‘’Από εκεί είναι το μονοπάτι… αλλά προσοχή!!.. έχει πολλές αρκούδες φέτος. . ’’, μας είπαν οι χωρικοί της Κρανιάς Ασπροποτάμου.
Κυριακή πρωί, συνεπείς στο ραντεβού στην είσοδο του χωριού. Ο καιρός μας χαμογελάει, αλλά όχι διάπλατα. Ένας ήλιος που εμφανίζεται και χάνεται ανά διαστήματα, πίσω από λευκά συννεφάκια και πρωινές ομίχλες.
Ακολουθούμε φρεσκο-σημαδεμένο μονοπάτι μέσα απ΄ το χωριό με κατεύθυνση νοτιο-ανατολικά. Η βροχή της προηγούμενης ημέρας έχει κάνει το μονοπάτι λασπώδες σε πολλά σημεία αλλά όχι αδιάβατο. Αυτή η γλυκιά μυρωδιά όμως του βρεγμένου πυκνού ελατοδάσους, με τις σταγόνες του νερού να περνούν μέσα από τις ηλιαχτίδες, και την πρωινή υγρασία του δάσους, μας αποζημιώνουν με τον καλύτερο τρόπο.
Το μονοπάτι ανεβαίνει για λίγο ανατολικά. Συναντάμε μια πηγή με γάργαρο παγωμένο νερό. Η αντήχηση του νερού που πέφτει, γίνεται ένα με το πρωινό κελάηδημα των πουλιών. Όλα μαζί χαρούμενα, αρμονικά, σαν μουσική κλίμακα ματζόρε ένα πράγμα. Καμία παραφωνία. Λίγο πιο πέρα, τα βήματα μιας αρκούδας που ήρθε να ξεδιψάσει κάποια πιο στεγνή και ζεστή βραδιά. Ο Ρόκυ, ο τετράποδος σύντροφος που μας ακολούθησε στην ανάβαση, μόνιμος κάτοικος Κρανιάς, δεν έδειξε καμιά ανησυχία. Και τι ανησυχία να δείξει άλλωστε…. υπάρχει περίπτωση να θέλει να πλησιάσει ποτέ ζώο του δάσους, αυτό το δίποδο θεριό που ονομάζεται άνθρωπος; Πρώτο αυτό θα κοιτάξει να εξαφανιστεί στα λίγα πλέον ανέγγιχτα κομμάτια γης που του έχουν απομείνει.
Το τοπίο αρχίζει να γίνεται αλπικό και πετρώδες. Η ανηφόρα επίπονη. Χίλια και κάτι μέτρα υψομετρικής διαφοράς μας χωρίζουν εξάλλου απ΄ το χωριό μέχρι το στόχο μας, την κορυφή Τριγγία της ομώνυμης οροσειράς. Μία οροσειρά που απειλείται, όπως και πολλές άλλες κορυφές του Ασπροποτάμου, από τα αιολικά πάρκα.
Το μονοπάτι συνεχίζει μέσα από ένα μικρό λούκι, όπου μας οδηγεί στο οροπέδιο της Τριγγίας πριν την κορυφή. Μία ανάσα, και αμέσως μια ακόμη προσπάθεια για τα τελευταία μέτρα. Το τριγωνομετρικό της κορυφής αρχίζει να φαίνεται. Φτάνουμε. Ξεκούραση, κολατσιό, φωτογραφίες. Ο Ρόκυ παίρνει έναν αναζωογονητικό υπνάκο. Ο ουρανός έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει, και κάποιες στάλες βροχής αρχίζουν να πέφτουν. Μικρές. Εδώ πάνω όμως, δεν είναι για πολλές σκέψεις. Γρήγορα μαζεύουμε πράγματα, κλείνουμε σακίδια, και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο Ρόκυ σηκώνεται τελευταίος και απρόθυμος.
Μισή ώρα πιο κάτω, και ο ήλιος μας χαμογελάει πάλι. Όλα καλά. Ήταν απλά μια υπενθύμιση ότι το βουνό έχει το πάνω χέρι εδώ, και μας επιτρέπει αυτό όταν θέλει να το προσεγγίσουμε. Μιάμιση ώρα αργότερα, τα σπίτια της Κρανιάς ήταν και πάλι μπροστά μας. Δεκαπέντε χιλιομετράκια δικαιολογούσαν το πρόβειο κοντοσούβλι που μας περίμενε αχνιστό στην ταβέρνα του χωριού.
