άφησαν να περάσει. Το βλέπουν, το ακούν – αλλά «δεν είναι αρμόδιοι». Ίσως, βέβαια, αν το θέμα είχε σχέση με κάνα «μοντέλο», να άλλαζε η στάση. Αλλά εδώ δεν έχουμε Instagram. Έχουμε ένα ποτάμι που λέγεται Καπραλία και μια κοινωνία που λέγεται αξιοπρέπεια.
Κι αν δεν μπορούν να μιλήσουν ως θεσμικοί – ας μιλήσουν ως άνθρωποι, ως γονείς. Ας σταθούν δίπλα στα παιδιά που συνελήφθησαν γιατί προστάτεψαν ένα ποτάμι. Ας πουν μια κουβέντα παρηγοριάς, αν όχι πολιτικής κάλυψης. Ή έστω – ας πουν κάτι. Η σιωπή, σε τέτοιες στιγμές, δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνένοχη.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο, αν το έργο προχωρήσει, δημιουργείται επικίνδυνο προηγούμενο για επεμβάσεις σε αυστηρά προστατευόμενες περιοχές. Δεν είναι μόνο το Χαλίκι. Είναι όλη η Πίνδος. Είναι όλη η Ελλάδα που λέει “όχι” στην αυθαιρεσία. Από την άλλη, η τοπική κοινωνία έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως δεν θα υποχωρήσει. Η υπόθεση θα κριθεί στα δικαστήρια. Και εκεί, θα αποκαλυφθεί ποιος υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον – και ποιος όχι.
Γιατί τελικά, η ιστορία του Ασπροποτάμου δεν είναι απλώς μια ιστορία νερού. Είναι μια ιστορία δικαιοσύνης. Είναι η στιγμή που ο πολίτης κοιτάζει το κράτος στα μάτια και του λέει: «Ως εδώ».
