Τα Θεοφάνια ή γιορτή των Επιφανείων, είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης, όπου χαρούμενα, θριαμβευτικά και ελπιδοφόρα, κλείνει το Δωδεκαήμερο που «άνοιξε» την παραμονή των Χριστουγέννων, αφού η γιορτή, είναι η τελευταία του Δωδεκάμερου.
Η ονομασία προκύπτει από την φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας που εμφανίστηκε σύμφωνα με τις σχετικές Ευαγγελικές περικοπές κατά την Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Η γιορτή ονομάζεται και «Φώτα», γιατί κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, την παραμονή των Θεοφανίων βαπτίζονταν οι χριστιανοί.
• Η παράδοση λέει «οι ουρανοί ανοίγουν», αλλά ποια είναι τα τεκμήρια-πειστήρια ενός τέτοιου εξωπραγματικού γεγονότος;
Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, πιστεύεται ότι το βράδυ της παραμονής των Θεοφανίων συμβαίνει το υπερφυσικό γεγονός να «ανοίγουν οι ουρανοί» για να δεχθούν τις ευχές των ανθρώπων, αρκεί εκείνοι που θα ευχηθούν, να το κάνουν από τα βάθη της ψυχής τους – και όχι επειδή το λέει η παράδοση, το ορίζει μια συνήθεια ή απλά το κάνουν για την πλάκα – τότε μόνο, η ευχή θα πραγματοποιηθεί.
Μα, μιλάμε σοβαρά τώρα; Αυτά είναι μυθεύματα για ονειροπαρμένους, αλαφροΐσκιωτους που έλεγε και ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Και οπωσδήποτε, αυτά δεν είναι πράγματα για σοβαρούς και μορφωμένους ανθρώπους που ζουν στο τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα.
Πώς μπορεί να συμβαίνει ένα τέτοιο εξωπραγματικό γεγονός;
Ποια είναι τα πειστήρια του; Πώς τεκμηριώνεται;
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, κάποια συγκεκριμένη στιγμή, κατά την διάρκεια όλης της νύχτας του ξημερώνουν τα «Φώτα», που τότε ανοίγουν οι ουρανοί;
Και πρέπει κάποιος να βρίσκεται έξω, για να δει τους ουρανούς να ανοίγουν;
Και αν υποθέσουμε ότι ανοίγουν, πώς είναι σαν θέαμα;
Μάλλον, δεν πρέπει να κάνουμε στην λαϊκή μας παράδοση, τέτοιες ερωτήσεις.
Αν είναι αλήθεια ότι ανοίγουν οι ουρανοί μια νύχτα σαν την αποψινή, θα πρέπει – λογικά – όλο το βράδυ, να στέκονται ανοιχτοί!
Κανένας όμως δεν μπορεί να δει, ότι δεν πιστεύει!
Φωτογραφία: "Η Βάπτιση του Χριστού", λεπτομέρειες από τέσσερα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο) με το ίδιο θέμα, ζωγραφισμένα σε διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Ένα έργο των νεανικών του χρόνων, ένα της Βενετικής περιόδου, ένα που ανήκει στις μεγάλες παραγγελίες που δέχτηκε ως καταξιωμένος πολίτης του Τολέδο και η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ισπανία και τέλος, ένα από τα τελευταία χρόνια της ζωής του καλλιτέχνη. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, υπήρξε Κρητικός αγιογράφος, ξεκίνησε από τον Χάνδακα της Κρήτης (σημερινό Ηράκλειο) έγινε ο ζωγράφος της Ισπανικής Αναγέννησης και σήμερα είναι ένας Οικουμενικός καλλιτέχνης που συγκαταλέγεται στην λίστα με τους κορυφαίους ζωγράφους όλων των εποχών. Το όνομά του, αν και έζησε τον 16ο αιώνα (1541 – 7 Απριλίου 1614), είναι συνώνυμο του προδρόμου της μοντέρνας τέχνης, καθώς το έργο του Πάμπλο Πικάσο του κυριότερου εκπροσώπου της Τέχνης του 20 αιώνα, είναι βαθιά επηρεασμένο από το έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.
