Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Σκίτσο: Γιώργος Γαλίτης
Έφη Παπαδοπούλου, Αλίκη Μουσμούλα, Δημήτρης Στατήρης, Χρυσούλα Χρήστου, Ηλίας Βογδάνης, Δημήτρης Όντος και Απόστολος Σιέρρας, ανοίγουν την καρδιά τους και μιλούν στη larissanet για όλα όσα τους βασανίζουν τις τελευταίες μέρες.
Αξίζουμε καλύτερη ζωή
Γράφει η Έφη Παπαδοπούλου
Ιδιωτική υπάλληλος
Μετά τη Μάνδρα το 2017, μετά το Μάτι το 2018, μετά τις πυρκαγιές το 2021 που κάηκε όλη η Εύβοια, ήρθαν τα Τέμπη. Για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, και μιλήσουμε για τις φωτιές στην Ηλεία, τις δολοφονίες μεταναστών, αλλά και Ελλήνων όπως ο Παύλος Φύσσας, ή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου που ήταν 15 ετών μόλις.
Αλλά δεν έχουμε την ίδια ευθύνη με τους πολιτικούς και όσους είχαν εξουσία τόσα χρόνια και άρα και τις επιλογές να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει τσακίσει τον κοινωνικό ιστό κι αυτό που επικρατεί είναι η ανασφάλεια. Βαρεθήκαμε να ακούμε για σκάνδαλα, για μίζες, οι πλούσιοι να γίνονται εν ολίγοις πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι.
Ντρέπομαι για την γενιά μου και για όλους αυτούς που πέρασαν τόσα χρόνια από την εξουσία. Επειδή αυτοί όμως δεν ντρέπονται καθόλου, το μόνο αισιόδοξο είναι ότι στις συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών κυριαρχούν τα νέα παιδιά. Μαθητές και φοιτητές!
Παιδιά που γνωρίζουν ότι θα μπορούσαν να είναι κι εκείνα στο μοιραίο τρένο. Οποιαδήποτε αλλαγή επιζητάμε θα περάσει μέσα από αυτά τα παιδιά και καλούμαστε να τα στηρίξουμε όλοι μας. Όχι άλλα σκάνδαλα, όχι άλλα δυστυχήματα, όχι άλλα αθώα θύματα, αξίζουμε όλοι μας μια καλύτερη ζωή!
Τα Τέμπη μας ξύπνησαν
Γράφει η Αλίκη Μουσμούλα
Φοιτήτρια Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής ΠΑΜΑΚ
Η ροή των ημερών, δυστυχώς δεν μονοπωλεί άλλο θέμα από αυτό των Τεμπών. Που για να τα λέμε σωστά, δεν πρέπει να το αποκαλέσουμε θέμα, αλλά τραγωδία. Μια τραγωδία που μου πήρε ώρες να χωνέψω και να αντιληφθώ, με την τηλεόραση μου να παίζει τέρμα ξανά και ξανά ειδήσεις αηδιαστικές, περί σταθμάρχη, θυσίας, μανάδων που ψάχνουν-ίσως ακόμα και σήμερα- τα παιδιά τους στα αζήτητα.
Ως φοιτήτρια, στα 20 μου χρόνια, η εικόνα νέων ανθρώπων να σκοτώνονται μέσα σε μια στιγμή, τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, και ταυτόχρονα «συνεννοημένα», από πολιτικές αρχές και θεσμοθετημένες αυθαιρεσίες, μου προκαλεί μια αίσθηση αηδίας. Απαισιοδοξία για αυτό το αύριο που έμαθα να περιμένω τόσα χρόνια, να προσπαθώ να γίνω κάτι χρήσιμο πρώτα για εμένα την ίδια, και μετά για τον τόπο που ζω. Είναι η πρώτη φορά, που εικόνες διαπερνούν την βασική αίσθηση λύπης, που το μίσος υπερισχύει κάθε μέρα έναντι όλων των άλλων σκέψεων.
Δεν αποτελούσε ποτέ έκπληξη πως στη χώρα μας γίνονται τέρατα, δεν ήταν άγνωστο πως χρειαζόμαστε εκείνον τον φίλο τον γνωστό, τον ξάδερφο να μας βρει μια θέση για εμάς ή τα παιδιά μας. Ξέρω που ζω, ξέρω που θα ζω και αύριο. Αυτό που δεν γνώριζα μέχρι την 1η Μαρτίου, που ταξίδευα και η ίδια για να γυρίσω στην πόλη που σπουδάζω, είναι πως πράγματι ζω από τύχη. Δεν είναι απλώς ένα σύνθημα που κοσμεί τα πανό των διαδηλώσεων, είναι η αλήθεια που η γενιά μας συνειδητοποίησε τόσο βάναυσα μέσα σε μια νύχτα που βάφτηκε με αίμα δεκάδων ανθρώπων, και που καλείται με την οργή της να αλλάξει μια για πάντα.
Αν με ρωτήσει κανείς τι άφησε μέσα μου το δυστύχημα στα Τέμπη, με ευκολία θα πω ότι με ξύπνησε, και όχι μόνο εμένα, όλους μας. Πρωτόγνωρο να βγαίνουν τόσοι άνθρωποι στους δρόμους ξανά και ξανά, με την ελπίδα να μην ξεχαστεί όχι μόνο το τι έκαναν, αλλά και ποιοι θέλουμε να είμαστε τελικά. Η γενιά που παρατηρεί να της παίρνουν όλα όσα της ανήκουν και να τα προσπερνά με την ίδια ευκολία που κάνει scroll στα social; Εγώ νομίζω πια πως δεν είμαστε αυτή η γενιά. Είδαμε να πεθαίνουν άνθρωποι στον βωμό των χρημάτων, των επόμενων -εμετικών- κομματικών υποσχέσεων, στο όνομα κάποιας θυσίας που ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί την άξιζε αυτή η χώρα. Αν κάτι ελπίζω να μείνει, όχι παροδικά αλλά για όσο ζούμε, είναι αυτό το κύμα οργής που θα ξεσπά κάθε φορά που θα μας στερούν τα αυτονόητα. Φτάσαμε να χάνονται ζωές και πάνω σε αυτές να πατάνε για πιο υψηλά νούμερα και πιο καλοστημένα ρεπορτάζ.
Στα 20 μου, δεν δέχομαι να μιλήσω ξανά για μάνες που έβαλαν τα παιδιά τους στο τρένο, και το πήραν σε φέρετρο, εξαιτίας μιας εγκληματικής κουλτούρας που διαιωνίζουμε δεκαετίες ολόκληρες. Με πνίγουν δάκρυα στις εικόνες αυτού του δράματος που θα ευχόμουν να είναι ταινία. Είναι η Ελλάδα που ζω, με τις ευθύνες να γίνονται μπάλα, και μέρα με τη μέρα να έρχεται στο φως αυτή η σαπίλα που καλύπτουμε με το ρητό πως σαν τον τόπο σου δεν έχει.
Πράγματι, δεν έχω δει σε κανέναν άλλο τόπο το πιο φθηνό αγαθό να είναι η ίδια η ζωή. Αυτό ήταν για μένα το μάθημα, το σοκ, η επόμενη μέρα. Όταν η ενήλικη κατά τα άλλα φιγούρα μου, έτρεξε πίσω στο πατρικό της να αγκαλιάσει τους γονείς της, στην ιδέα πως κάποιοι δεν θα το ζήσουν αυτό ποτέ ξανά. Λυπάμαι και ντρέπομαι για αυτή την κοινωνία, που η μνήμη της δυστυχώς διαρκεί όσο και το δελτίο των οχτώ. Ίσως αυτή τη φορά, αναλογιστούμε την ευθύνη, ίσως πονέσουμε προκαταβολικά για τα παιδιά που θα φέρουμε αύριο μεθαύριο στον κόσμο, και φροντίσουμε το «πάρε με όταν φτάσεις» να μην ξαναγίνει ο προάγγελος ενός θρήνου που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Από την παρακμή στην ελπίδα
Γράφει ο Δημήτρης Στατήρης
συγγραφέας
Όσο επιμένουμε να βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος, κινδυνεύουμε να καούμε χωρίς να το καταλάβουμε. Καμία ανοχή στους πολιτικούς υπεύθυνους του εγκλήματος των Τεμπών αλλά και της εμπλεκόμενης εταιρείας και του προσωπικού της. Οι ιδιωτικοποιήσεις των πάντων δεν είναι η απάντηση στο πρόβλημα αλλά η εύκολη λύση.
Όταν τα κέρδη μπαίνουν πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής, τότε το θέμα παύει να είναι κομματικό ή συντεχνιακό και θα έπρεπε να μας αφορά όλους ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων. Επείγει να γίνουν τομές και αλλαγές με γνώμονα το συμφέρον των πολλών και όχι μιας μικρής μερίδας ανθρώπων που εκμεταλλεύεται την εξουσία που της έχει παραχωρηθεί από το Κράτος. Τα δάκρυα της κυβέρνησης δείχνουν ενοχή περισσότερο παρά συμπόνια.
Ας τελειώνουμε επιτέλους με την παρακμή αυτού του συστήματος που μας έχει οδηγήσει με τον τραγικότερο τρόπο στη σημερινή κατάσταση της φτώχειας και της αναξιοπιστίας σχεδόν σε κάθε επίπεδο και ας αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη του απέναντι στον συνάνθρωπό του και κατά επέκταση απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Πιστεύω πολύ στον αστάθμητο παράγοντα στη ζωή γενικά, εκεί που τα ΜΜΕ και οι αρμόδιοι φορείς σε καθοδηγούνε ύπουλα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, πάντα θα συμβαίνει κάτι απρόβλεπτο με αποτέλεσμα μια ενδεχόμενη ανατροπή.
Το πιο ελπιδοφόρο γεγονός των ημερών είναι η διάθεση των νέων ανθρώπων για διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο τους από την πλειοψηφία των παλαιότερων γενεών που έζησαν με μοναδικό τους όραμα την βόλεψη και την καλοπέραση χωρίς δεύτερες σκέψεις για τα χρόνια που θα έρχονταν.
Η Τραγωδία των Τεμπών δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί
Γράφει η Χρυσούλα Χρήστου
Σκηνοθέτης- ηθοποιός
Η Τραγωδία των Τεμπών δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί. Ένα έγκλημα της σημερινής Κυβέρνησης στα τόσα που έχουν συσσωρευτεί από την αδιαφορία τους για κάθε τι που αφορά εμάς τους κοινούς θνητούς. Σαφώς κι έχει ταξική χροιά. Το τρένο το χρησιμοποιούν πρωτίστως φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες. Η ασφάλειά του θα έπρεπε να είναι κύριο μέλημα της Κυβέρνησης. Ε λοιπόν δεν ήταν.
Όπως και τόσα άλλα που ανήκουν στο Δημόσιο τομέα. Ας μην ξεχνάμε την πλήρη απαξίωση του ΕΣΥ, της Παιδείας και τώρα με ύπουλο τρόπο προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Τα δημόσια αγαθά πρέπει να εξαφανιστούν σύμφωνα με την πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ακόμη και σ’ αυτή την τραγωδία, ο Πρωθυπουργός και τα ΜΜΕ, προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους διαχέοντας σε όλες τις Κυβερνήσεις τις ευθύνες που αυτοί έχουν. Με προκλητικό τρόπο μιλούν για θυσία.
Είναι τέτοια η σύγχυσή τους και η αλαζονεία τους που δεν αντιλαμβάνονται ότι στις θυσίες υπάρχουν θύτες και θύματα. Και ότι αυτοί είναι οι θύτες στην Ανθρωποθυσία. Πόσο κυνικός πρέπει να είναι κάποιος που διαχειρίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο την τραγωδία που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Είναι φυσικό οι πολίτες και πρωτίστως οι νέοι να ξεσηκωθούν και να διαδηλώνουν ενάντια σ’ αυτή την πολιτική.
Και εισπράττουν χημικά, προσαγωγές, και ξύλο. Η οργή του κόσμου έχει πλέον ξεχειλίσει. Το καθεστώς όσο βλέπει ότι φθείρεται και πέφτει τόσο επικίνδυνο θα γίνεται. Γερανοί της αστυνομίας τρέχουν σαν τρελοί ανάμεσα στο πλήθος. ΜΑΤ που διαλύουν πορείες χωρίς κανένα λόγο.
Η τακτική της παλιάς Δεξιάς που όλοι γνωρίζουμε. Δίπλα στο κράτος υπάρχει το παρακράτος. Η αυταρχική αντιδημοκρατική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη πρέπει να σταματήσει εδώ. Είναι θέμα επιβίωσης και αξιοπρέπειας όλων μας.
Μαύρο
Γράφει ο Ηλίας Βογδάνης
Λογοθεραπευτής
Μαύρο σε όσους και όσες είναι στη Βουλή, μαύρο και σε αυτούς και αυτές που ζητάνε να επαναδιαπραγματευθούν τις κοινωνικές συμβάσεις με τον λαό, καινούρια πρόσωπα εδώ και τώρα. Όχι στην άντληση προσώπων από τις κομματικές δεξαμενές της διαπλοκής και της ρεμούλας.
Τίποτα δεν λειτουργεί εδώ και χρόνια. Στήριξη στην Υγεία, την Παιδεία, τις Μεταφορές, την Ενέργεια και την Ύδρευση. Είναι ευκαιρία να απαλλαγούμε όχι μόνο από την νοσηρότητα που αποπνέουν αλλά και από την νοοτροπία που τους ακολουθεί. Μαύρο.
Αν έχεις τύχη διάβαινε…
Γράφει ο Δημήτρης Όντος
Ηθοποιός
Η λαϊκή παροιμία που αποτελεί τον κανόνα των πραγμάτων χρόνια τώρα -για να μην πω αιώνες-
Σ’ αυτή εδώ τη χώρα…
Σαν τώρα θυμάμαι τα δικά μου (μας) «κατά τύχη» στην περιοχή της συντριβής όταν το 2003 ξεκινούσαμε αμέριμνοι με το σχολείο για την πενταήμερη μας… ενώ κάποιοι άλλοι έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής… (για πάντα!)
Σαν τώρα θυμάμαι τα ατελείωτα πηγαινέλα 1,5 μήνα σε καθημερινή βάση Λάρισα – Θεσσαλονίκη όταν μόλις είχα περάσει στη Σχολή μου για να μην χάνω το πρόγραμμα των μαθημάτων…
Κατά τύχη δεν ήμουν μέσα στην αμαξοστοιχία του θανάτου κι εγώ, και όλοι μας…
Θύματα, θρήνος, απόδοση ευθυνών (λέμε τώρα) και φτου ξανά κι απ’ την αρχή για νέες περιπέτειες η μικρή Ελλαδίτσα… (σαν ήρωας κινουμένων σχεδίων που απολαμβάνουμε τις γκαφατζίδικες περιπέτειές του κάθε εβδομάδα στα περίπτερα!)
Πολιτικοί και Κυβερνήσεις (αριστερές, δεξιές, βόρειες, νότιες, κουτσές, στραβές κτλ…) ανεβαίνουν και κατεβαίνουν όπως τα καλοκαιρινά και τα χειμερινά ρούχα στις ντουλάπες μας ανά εποχή…
Άνθρωποι εκλέγονται, επανεκλέγονται και διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να τους απασχολούν ούτε στο ελάχιστο η χώρα και οι δομές της…
Βαυκαλίζονται οι μεν και οι δε ότι περνάμε σε περίοδο ανάπτυξης επειδή θα ανοίξει ένα ακόμα Zara ή ένα ακόμα Mc Donald’s ή μία ακόμα (οποιαδήποτε πολυεθνική) και για να πας απ’ την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για να μετακινηθείς στη μικρή επικράτεια της χώρας σου από το ένα σημείο στο άλλο πρέπει πρώτα να έχεις υπογράψει ασφάλεια ζωής (ιδιωτική πάντα κι αυτή γιατί η ιδιωτικοποίηση είναι συνώνυμο της ανάπτυξης, ντε…) αλλιώς κλάφτα, Χαράλαμπε…
Τους προσεχείς μήνες οι ανωτέρω κύριοι θα ζητήσουν ως είθισται ανά τετραετία και πάλι την ψήφο μας…για να μας εκπροσωπήσουν κοινοβουλευτικά…με μοναδικό και αποκλειστικό κίνητρο να θρονιαστούν στα αναπαυτικά -απ’ ότι φαίνεται – έδρανα της Βουλής κι εμείς θα τους τη δώσουμε κρατώντας την ταυτότητα και την ψυχή μας σφιχτά και απελπισμένα στα χέρια μας και περιμένοντας καρτερικά τη σειρά μας για το παραβάν…
Γιατί ενώ θα έπρεπε κανονικά να ανοίξουμε αυτά τα ρημαδόχερα και να τους πετάξουμε μια μούντζα…θα σκύψουμε ταπεινά το κεφάλι για άλλη μια φορά και θα εκτελέσουμε με σύνεση τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο Κράτος (αύριο πηγαίνοντας να ψηφίσουμε, μεθαύριο πηγαίνοντας να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας στο δημόσιο κλπ.).
Αυτή είναι η διαφορά μας…
Η επίγνωση και η κάλυψη των υποχρεώσεών μας απέναντι στον κρατικό μηχανισμό εν αντιθέσει με τους κύριους (ο Θεός να τους κάνει) πολιτικούς μας οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει υποχρέωση απέναντι στο λαό που εκπροσωπούν…
Δεν μ’ αρέσει η ισοπέδωση αλλά δεν αξίζει κανένας άνθρωπος ο οποίος μέσα από τίτλους, τιμές και μεγαλεία προσπαθεί να διατρανώσει το ανάστημα του…
Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούν όλοι οι κύριοι παρασημοφορημένοι, βραβευμένοι, εκλεγμένοι, βολεμένοι αυτής της χώρας την έννοια της προσφοράς…
Ο κρατικός μηχανισμός δεν υφίσταται για να τρέφει τις φιλοδοξίες και τις τσέπες των εκάστοτε φερέλπιδων πολιτικών αλλά για να υπερασπίζεται και να προωθεί την κοινωνική ευρυθμία ή αλλιώς την κοινωνία στο σύνολο της!
Δυστυχώς μπήκε μια άνοιξη που φλερτάρει έντονα με το σκοτάδι και το σκοταδισμό…
Αλλά ό,τι είναι να ανθίσει θέλει πρώτα όργωμα…
Να το θυμάστε αυτό εσείς που αύριο θα ζητήσετε να σας υποστηρίξουμε με την ψήφο μας!
Όλοι σας ανεξαιρέτως!!!
Κοινωνία σε αναβρασμό
Γράφει ο Απόστολος Σιέρρας
Φιλόλογος στο Λύκειο Πλατυκάμπου
Το τελευταίο διάστημα η χώρα μας ζει σε έναν πρωτόγνωρο αναβρασμό. Χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν με συγκεντρώσεις στις πλατείες και πορείες στους δρόμους. Η ελληνική κοινωνία, φαίνεται, ξύπνησε από έναν λήθαργο, όπου είχε περιπέσει, όπου την είχαν «βυθίσει» η δεκάχρονη -και πλέον – οικονομική κρίση, τα Μνημόνια, η πανδημία. Τι οδήγησε όλο αυτόν τον κόσμο στους δρόμους; Η πολιτική και οι επιλογές της Κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι η βασική αιτία.
Αυτό, όμως, που λειτούργησε καταλυτικά για τον ξεσηκωμό τόσων πολλών, και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της «εξέγερσης» ήταν τα Τέμπη! Τόσες ζωές νέων ανθρώπων, που «έφυγαν» τόσο άδικα, εξ’ αιτίας της εγκληματικής κρατικής αδιαφορίας, της απληστίας του ιδιωτικού κεφαλαίου για κέρδη και της αμέλειας κάποιων ακατάλληλων, που βρέθηκαν να κατέχουν τόσο υπεύθυνες και καίριες θέσεις. Καθώς γίνονταν γνωστά τα τραγικά συμβάντα, όλοι συνειδητοποίησαν πως αυτό το δυστύχημα θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα!
Πόσα να αντέξει αυτός ο λαός! Πόση υπομονή να κάνει! Βγήκε στους δρόμους. Ευτυχώς! Αντέδρασε γιατί οι αντιλαϊκές πολιτικές, τα βάρη και οι «προσβολές» μαζεύτηκαν. Οι αιτίες, λοιπόν, που κατά τη γνώμη μας, προετοίμαζαν καιρό τώρα, την «εξέγερση» ήταν οι εξής: Η διαχείριση της Πανδημίας – με τους χιλιάδες νεκρούς – και η εγκατάλειψη των δομών του Εθνικού Συστήματος Υγείας τη στιγμή που απαιτούνταν η ενίσχυσή του, καθώς αυτό και οι γιατροί του και το νοσηλευτικό προσωπικό έδωσαν αγώνα να σώσουν ανθρώπους…
Η εγκατάλειψη και συστηματική απαξίωση του Δημόσιου Σχολείου. Οι εκδικητικές «επιθέσεις» στους καθηγητές και τους δασκάλους, για τις αντιστάσεις τους και τον αγώνα τους να υπερασπιστούν το Δημόσιο Σχολείο και τη μόρφωση ως αγαθό για όλους. Η θέσπιση της Πανεπιστημιακής αστυνομίας. Το χτύπημα των φοιτητών και του φοιτητικού κινήματος αλλά και των Α.Ε.Ι. ως εστίες ελεύθερης διακίνησης των Ιδεών, της γνώσης και της έρευνας για όλους (και όχι ως εμπόρευμα και πηγή πλουτισμού για «λίγους»). Το ξεπούλημα στα περιβόητα funds των «κόκκινων» δανείων και της πρώτης κατοικίας. Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Εφάρμοσαν πρακτικές του Μεγάλου Αδελφού, αντιγράφοντας το… οργουελικό «1984» .
Η ρήτρα αναπροσαρμογής, στους λογαριασμούς της ενέργειας. Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν, από το υστέρημά τους, για να ενισχύσουν…την κερδοφορία πέντε- έξι ολιγαρχών! Αποφάσεις της δικαιοσύνης, προσβλητικές για την ίδια και τους λειτουργούς της, που φανέρωναν πόσο εξαρτημένη είναι! Η απροκάλυπτη προπαγάνδα των «ΜΜΕ», που – σε έναν πρωτοφανή κατήφορο – υποστήριζαν και δικαιολογούσαν (με αστεία και παιδαριώδη επιχειρήματα) όλες τις κυβερνητικές πρακτικές και πολιτικές. Εκτός από τα συγκεκριμένα αυτά γεγονότα, την τετραετία είδαμε μία Κυβέρνηση να εφαρμόζει, πιστά, μια άγρια φιλελεύθερη πολιτική.
Με δουλοφροσύνη στο ξένο κεφάλαιο και υποταγή στο ντόπιο κρατικοδίαιτο – παρασιτικό κεφάλαιο. Είδαμε μία Κυβέρνηση να εκθειάζει την «ελεύθερη αγορά» και τους νόμους της (μια αγορά η οποία, σημειωτέον, δεν κατορθώνει να αυτορυθμίζεται, ως όφειλε,- κατά τους υποστηριχτές της- και τις «αστοχίες» της να πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι). Και να επιμένει, εμμονικά, στις ιδιωτικοποιήσεις, παρουσιάζοντας τους ιδιώτες σαν Μεσσίες, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος, από παντού. Όλα αυτά (και άλλα) κατέβασαν τους σκεπτόμενους και ευαίσθητους πολίτες στους δρόμους. Μπορεί να αργήσαμε… Αλλά ραγιάδες δεν είμαστε.
