Τί λέει ο τοπικός θρύλος
Μόλις 15χλμ από την Καρδίτσα και σε υψόμετρο 450μ., ακολουθώντας τον ανατολικό παραλίμνιο δρόμο προς τη Λίμνη Πλαστήρα, θα συναντήσει κανείς το όμορφο Μοσχάτο, ένα γραφικό χωριό που η παλαιότερη ονομασία του ήταν Βλάσδο. Η σημερινή ονομασία προέρχεται από την ποικιλία σταφυλιών μοσχάτου που καλλιεργούνταν στους αμπελώνες της περιοχής.
Ανηφορίζοντας για το χωριό, λίγο μετά την τεχνητή λίμνη Ταυρωπού, συναντούμε αρχικά τον οικισμό του υδροηλεκτρικού σταθμού της ΔΕΗ και τον Ι.Ν. Αγ. Νικολάου και εν συνεχεία στο αριστερό μας χέρι συναντούμε –κρυμμένο μες στα βάτα – το μονότοξο πέτρινο γεφύρι του Μοσχάτου, το οποίο έχει αποκατασταθεί. Έχει άνοιγμα τόξου 5,60μ. και ύψος 3,30μ και έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1995.
Φτάνοντας στην είσοδο του χωριού δεσπόζει η εκκλησία του Αϊ Γιάννη, η οποία είχε καεί την εποχή της κατοχής και ξαναχτίστηκε λίγα χρόνια αργότερα. Εκεί βρίσκεται και το παλιό δημοτικό σχολείο. Λίγο παρακάτω, στην καλόγουστα διαμορφωμένη πλατεία του Μοσχάτου μπορεί κανείς να απολαύσει τη θέα του κάμπου από ψηλά, ενώ στρέφοντας το βλέμμα προς τα πίσω, στο βουνό, φαίνεται η Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου Κορώνας. Το συγκεκριμένο μοναστήρι διαθέτει σημαντικές τοιχογραφίες και εικόνες του 16ου αιώνα, αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18ου αιώνα, καθώς και πλούσια βιβλιοθήκη με βυζαντινά χειρόγραφα (εκεί λειτουργούσε κρυφό σχολειό). Στη Μονή Κορώνης φυλάσσεται η κάρα του νεομάρτυρα αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Συνεχίζοντας στον κεντρικό δρόμο του χωριού και λίγο μετά την πλατεία, ο επισκέπτης συναντά τον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου που στο υπέρθυρο είναι χαραγμένη η χρονολογία 1703. Αν και το Μοσχάτο κάηκε δύο φορές κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ι.Ν. Αγίου Νικολάου δεν καταστράφηκε ποτέ. Στο εσωτερικό του σώζονται τοιχογραφίες και εικόνες από το 1890. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται ένα υπέροχο φυσικό τοπίο με το ποταμάκι, το «κλούβιο», και ένα μικρό γεφύρι, τα οποία συνθέτουν έναν φυσικό πίνακα, πραγματικό έργο τέχνης! Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο οδηγούμαστε στους Κουμπώτους, μία περιοχή που είχε δεντροφυτευτεί τη δεκαετία του ’70. Εκεί είναι το γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 και ένα μικρό μονοπατάκι που ξεκινά από το γήπεδο και οδηγεί στα «βραχάκια», ένα σημείο αντίκρυ στο χωριό, με καταπληκτική θέα προς αυτό. Η διαδρομή μετά τους Κουμπώτους, βγάζει στο εκκλησάκι του Αγ. Τρύφωνα, ο οποίος είναι προστάτης της αμπέλου.
Η ζωή του χωριού είναι συνδεδεμένη με την άμπελο. Απ’ τη Μονή Κορώνας έφερναν την εικόνα της Παναγίας παραμονές Πάσχα και με λιτανεία, «διάβαζαν» (ευλογούσαν) τα αμπέλια. Στις 6 Αυγούστου οι γυναίκες με τα καλάθια στο κεφάλι, γεμάτα με σταφύλια πήγαιναν στην εκκλησία και τα «διάβαζαν», ανήμερα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Κανείς δεν έτρωγε σταφύλια, μέχρι αυτά να «διαβαστούν». Ένα ακόμα έθιμο είναι το κάψιμο του Αφανού μετά την Ανάσταση, που λαμβάνει χώρα πίσω από την εκκλησία της Σύναξης των Αγίων Αποστόλων.
Τα παλιότερα χρόνια, το Μοσχάτο αποτελούσε κεφαλοχώρι, καθώς βρισκόταν στο πέρασμα από τα ορεινά χωριά προς τον κάμπο. Έσφυζε από ζωή και τη δεκαετία του ’40 διέθετε χάνι, μπακάλικο, χασάπικο, κουρείο, οπωροπωλείο, σαμαροποιείο, καφενεία, ακόμα και φούρνο. Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με μαρτυρία κατοίκου, το δημοτικό σχολείο αριθμούσε περίπου 150 μαθητές, μια εποχή που πολλά παιδιά πήγαιναν με τα γουρουνοτσάρουχα μες στα χιόνια στο σχολείο τους. Σήμερα, το Μοσχάτο απαριθμεί πλέον περίπου 62 μόνιμους κατοίκους.
Η περιοχή ενδείκνυται για πεζοπορία, καθώς έχει αρκετά σηματοδοτημένα μονοπάτια, που αποζημιώνουν τον επισκέπτη που θα τα περπατήσει. Και για όσους κουραστούν, δεν λείπουν τα μικρά μαγαζάκια, όπου μπορούν να ξαποστάσουν και να φάνε ή να πιουν κάτι και να απολαύσουν το καθαρό αεράκι του βουνού, αλλά και τη θέα της αναρρυθμιστικής λίμνης από κάποια σημεία, όπως από το επισκέψιμο οινοποιείο της οικογένειας Τσιώλη. Αν πάλι αγαπήσετε αυτόν τον τόπο, μη διστάσετε να πιείτε νερό από την Καμάρα, το νερό του έρωτα, όπου σύμφωνα με τον θρύλο όποιος πιει από αυτό θα παντρευτεί ντόπιο Μπλασνό και θα μείνει για πάντα στο χωριό!
Πηγή: anexitilo.net
