Ένα εντελώς αναπάντεχο, πικρό, σκληρό, αδυσώπητο και ανυπέρβλητα δύσκολο ερώτημα μας βασανίζει τις τελευταίες μέρες.
Και τώρα τι κάνουμε χωρίς τον Αποστόλη. Τώρα τι κανουμε χωρίς τη φυσική παρουσία ενός ανθρώπου που με τη στάση και τη συμπεριφορά του μας γέμιζε με αισιοδοξία και καλή διάθεση. Τώρα τι κάνουμε χωρίς τη φυσική παρουσία ενός ανθρώπου που λειτουργούσε με απόλυτη ανιδιοτέλεια και ανυστεροβουλία.
Ενός αγνού ιδεολόγου χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και εμμονές, ενός ανθρώπου που προσπαθούσε πάντοτε να κρατά ψηλά την κόκκινη σημαία των κοινωνικών αγώνων, της ταξικής πάλης, της ισότητας και της ειρήνης. Ενός ανθρώπου που μπορεί να μην κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ούτε και ο κόσμος κατάφερε να αλλάξει αυτόν, κατά πώς είπε ο Βασίλης Μουλόπουλος.
Ενός αιώνιου αγωνιστή που από οποιοδήποτε αριστερό μετερίζι, είχε σταθερό προορισμό, η Ιθάκη του ήταν πάντα ο κόσμος του σοσιαλισμού και της κοινωνικής ισότητας, η προσήλωσή του σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν αδιάλειπτη και αδιατάραχτη.
Ενός ανθρώπου που χαιρόσουν να διαφωνεί με τις απόψεις σου, γιατί η αντιπαράθεση μαζί του είχε τέτοια διαλεκτικά χαρακτηριστικά, που αποτελούσε εφαλτήριο για μεγαλύτερη εμβάθυνση και πιο παραγωγική ανάλυση των πολιτικοκοινωνικών δρώμενων.
Ενός ανθρώπου που είχε πάντα την ικανότητα να βλέπει τα τεκταινόμενα με μια διαφορετική ματιά και σου έδινε τη δυνατότητα να διεισδύεις όλο και βαθύτερα και πιο κριτικά στις αλλαγές μιας ολοένα και πιο μεταβαλλόμενης πραγματικότητας.
Ενός ανθρώπου που διέθετε στο έπακρο όλο το δυναμικό των γνώσεών του, όλο του το “είναι”, προκειμένου να ικανοποιήσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τις μορφωτικές και ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες των μαθητών του.
Μας βασανίζει, όμως κι ένα δεύτερο πικρό, σκληρό κι αδυσώπητο ερώτημα. Πώς θα ξεπεράσουμε το κενό που αφήνεις με τη φυσική σου απουσία, φίλε μου. Δεν μπορούμε, βλέπεις, να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως δε θα φανείς από κάπου μ’ εκείνη την ελαφρώς περιπαικτική διάθεση, μ’ εκείνη την αθεράπευτα εφηβική σου αισιοδοξία, μ’ εκείνο το αδιόρατα ειρωνικό χαμόγελο να θέτεις έναν καταιγισμό προβληματισμών απότοκων των εξελίξεων της εκάστοτε τρέχουσας πραγματικότητας.
Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον δικό σου, πολλές φορές “αιρετικό”, τρόπο ανάλυσης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως δε θα ξανάρθουμε σ’ επαφή μ’ εκείνο το αστείρευτο, πνευματώδες χιούμορ σου, μ’ εκείνον τον απολύτως ακομπλεξάριστο αυτοσαρκασμό σου.
Σύντροφέ μας, Αποστόλη, όλα αυτά τα χρόνια συμπορευτήκαμε συνδικαλιστικά. Με κοινές ανησυχίες, με κοινούς προβληματισμούς, με κοινές αγωνίες για την κοινωνία, την παιδεία, την εκπαίδευση, τους εκπαιδευτικούς.
Συνταχθήκαμε, δώσαμε μάχες πολλές, πετύχαμε πολλά. Και συ πάντα εκεί. Πάντα παρών. Πάντα βοηθούσες με όλες τις δυνάμεις σου, πολλές φορές αφανώς, αλλά πάντα με τρόπο απόλυτα εποικοδομητικό, καθοριστικό, καταλυτικό.
Και πάντα χωρίς καμιά ιδιοτέλεια και υστεροβουλία. Πάντα έδινες όλες σου τις δυνάμεις χωρίς τίποτε να παίρνεις, χωρίς τίποτε να περιμένεις, χωρίς τίποτε να ζητάς.
Φίλε μου, Αποστόλη, μας αφήνεις σε έναν κόσμο φτωχότερο χωρίς την παρουσία σου. Όμως θα κάνεις πλουσιότερους όλους εμάς. Οι καρδιές μας, οι μνήμες μας, οι σκέψεις μας θα είναι πλημμυρισμένες από σένα. Θα εμφανίζεσαι πάντα μ’ εκείνο το χαμόγελο, μ’ εκείνη την περιπαιχτική διάθεση, θα εισάγεις καινά δαιμόνια, θα μας βοηθάς να βλέπουμε κάθε τι με μια διαφορετική, αναστοχαστική ματιά.
Κάπως έτσι, φίλε μου, θα είσαι ζωντανός, θα υπάρχεις, θα περιφέρεσαι ανάμεσά μας. Να ‘σαι σίγουρος ότι η σκέψη μας δεν θα επιτρέψει να χαθείς, δε θα επιτρέψει τη λήθη. Κατά παράφραση του σκέφτομαι άρα υπάρχω, θα σε σκεφτόμαστε, άρα θα υπάρχεις. Θα σε σκεφτόμαστε, θα ζεις πάντα μέσα μας, θα ζεις πάντα ανάμεσά μας. Αυτό δεν είναι υπόσχεση. Είναι βαθύτατη και ανεξέλεγκτη εσωτερική μας ανάγκη.
Φίλε μου, καλή αντάμωση στις λεωφόρους του ουτοπικού μας μέλλοντος.
Ο παντοτινός φίλος και σύντροφος
Σωτήρης Λόλακας
