Ταιριάζει η 28η Οκτωβρίου, με μια φωτογραφία, άγνωστου φωτογράφου, μάλλον εποχής Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Για πάμε να ρίξουμε μια ματιά.
Η γυναίκα-μάνα, με άδειο-οργισμένο βλέμμα, κρατά σφιχτά αγκαζέ το άδειο ρούχο. Τον στρατιωτικό χιτώνα του άντρα της.
Δίπλα της, το παιδί, ένα αγοράκι, φοράει σχεδόν τρομαγμένο το στρατιωτικό καπέλο του πατέρα του.
Πόσο καλύτερα μπορεί να αποδοθεί η απουσία, η απώλεια και το παράλογο του πολέμου; Του κάθε πολέμου.
Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι ήρθαν, διάβηκαν την ανθρωπότητα και έφυγαν. Έγιναν παρελθόν. Οι απώλειές τους πολλές, με πρώτη και κυρίαρχη εκείνη της ανθρώπινης ζωής και μετά ακολουθούν και άλλες. Πολλές.
Όλες είναι αδύνατον να μετρηθούν. Μεγάλο το κόστος. Δυσβάσταχτο για την ανθρωπότητα. Τι άφησαν πίσω τους οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι;
Ένα είναι το σίγουρο. Ο κόσμος δεν άλλαξε. Δεν έγινε καλύτερος. Ο κόσμος κύκλους κάνει ακολουθώντας την αιώνια κίνηση του πλανήτη που φιλοξενεί τον άνθρωπο.
Εκείνο το επί γης ον με τον ιδιαίτερα ανεπτυγμένο εγκέφαλο, ο οποίος του προσδίδει ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα που σε συνδυασμό με τη δίποδη όρθια στάση, του απελευθερώνει τα χέρια…
Άλλαξαν πολύ τα όπλα του πολέμου, σήμερα. Δεν πολεμά πια με φωτιά, ούτε με πέτρες, ούτε με τουφέκια, ούτε με πολυβόλα και άρματα μάχης – άλλαξε και την ίδια την μορφή των πολέμων – το επί γης ον με τον ιδιαίτερα ανεπτυγμένο εγκέφαλο που του προσδίδει ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα και του απελευθερώνει τα χέρια…
Ένα παραμένει ίδιο. Οι απώλειες. Σε ανθρώπινες ζωές και σε άλλα πολλά, αμέτρητα σημαντικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Τόσο πολλά που δεν μετριούνται με αριθμούς.
Author: Λέλα Κατεχάκη
