Ο Τίταρος ένα σχετικά άγνωστο βουνό στις νότιες απολήξεις των Πιερίων και δυτικά του Ολύμπου είναι ο προορισμός μας αυτή την Κυριακή μετά από τα πολλά χιόνια των Χριστουγέννων που φόρτωσαν για τα καλά όλα τα βουνά μας.
Σαν φτωχός συγγενής του Ολύμπου μοιάζει ο Τίταρος με τα 1834 μέτρα της υψηλότερης κορυφής «Μικρό Φλάμπουρο» και τα 1823 μέτρα της δεύτερης αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Ολύμπου και Πιερίων.
Πρωί στο Λιβάδι Ολύμπου, την αφετηρία των διαδρομών προς το βουνό, οι δρόμοι στενοί και επικίνδυνοι από το χιόνι και τον πάγο, λιγοστοί οι άνθρωποι που τολμούν την έξοδο στο τσουχτερό κρύο. Μεγάλο το υψόμετρο του χωριού, 1200 μέτρα, πολύ το χιόνι που σωρεύεται στις στέγες των σπιτιών, ακόμα περισσότερο στις άκρες των δρόμων έτσι όπως το μάζεψαν τα εκχιονιστικά μηχανήματα.
Το χωριό είναι ένα από τα ομορφότερα της περιοχής και ένα από τα γνωστότερα βλαχοχώρια της Ελλάδος, ίσως το μεγαλύτερο αν κρίνουμε από τον μεγάλο αριθμό των σπιτιών έτσι όπως φαίνονται από τον δρόμο μεγάλου υψομέτρου που οδηγεί στην Κατερίνη. Απέναντί του ακριβώς ο τεράστιος όγκος του Ολύμπου με τις επιβλητικές βόρειες κορυφές του αιχμαλωτίζει αμέσως τη ματιά. Ίσως γι αυτό το χωριό ονομάστηκε Λιβάδι Ολύμπου και όχι Λιβάδι Τίταρου όπως κανονικά θα έπρεπε.
Οι Λιβαδιώτες, βλάχοι στην καταγωγή, ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία και φημίζονται για τη μεγάλη παραγωγή σε κρέας και τυροκομικά, στο πρόβειο κεμπάπ καθώς και στα περίφημα «σκουτιά», τα ρούχα από μαλλί των ζώων. Ασχολήθηκαν όμως και με το εμπόριο και έγιναν περίφημοι έμποροι μεταφέροντας τα προϊόντα τους στη Δυτική Ευρώπη. Μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη η παραγωγή που οι Λιβαδιώτες συνεργάζονταν με έμπορους από τους Καλαρρύτες για να στέλνουν τα σκουτιά τους στην Τεργέστη. Ήταν και καλοί ποιμένες αλλά και επαναστάτες όπως οι φοβεροί κλεφταρματωλοί Λαζέοι ή όπως ο πασίγνωστος επαναστάτης Γιωργάκης Ολύμπιος (στην πλατεία του χωριού σώζεται το πατρικό του σπίτι).
Σήμερα το χωριό εξακολουθεί να ευημερεί προμηθεύοντας τις μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες με πρόβειο γάλα αλλά και αποτελώντας τουριστικό προορισμό κυρίως για τους Λαρισαίους όπως διαπιστώσαμε στην επιστροφή μας, ένα είδος Αράχοβας της Θεσσαλίας.
Η διαδρομή μας ξεκινά λίγο έξω από το χωριό με κατεύθυνση την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, διακόσια μέτρα ψηλότερα. Πλακόστρωτο μονοπάτι στην αρχή που οδηγεί σε χώρο αναψυχής με βρύσες και παγκάκια στη θέση «Σάλτσι», αλλά από και πάνω το μονοπάτι χάνεται. Αγωνιζόμενοι μέσα στο πευκοδάσος και ανοίγοντας πατήματα στο χιόνι που φτάνει και το μισό μέτρο σε κάποια σημεία, κατορθώνουμε να προσεγγίσουμε τον Προφήτη Ηλία μετά από δίωρη πορεία. Σε άλλες εποχές, από εδώ ξεκινάει η ανάβαση αφού εδώ καταλήγει ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος που έρχεται από το χωριό.
Γύρω μας απλώνονται τα αχανή αλπικά λιβάδια του Τίταρου («Σάπκα» τα ονομάζουν οι ντόπιοι). Έχουμε μπροστά μας άλλες δυο τουλάχιστον ώρες πάλης με το χιόνι για να φτάσουμε στην κορυφή, έτσι προτιμούμε να ανεβούμε σε μια προκορφή (υψ. 1460 μ.) για να απολαύσουμε τη θέα στις κορυφές του Ολύμπου και των Πιερίων προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες του συλλόγου στα γραφεία μας – Μπότσαρη 2, 2ος όροφος (δίπλα στον ΟΤΕ) κάθε Παρασκευή 9-10 μ.μ. στην ιστοσελίδα μας trikalasport.gr, καθώς και στη σελίδα μας στο Facebook.
Author: Pressroom
