Τα χρόνια του ταξιδιού.
Επιστρέφουμε μικροί και απέραντοι.
Πόσο πολύ από τον εαυτό μας ξέμεινε στη διαδρομή.
Πόσο πολύ από τη διαδρομή ξέμεινε μέσα μας.Raquel Angel – Nagler
Η πρωινή αχλή πάνω από την πόλη της Φλώρινας βαραίνει τον ύπνο των ακριτών.
Μέρες όμοιες που εναλλάσσονται, εποχές που ακυρώθηκαν και το νερό δυσεύρετο στο τέλος του Οκτώβρη. Δίψασε το δάσος, το χορτάρι στέγνωσε.
Σε ήμερο τόπο πορευόμαστε, ώρες πολλές. Στο διάβα μας σκορπίζουν τα πεσμένα φύλλα τριζοβολώντας κάτω από τις μπότες μας.
Βαδίζουμε στο Βίτσι, σαρώνοντας τις κορυφές του. Λούτζερ, Γκολίνα, Τσούμα, Λέσιτς. Στο κορμί του βουνού, σπαράγματα χαρακωμάτων και οχυρών. Τριγύρω φούντωσαν οι οξιές, θρεμμένες από το αίμα. Κόκκινο του χαλκού το φύλλωμά τους. Από τη μια άκρη του βουνού ως την άλλη και μέχρι των κορυφών τις απολήξεις.
Τάφοι χαμένοι και τάφοι ακόμα ορατοί. Χρήστος Ταμπουρατζής, έφεδρος – ετών 22. Πόσοι πέρασαν από εδώ και χάθηκαν και πάνε. Ποιος κέρδισε μια πατρίδα και ποιος την έχασε.
Στον ίσκιο του βουνού μικρά, έρημα τα χωριουδάκια. Μελάς, Πράσινο, Τρίγωνο, Ανταρτικό. Στη Βίγλα έστησαν χιονοδρομικό, πάνω στα κόκκαλα των πεθαμένων. Στη ράχη του Βαρνούντα φύτρωσαν οι ανεμογεννήτριες. Λευκή σειρά αρματωμένων ιπποτών ταγμένων στου ανέμου το παγίδευμα.
Πιο κάτω χαμηλά, τα γαλανά νερά της Πρέσπας – κάτοπτρο αρχέγονο. Στις όχθες της αλωνίζουν τα φασολοχώραφα ενώ οι κορμοράνοι φλυαρούν. Επισκέπτες πάνε κι έρχονται στον Άγιο Αχίλλειο. Παζαρεύουν τα φασόλια, λιάζονται στη Μικρολίμνη αντικριστά στο Βιδρονήσι.
Ο ήλιος μεσουράνησε πάνω από το Βίτσι και στέκει ακίνητος. Ένα φύλλο, πράσινο ακόμη, στροβιλίζεται. Το άτακτο πέταγμα μιας λευκής πεταλούδας λιγοστεύει το μπλε του ουρανού.
