Λίγες ώρες πριν τα επίσημα πρόσωπα του κράτους και του τόπου μας πάρουν θέση στις εξέδρες για να τιμήσουν με την παρουσία τους τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα, πριν οι μικροί «πρωταγωνιστές» κάνουν ζύγιση, στοίχιση και στρίψουν το κεφάλι δεξιά, για να τιμήσουν το «ΟΧΙ» του 1940, ένας «δικός μας» άνθρωπος ο Γιώργος Καρράς με καταγωγή από την Αγρελιά Τρικάλων, το χωριό των παλαιστών, βρήκε έναν διαφορετικό τρόπο να τιμήσει τη μνήμη των πεσόντων, πιστός σε τάμα που είχε κάνει.
Όπως κατέγραψε το trikalanews.gr, ΞΥΠΟΛΥΤΟΣ, να διανύσει τρέχοντας τη διαδρομή Τρίκαλα – Αγρελιά. Ναι, καλά διαβάσατε. Ξυπόλυτος! Μπορεί το καλύτερο παπούτσι για τρέξιμο να είναι αυτό που μας χάρισε η φύση, το γυμνό πόδι μας, σύμφωνα με αμερικανο-κενυατική επιστημονική έρευνα με τρανό παράδειγμα τον Αιθίοπα μαραθωνοδρόμο Αμπέμπε Μπεκίλα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τόσο στους Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, όσο και σε εκείνους του 1964 στο Τόκυο, το ξυπόλυτο τρέξιμο ωστόσο αποτελεί μια σπάνια μορφή αθλητικής παρουσίας με πολλές δυσκολίες.
Ο Γιώργος Καρράς, βαδίζει στα 70 χρόνια του και είναι μόνιμος κάτοικος Θήβας. Ασχολείται με τον αθλητισμό και τους δρόμους μια 20ετία περίπου δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην άσκηση και στη διατροφή. Άνθρωπος δοτικός, με παιδική ψυχή, εθελοντής σε πολλές εκδηλώσεις με επίκεντρο τις ανάγκες των συνανθρώπων του.
Πριν από αρκετά χρόνια είχε αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο αφορούσε ένα ορθοπεδικό θέμα αλλά ξεπεράστηκε λίγο πριν μπει στο χειρουργείο. Όταν συνήλθε πήρε το «οκ» από τον γιατρό του να τρέχει ξυπόλυτος, θέλοντας έτσι να βοηθήσει την αποθεραπεία του, ενώ ήδη του είχε «καρφωθεί» η ιδέα του «ξυπόλυτου δρομέα». Ξεκίνησε δειλά δειλά και τρώγοντας ήρθε η όρεξη. Μεσολάβησαν αρκετές διαδρομές. Χωρίς παπούτσια. Και κάθε φορά όλο και καλύτερα, όλο και πιο μακριά. Πάνε τρία χρόνια που λαμβάνει μέρος σε αγώνες ξυπόλυτος. Πήρε μέρος και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητος, χωρίς να επιδιώκει την προβολή.
Τυχαία μάθαμε πως βρέθηκε στα Τρίκαλα για να πραγματοποιήσει το «τάμα» του. Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου να τρέξει ξυπόλυτος Τρίκαλα – Αγρελιά. Περισσότερα από 33 χιλιόμετρα. Μ’ έναν φακό στο ένα χέρι, στο άλλο μια ξύλινη βέργα για να φυλαχτεί από τυχόν επίθεση ζώου μέχρι να ξημερώσει και μ’ ένα σακίδιο στη πλάτη με τ’ απαραίτητα εφόδια ώστε ν’ αποφύγει την αφυδάτωση. Ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία Τρικάλων (4.30 π.μ) και το ξημέρωμα τον βρήκε έξω από την Ι. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου, ή άλλως γνωστή ως μονή Κορμπόβου. Το φως του ήλιου τον οδήγησε με ασφάλεια από κει και πέρα. Η ήρεμη δύναμη της φύσης καθόλη την διαδρομή τον έντυσε με τα πανέμορφα Φθινοπωρινά της χρώματα αγκαλιάζοντάς τον μέχρι τον τελικό του στόχο, την Αγρελιά.
Καμιά σημασία ο χρόνος που κάλυψε τη διαδρομή, αν και δεν ήταν πολύς και ο ίδιος την χαρακτήρισε μια καλή προπόνηση για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Τεράστια η σημασία της προσπάθειάς του και μέγιστος ο σκοπός της. Να τιμήσει του πεσόντες του πολέμου τραβώντας αντίθετη πορεία από τα φώτα της δημοσιότητας της κεντρικής πλατείας. Παίρνοντας μόνος του το δρόμο προς τα βουνά, λες και ήθελε να ζυγώσει πιο κοντά στις ψυχές των ηρώων.
Όλοι παρακολουθήσαμε την γνωστή Ελληνική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη (1966) με τίτλο «Ο ξυπόλητος πρίγκηψ». Ξανά και ξανά. Μετά από αρκετά χρόνια, παρακολουθήσαμε ζωντανά έναν ξυπόλητο δρομέα να τρέχει προς το χωριό του για τους νεκρούς ήρωες του 1940. Επόμενος αγώνας ο Μαραθώνιος της Αθήνας και μεθεπόμενος τον Φεβρουάριο για τα θύματα των Τεμπών με διαδρομή Λάρισα- Τέμπη. «Όσο εμείς ξεχνάμε, άλλο τόσο μας ξεχνούν» τόνισε πολλές φορές.
Τιμή μας κ. Γιώργο Καρρά που έστω και διακριτικά σταθήκαμε δίπλα σας…
Πάνος Γιδόπουλος
