Κυριακή 19 Σεπτέμβρη, 20:00 στο θερινό θέατρο του Φρουρίου
«Τραγούδησε, Μούσα, καινούργιο τραγούδι,
ωδή νεκρική, ωδή των δακρύων
στης Τροίας απάνω τον τάφο…»
Ο Ευριπίδης γράφει και παρουσιάζει, στα Μεγάλα Διονύσια το 415 π.Χ τις Τρωάδες. Το έργο είναι ένα αμείλικτο κατηγορώ για τις φρικαλεότητες του πολέμου και ένα σπαρακτικό αίτημα για αλληλεγγύη και ανθρωπισμό. Είναι ένα έργο με φόντο τον πόλεμο, όχι μόνο εξαιτίας της θεματικής του αλλά και λόγω της ιστορικής πραγματικότητας της εποχής που γράφτηκε. Μία από τις σκληρότερες γενοκτονίες της αρχαιότητας, η καταστροφή της Μήλου, η σφαγή των Μηλίων, είχε συντελεσθεί, γεγονός αποτρόπαιο που απετέλεσε το στίγμα της Αθήνας…..
2.500 χρόνια «Τρωάδες», 2.500 χρόνια αμέτρητες μαρτυρίες αντηχούν μέσα στους αιώνες και άλλες τόσες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, δεν εισακούστηκαν, δεν καταγράφηκαν. Ένα έργο που φτάνει σε μας σαν κραυγή μέσα απ’ τους αιώνες. Το έργο συνεχίζει να καταγγέλλει όχι μόνο την κτηνωδία του πολέμου, αλλά και την αλαζονεία των απανταχού νικητών και εξουσιαστών.
Οι φωνές των Τρωάδων φτάνουν έως τις μέρες μας, φέρνοντας μαζί τους την καταγγελία όλων όσοι μέσα στους αιώνες έπεσαν ματαίως στα πεδία των μαχών πολεμώντας κάτω από ξένη σημαία. Όλων όσοι εξαφανίστηκαν, χάθηκαν και δεν αποχαιρετίστηκαν. Όλων των γυναικών που έχασαν την ανθρώπινη υπόστασή τους και έγιναν σάρκα προς τέρψη των ισχυρών. Όλων των μανάδων που έκλαψαν πάνω από το νεκρό σώμα του παιδιού τους. Όλων των παιδιών που δεν πρόλαβαν το χρόνο που τους δόθηκε γιατί το μέλλον τους απείλησε μια βάρβαρη και παρωχημένη εξουσία. Τροία, Μήλος, …Συρία, Αφγανιστάν…
«Υψώνουμε τη φωνή μας, τη φωνή της εργατικής τάξης και μέσα από το διαχρονικό έργο και το δριμύ κατηγορώ του Ευριπίδη. Εντάσσουμε το θέατρο από εργάτες για εργάτες, στον καθημερινό αγώνα που δίνει το ΠΑΜΕ για την οργάνωση της πάλης, κόντρα στο εκμεταλλευτικό σύστημα, για τον πολιτισμό και τη ζωή που δικαιούμαστε.
Αξιοποιούμε την τέχνη και τον πολιτισμό που εμείς επιλέγουμε για να σμιλέψουμε συνειδήσεις και να ομορφύνουμε τον κόσμο γύρω μας. Έτσι όπως πραγματικά εμείς ονειρευόμαστε.
Ακολουθούμε τα λόγια του ποιητή Κώστα Βάρναλη: Η τέχνη υπάρχει για να σμιλέψει τις μελλοντικές συνειδήσεις. Η τέχνη ταρακουνά τον άνθρωπο και όχι τις συγκυριακές κοινωνικές ισορροπίες»
