Ήρθε στην ζωή στις 29 Απριλίου 1863. Έφυγε από την ζωή – σε μια εκπληκτική συνέπεια της μοίρας ή αλλιώς σαν καταστάλαγμα του ξεχωριστού πεπρωμένου ενός Ακριβού ποιητή (οι ξεχωριστοί άνθρωποι ζουν ξεχωριστές ζωές) – την ίδια ακριβώς μέρα, εβδομήντα χρόνια μετά.
Ήταν 29 Απριλίου 1933, όταν ο κύριος Κωστής Πέτρου Φωτιάδης Καβάφης (Κ.Π Καβάφης), αποχαιρέτησε την επίγεια ζωή του και πέρασε στον κύκλο της αιωνιότητας και της αφθαρσίας.
Την παραμονή των εβδομηκοστών γενεθλίων του «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος…» είχε μεταλάβει.
Σήμερα ο Καβάφης, δεν είναι απλώς ένας κορυφαίος Έλληνας ποιητής, αλλά ένας αναγνωρίσιμος και κορυφαίος ποιητής του κόσμου. Ένας κοσμοπολίτης, όπως υπήρξε σε όλη του τη ζωή.
Υπάρχει ένα περιστατικό, μια σκηνή που διαδραματίστηκε μέσα στον καθεδρικό ναό του Σάλτσμπουργκ, στην Αυστρία πριν 25 χρόνια, που αποδεικνύει με έναν ξεχωριστό τρόπο, την οικουμενικότητα του Καβάφη.
Ήταν ένα γκρουπ Ελλήνων μέσα στον καθεδρικό του Σάλτσμπουργκ και όλα τα άτομα που το αποτελούσαν ήταν προσηλωμένα στα λόγια της Ελληνίδας ξεναγού . Καθώς εκείνη ξεναγούσε, τα άτομα γύριζαν τα κεφάλια τους δεξιά και αριστερά, πάνω-κάτω, σε ότι τους έδειχνε και εξηγούσε η ξεναγός.
Την προσήλωσή τους διέκοψε μια συνάδελφός της – η οποία ξεναγούσε στα Αγγλικά, ένα πολυπληθές γκρουπ Κινέζων.
«Έλληνες!» αναφώνησε η ξεναγός των Κινέζων μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του Ελληνικού γκρουπ. Ήταν μια μεσήλικας, ανοιχτόχρωμη, στρουμπουλή, με κόκκινα μάγουλα και γαλανά μάτια. Αυστριακή ήταν που λάτρευε την Ελλάδα και μιλούσε Ελληνικά.
Η Αυστριακή ξεναγός, βλέποντας το γκρουπ των Ελλήνων άρχισε να απαγγέλλει, καταμεσής του καθεδρικού ναού του Σάλτσμπουργκ, με ξενική χροιά στην φωνή της, αλλά σε άπταιστα Ελληνικά, το ποίημα του Καβάφη «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»:
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
- Πνευματική Συνεύρεση με κρίκο τον «ενσαρκωμένο λόγο» του Αλεξανδρινού ποιητή
Ήταν τέτοιο το πάθος της, ήταν τόσο ζωντανές οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα της, ήταν τέτοια η θεατρικότητά της, ήταν τέτοιο το φως μέσα στο ναό εκείνη την ώρα, ήταν τέτοια η σιγή που επικράτησε μόλις άρχισε να απαγγέλλει, που η πλειονότητα των ματιών που την έβλεπαν και των αυτιών που την άκουγαν, «αιχμαλωτίστηκαν» στις φράσεις του ποιητή.
Δεν ξέρω πόσοι Κινέζοι κατάλαβαν ότι η Αυστριακή ξεναγός απήγγειλε στα ελληνικά στίχους του Αλεξανδρινού ποιητή, δεν μπορώ να ξέρω, αν και πόσοι, γνώριζαν το όνομά του. Για ένα είμαι σίγουρη.
Εκτός από την συντριπτική πλειοψηφία των ματιών των Ελλήνων, αρκετά μάτια Κινέζων υγράνθηκαν ακούγοντας εκείνη την γυναίκα, μέσα στον καθεδρικό ναό της πόλης της να απαγγέλλει με τόσο πάθος ένα τόσο εύηχο ποίημα.
Η αυθόρμητη αυτή σκηνή στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι από τρεις διαφορετικές χώρες, εντός ενός ναού, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια Υπέρτατη Πολυπολιτισμική Προσευχή.
Μια Πνευματική Συνεύρεση ανθρώπων από διαφορετικές πατρίδες και θρησκείες, που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, δεν γνώριζε καν, ο ένας την γλώσσα του άλλου, κι όμως επικοινώνησαν Απόλυτα, Βαθιά και Ουσιαστικά, για ελάχιστα λεπτά εντός ενός ναού… μέσα από την μουσικότητα κάποιων λέξεων και «συνδετικός κρίκος» σε αυτή την Πνευματική Ταύτιση, στάθηκε ο κοσμοπολίτης ποιητής Κ. Π. Καβάφης και ο «ενσαρκωμένος λόγος» του.
