Το καλοκαίρι κορυφές, τον χειμώνα μονοπάτια. Ο παράδεισος του πεζοπόρου και του ορειβάτη λέγεται Τύμφη, λέγεται Ζαγόρι. Δεκάδες οι επισκέψεις μας στο τόπο αυτόν εδώ και δεκαετίες, και πάντα κάτι νέο έχει να μας αποκαλύψει.
Εκμεταλλευόμενοι μια σύντομη βελτίωση του καιρού βρεθήκαμε το περασμένο Σαββατοκύρακο και πάλι στην περιοχή. Με βάση το Μονοδένδρι σχεδιάσαμε δυο πεζοπορικές διαδρομές αρκετά σύντομες, αφού μικρή είναι και η διάρκεια της χειμωνιάτικης μέρας.
Το Μονοδένδρι είναι κτισμένο στο βόρειο άκρο του Ζαγορίου σε υψόμετρο 1060 μέτρων και είναι ένα από τα πιο αναπτυγμένα τουριστικά χωριά της περιοχής προσφέροντας πολλές επιλογές εστίασης. Αξιοθέατα της περιοχής είναι ο – ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής κατασκευής – ναός του Αγίου Αθανασίου, που αναστηλώθηκε με δαπάνη των αδελφών Ριζάρη και δεσπόζει στην κεντρική πλατεία (μεσοχώρι) του χωριού, ο ναός του Αγίου Γεωργίου (ανακαινίστηκε το 1538), το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής που ιδρύθηκε το 1412 από τον βοεβόδα Μιχαήλ Θερειανό επί κυριαρχίας Καρόλου Τόκκου στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και βρίσκεται στο χείλος του φαραγγιού του Βίκου, ο αρχαιολογικός χώρος στη θέση Γενίτσαρη και το «Πέτρινο δάσος» στη θέση Οξιά.
Από εδώ ξεκινούν πολλά μονοπάτια, με κυριότερο εκείνο που κατεβαίνει στο φαράγγι του Βίκου. Αυτό που περπατήσαμε το μεσημέρι του Σαββάτου οδηγεί στη θέση «Οξιά», σε υψόμετρο 1300 μέτρων, πάνω από το φαράγγι. Η διαδρομή έχει μήκος 4 χλμ περίπου, μέσα σε πυκνή βλάστηση κέδρων, πουρναριών και βελανιδιάς. Συχνή είναι η παρουσία σχηματισμών βράχων με πυργοειδή διάταξη που αποτελούν το περίφημο «Πέτρινο Δάσος» του Μονοδενδρίου. Στο τέλος της διαδρομής καταλήγουμε σε ένα προφυλαγμένο μπαλκόνι, πάνω από τον γκρεμό. Από εδώ συνεχίζει ένα στενό και επίφοβο πέτρινο μονοπάτι για μερικά ακόμη μέτρα στο χείλος του φαραγγιού. Ήταν μια όμορφη πορεία διάρκειας 3 ωρών.
Την Κυριακή προγραμματίσαμε διάσχιση κατά μήκος χωριών του Δυτικού Ζαγορίου. Ξεκινώντας από το Μονοδένδρι, βαδίσαμε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο. Στη στροφή του δρόμου και πάνω ακριβώς από τη Βίτσα ξεκινά το μονοπάτι που σε 20’ θα μας φέρει στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται σε υψόμετρο 1117 μέτρα. Αποτελείται από συγκρότημα κτιρίων, πολλά εκ των οποίων έχουν καταστραφεί. Η χρονολογία ίδρυσης του μοναστηριού δεν είναι γνωστή. Το σημερινό καθολικό, βασιλική μονόκλιτη με τρούλο, χτίστηκε το έτος 1632 στη θέση μοναστηριακού συγκροτήματος του 15ου αιώνα. Αυτό το αρχικό μοναστήρι είχε ιδρυθεί από τον Βοεβόδα Μιχαήλ Θεριανό και την οικογένειά του, οι οποίοι μετοίκησαν στην Βίτσα από τη Βαστανιά (κατεστραμμένο σήμερα χωριό στη θέση Τσερβάρι –Ελαφότοπος).
Από εδώ βγαίνουμε στον δρόμο Μονοδενδρίου – Οξιάς και τον ακολουθούμε μέχρι την ταμπέλα που περιγράφει το μονοπάτι για Άνω Πεδινά. Αυτό ανηφορίζει στη ράχη από όπου βλέπουμε τον εύφορο κάμπο των Σουδενών, όπου παλιά οι Ζαγορίτες καλλιεργούσαν σιτάρι και κριθάρι. Από εδώ ψηλά φαίνονται τα Κάτω και τα Άνω Πεδινά, αντικρυστά το ένα με το άλλο. Το παλαιότερο όνομά τους ήταν Ανω και Κάτω Σουδενά, γνωστότερα και σαν «Ψωμοχώρια».
Κατηφορίζοντας μέσα σε πυκνά πουρνάρια κάνουμε μια στάση στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής λίγο πριν φτάσουμε στα Άνω Πεδινά που είναι κτισμένα σε ύψος 1100 μέτρων. Το χωριό παλαιότερα αριθμούσε 1.000 κατοίκους, διέθετε σχολεία, εκκλησίες και σπουδαία μοναστήρια. Από εδώ καταγόταν ο Νεόφυτος Δούκας, ένας από τους γνωστότερους Δασκάλους του Γένους, αλλά και ο ιατροφιλόσοφος Ιωάννης Λαμπρίδης.
Από το πάνω μέρος του χωριού ξεκινά χωματόδρομος προς Ελαφότοπο που στη συνέχεια δίνει τη θέση του σε μονοπάτι. Ξανά σε κορυφογραμμή βαδίζουμε, αντίκρυ στο χωριό. Παρά τον μεγάλο αριθμό οτων κτισμάτων, ελάχιστοι είναι οι κάτοικοί του, ακόμη και το καλοκαίρι.
Το χωριό παλιά αποτελούνταν από δυο οικισμούς: το Μικρό Τσερβάρι που κατοικήθηκε γύρω στα 1150 μ.Χ. και το Μεγάλο Τσερβάρι που κατοικήθηκε γύρω στα 1200. Στα 1538 με απόφαση των Οθωμανικών αρχών, συνενώθηκαν σε μια κοινότητα, την κοινότητα Τσερβαρίου που το 1928 μετονομάστηκε σε Ελαφότοπος. Το 1856 είχε 1330 κατοίκους, περισσότερους από όλα τα χωριά της περιοχής. Αναφέρεται ως ένα από τα 14 χωριά του Ζαγορίου που το 1430 απέκτησαν καθεστώς αυτονομίας με την συνθήκη του Βοϊνίκου.
Πηγή Πληροφοριών: Wikipedia.gr
Παράλληλα με αυτή τη δράση, μια δεύτερη ομάδα μελών του συλλόγου την Κυριακή 5/12/21 έκανε χειμερινή εξόρμηση στα Άγραφα ανεβαίνοντας στις κορυφές Μασούρι (υψ. 1815 μ.) και Φούρκα (υψ. 1882 μ.)
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Την Κυριακή 12/12 θα ανεβούμε στην κορυφή Προφήτης Ηλίας (1978 μ.) του Κισσάβου Εκκίνηση από το καταφύγιο του ΕΟΣ Λάρισας – ώρες ανάβασης 2. Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες του συλλόγου στα γραφεία μας -Μπότσαρη 2, 2ος όροφος (δίπλα στον ΟΤΕ) κάθε Παρασκευή 9-10 μ.μ. καθώς και στη σελίδα μας στο Facebook.
