Το παγκόσμιο φαινόμενο της πανδημίας του COVID-19 που λειτουργεί ευρύτερα ως τιμωρός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και μεγεθυντής των αδιεξόδων του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στην Ελλάδα πέραν αυτών λαμβάνει και χαρακτηριστικά αποκάλυψης της έλλειψης νομιμοποίησης της κοινωνίας προς τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Η αδυναμία έμπνευσης εμπιστοσύνης, καθοδήγησης και κινητοποίησης των πολιτών για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα που αφορά την δημόσια υγεία φωτογραφίζει το ελλιποβαρές που πολιτικού προσωπικού εξουσίας, και όχι μόνο αυτού. Γιατί ως προς το ζήτημα αυτό, η αδυναμία έμπνευσης δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στο θέμα του COVIDόφειλαν να πρωτοστατήσουν για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας του κοινωνικού συνόλου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η στάση όλων των κομμάτων στην πρόσφατη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου εν μέσω επιθετικής επέκτασης της πανδημίας σε όλη την Ελλάδα, με προεξάρχουσα τη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα, όπου ξεπεράστηκαν τα όρια του Ε.Σ.Υ. και για την οποία επέκταση έχει βαρύτατες ευθύνες η κυβέρνηση της Ν.Δ. λόγω της καθυστέρησης λήψης ουσιαστικών μέτρων, αλλά και εξεύρεσης λύσεων ως προς τις βασικές πηγές μετάδοσης όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό των σημερινών κομμάτων (εξουσίας και αντιπολίτευσης) επιδόθηκε σε έναν γελοίο «κλεφτοπόλεμο», δείχνοντας τη βαθιά παρακμή του και το επικίνδυνο της δράσης του για την χώρα. Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση «έριξε λάδι στη φωτιά» με προβοκατόρικους και αδέξιους χειρισμούς και από την άλλη πλευρά τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρόταξαν τις μικροκομματικές τους επιδιώξεις μέσα από την αταβιστική τους πολιτική λογική.
Το φαινόμενο αυτό της βαθιάς παρακμής του πολιτικού συστήματος και της κυριάρχησης της ολισθηρής κομματοκρατίας δεν αποτελεί φυσικά κεραυνό εν αιθρία. Επωάστηκε και γιγαντώθηκε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και μετατράπηκε πλέον σε «υποκείμενο νόσημα» της Ελλάδος.
Η κυρίαρχη αντίληψη όλων των κομμάτων εξουσίας ήταν η εκποίηση και η εγκόλπωση του κράτους στο πλαίσιο του κεντρικού κοινοβουλευτισμού, χωρίς μάλιστα να εξαιρούνται από τη «μόλυνση» αυτή και τα κόμματα που δε συμμετείχαν άμεσα στην εξουσία, όπως και όλοι οι ενδιάμεσοι άλλοι κοινωνικοί θεσμοί (συνδικαλισμός κ.λπ.). Εάν κανείς εξετάσει ιδεολογικά και πολιτικά τη σχέση των πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα με το κράτος, εύκολα θα μπορούσε να προσδώσει σ’ αυτές τον χαρακτηρισμό «κρατιστικές», ανεξαρτήτως του πώς αντιμετωπίζουν το κράτος σε επίπεδο ιδεολογικών και προγραμματικών αρχών, αφού η κυρίαρχη στόχευσή τους είναι η κατάληψη και η εκποίησή του μέσω της πελατειακής «πατρωνίας». Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής και κοινωνικής στρέβλωσης είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, σε ιδιότυπο αυτοτελές «παρασιτικό σώμα», που μαζί με την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία «λυμαίνονται» το εθνικό πλεόνασμα, το οποίο όμως δεν προέρχεται από τον παραγόμενο εθνικό πλούτο, αλλά από εξωτερικό δανεισμό!
Αυτό το πολιτικό σύστημα της άφρονηςκομματοκρατίας, με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς τη λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), όχι μόνο δε μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, αλλά αντίθετα αποτελεί πλέον ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την έξοδο από αυτήν. Και αυτό γιατί, ενώ στα άλλα δυτικά κράτη το πολιτικό σύστημα αποτελεί έναν από τους λειτουργικούς παράγοντες του εποικοδομήματος, που παρεμβαίνει μεταξύ αυτού και της οικονομικής βάσης, στην Ελλάδα έχει αυτονομηθεί, έχοντας εξελιχθεί σε αρνητικό πόλο τόσο σε βάρος της οικονομικής βάσης όσο και του εποικοδομήματος, καθόσον παρεμβαίνει αρνητικά στην οικονομία και τους θεσμούς. Λειτουργεί δηλαδή ως «νονός» ενός νόθου πελατειακού συστήματος σε μια καθημαγμένη οικονομία και κοινωνία, αποτελώντας έτσι ισχυρό αντίπαλο δέος σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.
Συμπερασματικά, ο ολιγαρχικόςχαρακτήρας του ελληνικού πολιτικού συστήματος αποτέλεσε και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πρόοδο της Ελλάδας, αφού η κομματοκρατία έχει επικαθήσεικαι επικαλύψει τα πάντα. Ο μόνος δρόμος είναι η συντριβή και η υπέρβασή του μέσω της δημιουργίας ενός νέου δημοκρατικού και πατριωτικού υποκειμένου ανατροπής, προερχόμενου από τις δυνάμεις της κοινωνίας που δεν έχουν παραδοθεί στα δίκτυα της κομματοκρατίας.
ΓεώργιοςΠαπασίμος
Δικηγόρος
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
