Προπέμπουμε σήμερα προς την αιωνιότητα έναν άνθρωπο, που υπήρξε πολυσχιδής προσωπικότητα. Αξιοποιώντας τα ταλέντα που του χάρισε ο Θεός, ασχολήθηκε με πολλά αντικείμενα στη ζωή του και με μεγάλη επιτυχία. Εξομολόγηση, κήρυγμα, κύκλοι μελέτης Αγίας Γραφής, συγγραφή, Σχολές Βυζαντινής Μουσικής, εξωτερική ιεραποστολή, χριστιανικές μαθητικές ομάδες, κατασκηνώσεις.
Το συγγραφικό του έργο είναι αρκετά πλούσιο. Τα κυριότερα βιβλία που έγραψε είναι: «Με κλάδους αγαθοεργίας» (για τη ζωή του μακαριστού Γέροντα π. Χαρίτωνα Σαρρή, Ηγουμένου της Ι. Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων), «Εις τα Όρη αρθώμεν» (για την ιερά μονή Σταγιάδων Καλαμπάκας), «Η Ιερά μονή Βυτουμά Καλαμπάκας», «Θέματα Λειτουργικής και Τυπικού» (βοήθημα για σπουδαστές Σχολών Βυζαντινής Μουσικής).
Συνέταξε τα περισσότερα ημερολόγια τσέπης των Ιερών Μητροπόλεων, όπου υπηρέτησε. Οι εκδότες των βιβλίων και των ημερολογίων δεινοπαθούσαν μαζί του, διότι ήταν τελειομανής. Αν το βιβλίο, το ημερολόγιο, το άρθρο, η ομιλία δεν ήταν τέλεια, δεν ησύχαζε.
Έγραψε επίσης σειρές ολόκληρες από άρθρα που δημοσιεύτηκαν κυρίως στις τοπικές εφημερίδες των Τρικάλων και της Καλαμπάκας.
Επίσης έχει δώσει αρκετές ομιλίες σε διάφορες πόλεις με ιεραποστολικό και πνευματικό περιεχόμενο. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι ήταν ο συντάκτης της «ΦΩΝΗΣ ΚΥΡΙΟΥ» του έτους 2000.
Εκείνο που του έδινε ζωή ήταν η δράση του μέσα στη νεολαία. Κύριο όπλο επιτυχίας αποτελούσε ο ξεχωριστός τρόπος που πλησίαζε τους νέους και επικοινωνούσε μαζί τους, με διαλλακτικότητα, ευελιξία, πειθώ και έξυπνο χιούμορ.
Ο π. Γεώργιος ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα εκτός του εργασιακού περιβάλλοντος, όταν το 1980 διορίστηκα στα Τρίκαλα. Από τότε συμπορευτήκαμε και συνεργαστήκαμε μέχρι τώρα. Μαζί με άλλους φίλους πλαισιώσαμε το έργο του και δουλέψαμε κοντά του.
Για πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος των χριστιανικών μαθητικών ομάδων και των κατηχητικών με απόφαση του εκάστοτε Μητροπολίτη.
Πραγματική κυψέλη και πέρασμα ήταν το πνευματικό κέντρο στην πλατεία Παλιού Δεσποτικού με υπεύθυνο το Γιώργο Βουλόγκα και η Σταγιάδειος Αίθουσα, όπου γίνονταν οι συναντήσεις και οι γιορτές.
Το έργο που γινόταν τον χειμώνα στην πόλη συνεχιζόταν το καλοκαίρι στις κατασκηνώσεις, στις οποίες ήταν επίσης υπεύθυνος. Η Πύρρα αρχικά και η Τρυγόνα αργότερα συνδέθηκαν άρρηκτα με το όνομά του. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς απ’ αυτές τις κατασκηνώσεις; Όταν προετοιμάζαμε κάθε κατασκηνωτική περίοδο (στελέχη, γενικό σύνθημα, ονομασίες ομάδων, ενθύμια, ύμνοι), αλλά και όταν ζούσαμε στον κατασκηνωτικό χώρο, διδαχθήκαμε πολλά δίπλα του!
Στους κατασκηνωτικούς ύμνους αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο. Όντας άριστος γνώστης της Βυζαντινής και της Ευρωπαϊκής μουσικής συνέθεσε πληθώρα κατασκηνωτικών ύμνων και τραγουδιών. Τα χιλιοτραγουδισμένα και πασίγνωστα τραγούδια «Κτίστες μπρος» και «Στου Παρνασσού μας την κορυφή» είναι δικές του συνθέσεις της δεκαετίας του 1950. Αργότερα έγραψε αρκετούς ύμνους θαυμάσιους κατά το στίχο και τη μελωδία. Το 1997 με πρωτοβουλία στενών συνεργατών του κυκλοφόρησε μια κασέτα με κατασκηνωτικούς ύμνους με τον τίτλο «ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ».
Ήξερε να τιμά τους συνεργάτες του εκφράζοντας τις ευχαριστίες του με ένα καλό λόγο, με ένα ενθύμιο, με ένα γεύμα, με μια εκδρομή (αλησμόνητη έχει μείνει η εκδρομή στον Προυσό με το «Μάρκο», το μικρό παλιό λεωφορειάκι της Μονής Μεταμορφώσεως Μετεώρων).
Διετέλεσε ακόμα υπεύθυνος των οικοτροφείων αρρένων και θηλέων της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών.
Μάλιστα στο οικοτροφείο αρρένων διετέλεσε για αρκετά χρόνια και διευθυντής. Πολύ σημαντικό το έργο που προσέφεραν τα οικοτροφεία τότε σε νέους και νέες, που πήγαιναν στα Τρίκαλα από τα χωριά τους για να φοιτήσουν στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της πόλης. Πολλοί οικότροφοι τον θυμούνται με νοσταλγία και ευγνωμοσύνη.
Ένας άλλος τομέας σημαντικής προσφοράς, ιδιαίτερα στους νέους, ήταν η μουσική. Είχε πάθος με τη μουσική, ευρωπαϊκή και βυζαντινή, τις οποίες κατείχε σε βάθος. Είναι εντυπωσιακό ότι τα αυτιά του έπιαναν και το παραμικρό φάλτσο. Με πρωτοβουλία του και σε συνεργασία με τους Μητροπολίτες ιδρύθηκαν οι Σχολές Βυζαντινής Μουσικής στα Τρίκαλα και στην Καλαμπάκα, στις οποίες υπηρέτησε ως Διευθυντής. Πολλοί νέοι (αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας) φοίτησαν και αποφοίτησαν από τις Σχολές αυτές και διακονούν ως ψάλτες σε διάφορους ναούς.
Οι σπουδαστές, που τον είχαν καθηγητή τον θυμούνται για την αυστηρότητά του, αλλά και για την αγάπη του (σε αρκετούς έκανε ακόμα και ατομικά μαθήματα για να τους βοηθήσει).
Σεβαστέ μας πατέρα Γεώργιε,
Όλοι όσοι συνεργαστήκαμε μαζί σου σε διάφορους τομείς δράσης ή αναπαυτήκαμε κάτω από το πετραχήλι σου θα σε θυμούμαστε πάντα με ευγνωμοσύνη. Μας στεφάνωσες, βάφτισες τα παιδιά μας, έθαψες τους γονείς μας, αγίασες τα σπίτια και τα αυτοκίνητά μας.
Όταν αγωνιούσαμε με τις καθημερινές δυσκολίες, μας ανακούφιζες με τα λόγια «Έχει ο Θεός». Συχνά μας προέτρεπες να επικαλούμαστε το έλεος του Θεού με τη φράση «Κύριε ελέησον». Και σε αυτούς, συνήθως τις μανάδες, που δυσκολεύονταν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους έλεγες «πρέπει να βρείτε τα κουμπιά του καθενός».
Οι τακτικές κατά μήνα συναντήσεις των πνευματικών σου τέκνων με λατρευτικές ευκαιρίες, συζητήσεις, προβολές, κοπή βασιλόπιτας και την καθιερωμένη επίσκεψη κάθε Μεγάλη Δευτέρα στη μονή των Σταγιάδων αποτελούσαν μια πολύ θαυμάσια αφορμή για αναστροφή και πνευματική οικοδομή.
Καλό παράδεισο πολυσέβαστε γέροντα.
