Του Γεωργίου Παπασίμου
Παρά το κουρέλιασμα όλων των προϋποθέσεων που τέθηκαν στο προηγούμενο Συμβούλιο Κορυφής του Οκτωβρίου, εν σχέσει με την τουρκική επιθετικότητα και τις οφειλόμενες κυρώσεις έναντι της Άγκυρας (παράνομες έρευνες στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος, παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου, πειρατικό άνοιγμα των Βαρωσίων της Αμμοχώστου, παράνομη συμμετοχή στον πόλεμο του Ναγκόρνο – Καραμπάχ, παράνομη προώθηση όπλων στη Λιβύη, προετοιμασία για νέα εισβολή στη Συρία κλπ), η κυρία Μέρκελ και οι ακόλουθοί της ομιλούν για προώθηση θετικής ατζέντας με την Τουρκία.
Πρόκειται αντικειμενικά για μια τραγικά αποτυχημένη προεδρία σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων σε συνδυασμό με την πανδημία τουCOVID-19, όπου η Ευρώπη με κυρίαρχη ευθύνη της Γερμανίας παρέμεινε σε ρόλο κομπάρσου αντί της αναζήτησης ενός ενισχυμένου γεωπολιτικού ρόλου, όπως της αρμόζει.
Η ίδια κατάσταση επικράτησε και στο άλλο μεγάλο ζήτημα της πανδημίας, όπου εν σχέσει με το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο (2021-2027), ύψους 1,1 τρισ. ευρώ και το ταμείο ανάκαμψης, αφού στην αρχή η Γερμανία αρνούταν οποιαδήποτε κοινή δράση, ακόμα και μετά την υποχώρηση της λόγω της γαλλικής πίεσης, τα πάντα, 8 μήνες μετά, παραμένουν ανοιχτά και ασαφή, την ώρα που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δοκιμάζονται σκληρά.
Ο υπονομευτικός ρόλος της Γερμανίας εν σχέσει με την ευρωπαϊκή γεωπολιτική ενίσχυση, σε βάρος των ευρωπαϊκών συμφερόντων, φωτογραφίζεται ιδιαίτερα στη στάση της έναντι της Τουρκίας, που προκρίνεται από το γερμανικό κατεστημένο, αν και δεν είναι μέλος της Ε.Ε., έναντι ισότιμων μελών αυτής, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Με τα πειθήνια όργανα της κυρίας Μέρκελ, τον κ. Μπορέλ και την κ.Μισέλ, αφενός επιχειρείται ο εξοβελισμός της λέξης «κυρώσεις» από τη Σύνοδο Κορυφής και η αντικατάσταση του με τον όρο «θετική ατζέντα» υπέρ της Τουρκίας και αφετέρου, προωθείται η επικίνδυνη πολυμερής διεθνής συνδιάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο , όπου εκεί θα μπορούσε η Τουρκία ανενόχλητη να θέσει και να νομιμοποιήσει όλες τις μονομερείς παράνομες επιδιώξεις της κατά τη Ελλάδος και της Κύπρου, δηλαδή και των ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο, αφού πέραν των παραδοσιακά στενών ιστορικά σχέσεων Γερμανίας – Τουρκίας, στο οικονομικό επίπεδο, οι σχέσεις των δύο αυτών χωρών είναι στενότατες και σημαντικές. Οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Γερμανία, φτάνουν περίπου στα 18 δις δολάρια, όντας ο σπουδαιότερος προορισμός τους, ενώ σημαντικότατες είναι οι εισαγωγές από τη Γερμανία σε μηχανήματα, ηλεκτρονικά, οχήματα κλπ, που φτάνουν στα 23 δις δολάρια περίπου. Τέλος, μεγάλες είναι οι εισαγωγές της Τουρκίας σε οπλικά συστήματα. Σημειωτέον, σήμερα, κατασκευάζονται 6 υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του Παπανικολής), τα οποία ολοκληρώνονται με ένταση της εργασίας προκειμένου όπως ισχυρίζονται να είναι συνεπείς στην παράδοση!, αν και πρόκειται για όπλα που στρέφονται άμεσα κατά δύο ευρωπαϊκών χωρών.
Συμπερασματικά, σε μια περίοδο κατά την οποία φθίνει η αμερικανική ισχύς και αναδύεται ένας πολύ-πολικός κόσμος με μείζονες συγκρούσεις σε όλο τον πλανήτη (κρίση Ουκρανίας, οικονομική σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης, σινορωσική προσέγγιση, αντιπαράθεση Κίνας-Η.Π.Α., ισλαμική τρομοκρατία και πλήρης αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία κ.λπ. με εντεινόμενη την αναθεωρητική τουρκική πολιτική), θα ανέμενε κανείς την προσπάθεια γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρώπης και όχι τον «νανισμό» αυτής. Πλην όμως, αυτή που αποτέλεσε το θέατρο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών, και θα έπρεπε να είναι μια νησίδα ομαλότητας και σταθερότητας σ’ αυτόν το νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, αναλαμβάνοντας σχετικές πρωτοβουλίες, λόγω της στενόμυαλης μονεταριστικής οικονομικής πολιτικής και των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, έχει καταστεί ένας από τους πιο αδύναμους παγκόσμιους κρίκους. Τι άλλο μπορεί να συναχθεί από την γερμανική υποστηρικτική στάση υπέρ του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, που περιπαίζει ευθέως την Ευρώπη και πέραν των γειτόνων του απειλεί χώρες όπως η Γαλλία και η Αυστρία.
Είναι βέβαιο ότι η στάση αυτή της Γερμανίας ως προς τον γεωπολιτικός προσανατολισμό της Ευρώπης, θα αποτελέσει τη μήτρα μεγάλων εσωτερικών τριγμών της Ε.Ε..
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται προ μεγάλων κινδύνων. Η προσεχής σύνοδος, θα πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για την ενίσχυση της στρατηγικής σχέση με τη Γαλλία, που με αδικαιολόγητες κυβερνητικές ευθύνες έχει υπονομευθεί την τελευταία περίοδο. Συνολικά, απαιτείται η αλλαγή στάσης ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε κυρίαρχο κράτος.
