Του Γιώργου Μισιάκα
Η επέτειος της συμπλήρωσης 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821 δεν έχει μόνο ιστορικά συμβολικό χαρακτήρα, αλλά και πολιτικά ουσιαστικό.
Και αυτό συμβαίνει επειδή οι συστημικές εξελίξεις είναι οργανικά συναρτημένες και συνδεδεμένες με την παγκοσμιοποιητική αναδιάταξη του Εθνικού παράγοντα, επομένως οι προσδιορισμοί στο πεδίο της Εθνικής Συνείδησης είναι καθοριστικοί.
Και είναι καθοριστικοί διότι μόνο στο πεδίο των Εθνικών ζητημάτων μπορεί να συγκροτηθεί μία πλατιά αντισυστημική ενότητα, που σε κάθε άλλη περίπτωση (πολιτική, οικονομική, ταξική) θα είναι ατελής, περιορισμένη, ασταθής, σχετικοποιημένη, μεσολαβημένη, θα έχει τον χαρακτήρα μιας πρόσκαιρης «εκλογικής συμμαχίας» και τίποτα περισσότερο.
Άλλωστε, στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποιητικής επαναθέσμισης κι επανατοποθέτησης, το Εθνικό πεδίο αποκτά καθολικότητα βαθιάς πολιτισμικής δυναμικής, που συγχωνεύει κάθε μερικότητα, αφού η τρέχουσα κεφαλαιοκρατική προοπτική ορίζεται πρωτίστως σε σχέση με την Εθνοκρατική οριοθέτηση.
Αυτό σημαίνει όχι στερεοτυπική αναφορά της έννοιας του Έθνους, αλλά μεσολάβηση ουσιαστικής οριοθέτησης Αρχών και Αξιών ενάντια στην προωθημένη λειτουργία εθνοαποδόμησης.
Αυτή η μεσολάβηση προϋποθέτει μια σύγχρονη «Πολιτική Πρωτοπορία» με χαρακτήρα «Εθνικής Ηγεσίας», δηλαδή με λόγο καθολικό προς το ιστορικό πλαίσιο της αναπτυσσόμενης αμφισβήτησης.
Επομένως, δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι σχεδόν όλοι αερολογούν – αρλουμπολογούν όταν ομιλούν περί του 1821 κι απλά τσαλαβουτούν στα λασπόνερα των πολιτικών κοινοτοπιών του συστήματος, όταν τίθεται το σύγχρονο «πολιτικό ζήτημα».
Σήμερα, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια οφθαλμοφανή κατάκτηση της Χώρας από ξένη δύναμη, αλλά σε μια οργανική της συγχώνευση στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο με όρους πολυπολιτισμικότητας χωρίς ταυτοτική ιδιοπροσωπία.
Είναι η Χώρα που μετατρέπεται σε χώρο και ο Ομοιογενής Λαός της σε ετερογενείς πληθυσμούς, και αυτό επιτυγχάνεται με τους εξής τρόπους: εποικισμός μέσω των «μεταναστευτικών ροών», διεθνική ιδιωτικοποίηση Εθνικού πλούτου, εθνοπολιτικός αποχρωματισμός, κουλτούρα πολυπολιτισμικότητας, γενικευμένη αποκρατικοποίηση.
Είναι αυτά ακριβώς που καθιστούν τα 200 χρόνια επετείου μια πολύτιμη στιγμή, υπό την έννοια ενός επίκαιρου αναστοχασμού με όρους συλλογικής ιστορικότητας: αυτό που παρήγαγε η Εθνεγερσία του 1821 και αποτελεί το κεντρικό πεδίο αναφοράς της συλλογικής – συνολικής εμπειρίας μας δεν είναι η «ταξική πάλη», η «οικονομική ανάπτυξη», το «πολιτικό γίγνεσθαι», αλλά η υπέρβασή τους με εντελώς δικούς της γενικούς κώδικες και τρόπους.
Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι καθόλου «τυχαία» ούτε «σύμπτωση» η φανατική σύμπλευση των συστημικών φιλελεύθερων με τους συστημικούς μαρξιστές, καθώς τους ενώνει η κοινή εθνομηδενιστική αντίληψη της ιστορίας.
Να, λοιπόν, γιατί το 1821 αποτελεί «καρφί στο μάτι» και «ηχηρό χαστούκι» στα μούτρα των κάθε λογής εθνοαποδομητών.
Διότι διεκδίκησε το απόλυτο προνόμιο του ιστορικού λόγου της συλλογικής ταυτότητας του Ελληνικού Λαού προς όφελος του Έθνους του.
Στην σημερινή εποχή, οι κήρυκες του αριστερού και δεξιού εθνομηδενισμού και της νεωτερικότητας απαιτούν να «δεχτούμε επιτέλους» ότι το 1821 «προήλθε από την Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό», ότι «ήταν έργο των Αλβανών» κτλ, εννοώντας με αυτόν τον τρόπο «να συμμορφωθούμε» σήμερα σε ένα «μοντέλο λογικής ανάπτυξης και ρεαλισμού», το οποίο με απλά λόγια σημαίνει να εκχωρήσουμε το μισό Αιγαίο στους τούρκους και να παραδώσουμε κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή σε ξένες δυνάμεις, αφού, σύμφωνα με το σκεπτικό τους, «δεν υπήρξαμε ποτέ», ήμασταν μια «παρανόηση», αποτελούμε ένα «λάθος στους υπολογισμούς», μία «αφήγηση» που «απέκτησε εθνική υπόσταση μόλις το 1821», ξεχνώντας προφανώς τις εκατοντάδες εξεγέρσεις των περασμένων αιώνων.
Γι’ αυτό κι έχουν αναλάβει, σαν «καθ’ ύλην αρμόδιοι» και μέσα από τα πλέον θεσμικά πόστα, να πλαστογραφήσουν αισχρά την Επανάσταση των προγόνων μας, ενώ την ίδια στιγμή επιχειρούν να εγκλωβίσουν και να αποπροσανατολίσουν την κοινωνική δυναμική των Ελλήνων, η οποία πλέον βουλιάζει στην πιο αλλόκοτη σύγχυση, μην μπορώντας να διακρίνει το αίσθημα ταπείνωσης μπροστά στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις από την βαθιά οργή για τους παραπάνω από 7.500 νεκρούς από τον κορωνοϊό, λόγω της ξεκάθαρης κυβερνητικής νεοφιλελεύθερης αδιαφορίας και αναλγησίας.
Eνώ στην ουσία είμαστε πια μονίμως «ελεύθεροι πολιορκημένοι», ζώντας υπό εναλλασσόμενα «σοκ και δέος», αποκλειόμαστε μεθοδικά και ύπουλα από τις καταβολές μας για να απολέσουμε τα εσωτερικά ερείσματα ενός προσωπικού λόγου αντίστασης υπέρ της Πατρίδας και του Λαού.
Διότι αποεθνικοποιούμενοι και εκπαιδευόμενοι ως «υπερπολυπολιτισμικά κοινωνικά υποκείμενα» βυθιζόμαστε στο χάος μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης και θολής εικόνας, μιας εμπειρίας που ακριβώς ως «πλανητική» χάνει το βάρος της δραματικής ανάγκης και γίνεται «μοίρα» και «παρεπόμενο νομοτέλειας», παραδομένης πλήρως στην αδράνεια, την ήττα, την λήθη…
