H Μαρία Γιαννακάκη, απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Κίνα, η οποία έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1986 στην Αθήνα, βρέθηκε για μια μέρα στα Τρίκαλα, με ευκαιρία μια ακόμη ατομική της έκθεση ζωγραφικής, σε εικαστικό χώρο.
Η Μαρία Γιαννακάκη, παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο trikalanews.gr λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσής της, όπου μίλησε για την δουλειά της γενικότερα. Δεν παρέλειψε, να πει ότι τα Τρίκαλα είναι μια όμορφη πόλη εξαιτίας του ποταμού που τη διασχίζει και να μας αποκαλύψει, το ζωγραφικό θέμα με το οποίο σκέφτεται να καταπιαστεί το επόμενο χρονικό διάστημα.
Τα έργα της Μαρίας Γιαννακάκη αναδύουν ονειροπόληση, εντός των θερμών τους χρωμάτων και η ίδια εξηγεί, ότι ο Γάλλος ζωγράφος Πιέρ Μπονάρ, είναι η απαρχή των εμπνεύσεών της στα έργα που εκθέτει, κάτω από τον τίτλο: «Ο κ. Μπονάρ στην Αθήνα».
«Εμπνεύστηκα από ένα βιβλίο με φωτογραφίες του αγαπημένου μου ζωγράφου, που είδα τυχαία στη Ρώμη πριν από πολλά χρόνια» είπε η καλλιτέχνιδα και συμπλήρωσε: «Ο Μπονάρ, είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος, εξαιτίας των συνθέσεών του και της γκάμας των χρωμάτων που χρησιμοποίησε στα έργα του».
Απαρχή για τα έργα της Μαρίας Γιαννακάκη που εκθέτονται αυτές τις μέρες στα Τρίκαλα, υπήρξε η πρώτη ζωγραφική της «συνεύρεση» με τον αγαπημένο της ζωγράφο, πριν από 15 χρόνια, όπως η ίδια είπε, όταν επίσης μέσα από την σειρά φωτογραφιών που είχε δει στη Ρώμη και απεικόνιζαν σκηνές από την προσωπική-οικογενειακή του ζωή, στον κήπο του σπιτιού του στη Νότια Γαλλία, είχε δημιουργήσει τα πρώτα της έργα με πρωταγωνιστή στο χρωστήρα της, τον χρωστήρα του κ. Πιέρ Μπονάρ, ο οποίος έζησε μεταξύ 1867 – 1947!
«Ο ζωγράφος χρησιμοποιούσε τις φωτογραφίες του ως μέσω για τη ζωγραφική του. Το ίδιο έκανα κι εγώ, κρατώντας τα χρώματα που χρησιμοποιούσε στη ζωγραφική του και τις συνθέσεις του στις φωτογραφίες, αλλάζοντας όμως το φόντο. Αντί για τα δέντρα του κήπου, έβαλα την Ακρόπολη και σε ένα πίνακα, πρόσθεσα και έναν μανάβη με τα καρπούζια του, ως Ελληνικό στοιχείο» λέει η καλλιτέχνιδα.
Βέβαια πρέπει να πούμε, ότι ποτέ ο Γάλλος ζωγράφος δεν ήρθε στην Ελλάδα, ούτε επισκέφθηκε ποτέ την Ακρόπολη. Εκείνη όμως, όπως είπε… «Τον πήρα από το χεράκι με το έτσι θέλω και τον έφερα στην Αθήνα. Οι φιγούρες μου, δηλαδή τα πρόσωπα που έχω ζωγραφίσει, είναι τα ίδια, που υπάρχουν στον κήπο του σπιτιού του στη Νότια Γαλλία» εξηγεί η Μαρία Γιαννακάκη και δείχνει στους πίνακές της, την Ρενέ, την κόρη του Μπονάρ και την Βινέτ, την ανιψιά του που τις έχει ζωγραφίσει.
«Κράτησα επίσης, ορισμένα παλαιομοδίτικα στοιχεία, όπως το φορεματάκι που φοράει ένα μωρό» συμπληρώνει.
Στην ερώτησή μας, που βρίσκεται εκείνη στα έργα που εμπνεύστηκε από τον αγαπημένο της ζωγράφο, είπε: «Εγώ μπορεί να βρίσκομαι απ΄έξω, απλή θεατής, είμαι όμως μέσα στον κήπο, εκεί που ο Μπονάρ έκανε τις φωτογραφίες απ΄τις οποίες εμπνεύστηκα και απλά τον κοιτάω να φωτογραφίζει».
Της λέμε ότι τα έργα της με τις ανθοδέσμες και τα πρόσωπα που φαίνονται ανάμεσά τους, μας θυμίζουν τα έργα ονειροφαντασίας του Μαρκ Σαγκάλ και η ίδια συμφωνεί. «Έχετε δίκιο, λέει, μόνο που εγώ δεν κάνω ζευγάρια ανάμεσα στις ανθοδέσμες, αλλά πρόσωπα μητέρων».
Στην ερώτησή μας, γιατί επιλέγει μητέρες, εκείνη, απαντά: «Γιατί η μητέρα είναι η ίδια η Αγάπη προσωποποιημένη. Μητέρα σημαίνει: Σεβασμός, Ομορφιά, Τρυφερότητα, Καλοσύνη και τελικά Τιμή. Εξάλλου, τιμή δεν είναι για μια γυναίκα να της προσφέρουν μια ανθοδέσμη;» ρωτά και εμφανώς δακρύζει μπροστά στον πίνακά της με τις νεραγκούλες που από μέσα του ξεπετάγονται χαριτωμένα, καλοσυνάτα γυναικεία πρόσωπα.
Αγαπάτε, πολύ αυτόν τον πίνακα, σχολιάζουμε κι εκείνη, λέει: «Η θεματολογία με τις ανθοδέσμες και τα πρόσωπα με τις μητέρες να ξεπετάγονται ανάμεσα από τα άνθη, είναι η επόμενη με την οποία θα ασχοληθώ. Θέλω να κάνω πολύ μεγάλα έργα με πρόσωπα μητέρων ανάμεσα από ανθοδέσμες».
Λίγο πριν την ευχαριστήσουμε και χαιρετίσουμε, ρώτησε, πώς μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Βυζαντινό Κάστρο των Τρικάλων. Εμείς της είπαμε την Ιστορία του και πώς θα μπορούσε να πάει και είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι εκείνη, σήμερα, θα το επισκέφθηκε. Εξάλλου από το τρίτο του διάζωμα, η πόλη είναι πολύ όμορφη, έτσι όπως φαίνεται από ψηλά. Και στην Μαρία Γιαννακάκη, αξίζουν, τόσο τα μεγάλα, όπως οι πίνακες με τις μητέρες που θέλει να δημιουργήσει, όσο και τα ψηλά.
Και το λέμε αυτό, με πλήρη συνείδηση, καθώς, είχαμε πολλά πολλά χρόνια να συναντήσουμε καλλιτέχνη μέσα σε αίθουσα Τέχνης, που να μπορεί ακόμη να διατηρείται παρθένος και να δακρύζει, μιλώντας για τη δουλειά του.
