Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου, Δικηγόρος, πρώην Δημοτικός Σύμβουλος, μέλος της Κ.Ε. του ΜέΡΑ25.
Σε αυτήν την πόλη μερικές φορές νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Eldorando του εύκολου και άκοπου πλουτισμού που κυρίως μέσα από τον κορβανά του δημόσιου χρήματος, προσφέρει ευκαιρίες να καταφέρεις να αποκτήσεις οικονομική ισχύ, όχι εργαζόμενος και επενδύοντας, αλλά συναθροιζόμενος στους περίκλειστους πυρήνες της διανομής της τοπικής εξουσίας και της διαχείρισης του δημοσίου (και δημοτικού) χρήματος, εκεί ακριβώς που κάποιοι αναδείχθηκαν ανέξοδα από πολιτικοί «φελλοί» σε περίοπτες θέσεις.
Για παράδειγμα, δεν γνωρίζω σε άλλους τόπους εγχειρήματα με κόστος κατασκευής και οργάνωσης ένα εκατομμύριο ευρώ και όντας κινητήριος άξονας της υπολογιζόμενης μόχλευσης της τοπικής οικονομίας στα δέκα εκατομμύρια ευρώ, να αποδίδει «κέρδη» στο φορέα υλοποίησης του μόλις … είκοσι με τριάντα χιλιάδες ευρώ για κάθε χρήση, όταν σύμφωνα με τα λεγόμενα των υπευθύνων του, την ίδια χρονική περίοδο με το εγχείρημα, τόσα κερδίζει ένα κεντρικό σουβλατζίδικο.
Δεν γνωρίζω σε άλλες πόλεις να αυξάνεται τόσο θεαματικά το μέγεθος των τραπεζικών καταθέσεων, αλλά παράλληλα να μειώνονται οι κωδικοί των λογαριασμών εκείνων που υπερβαίνουν τις 10.000 ευρώ, να γιγαντώνεται αλματωδώς ο ρυθμός κατασκευής και συνάμα ο ρυθμός πώλησης νεόδμητων κατασκευών (όχι για να στεγάσουν ανάγκες , αλλά κυρίως ως ευκαιρία για να μετατραπούν σε επενδύσεις εμπορικής τους εκμετάλλευσης μέσω real estate και Airbnb), την ίδια ώρα που με γεωμετρική άνοδο αυξάνονται οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών.
Δεν είμαι επίσης σε θέση να διασταυρώσω πως μπορεί να συμβαδίσει ο εμφανής και επιδεικνυόμενος σε πολλές περιπτώσεις (μέσω συνήθως κοινωνικών μέσων δικτύωσης) πολυτελής βίος και εξωπραγματικός πλουτισμός με τις εμφανείς πηγές βιοπορισμού μιας μερίδας δημοσίων λειτουργών, πολιτικών και αυτοδιοικητικών προσώπων και όσων με αυτούς «συνεργάζονται» και συναγελάζονται και πράγματι αισθάνομαι ανακουφισμένος με τη συνείδησή μου που σε 35 χρόνια επαγγελματικού και δημόσιου βίου μου, ούτε «απόλαυσα», ούτε διαχειρίστηκα δημόσιο χρήμα.
Όμως η κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος, η διασπάθισή του, όταν σφιχταγκαλιάζεται με το «ξέπλυμα», τη διαφθορά, το βόλεμα των «ημετέρων», με τους διαδρομιστές των δημοσίων υπηρεσιών, ήταν περιπτώσεις για τις οποίες οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ κάτι…είχαμε διακρίνει να συμβαίνει.
Η πρόσφατη ανάδειξη στο δημόσιο διάλογο αλλά και στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου εκ μέρους των συμβούλων της δημοτικής παράταξης της μείζονος αντιπολίτευσης, που πράγματι σέβονται και τιμούν το θεσμικό τους ρόλο, μιας χαρακτηριστικής περίπτωσης στην οποία δημόσιο χρήμα και πολιτική διαπλοκή συμπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται, μέσα από το «αναθέτω-κοπτείο», είναι θεωρώ η κορυφή του παγόβουνου μιας εξουσίας που κυβερνούσε και κυβερνά, πατώντας σε ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες, που με άλλα λόγια «τα βρήκε και τα έκανε και συνεχίζει να τα κάνει».
Με 58 και 61 % έτσι δυστυχώς θα πορευόμαστε στα Τρίκαλα, απλά η εναλλαγή στα πρόσωπα θα επιφέρει δικαιολογίες του τύπου «ότι εγώ είμαι Δήμαρχος 8 μήνες μόλις», λες και προηγουμένως κυβερνούσε στα Τρίκαλα ο… «Ρουβίκωνας» των Εξαρχείων(!!!).
Όλες αυτές οι προφάσεις συνοδεύονται φυσικά από την ξεπερασμένη και απλουστευτική «Σημιτική» ρήση: «να πάτε όλα τα στοιχεία στον Εισαγγελέα», την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη δύο χρόνια τώρα για τις υποκλοπές που κατήγγειλε με μηνυτήρια του αναφορά στον Άρειο Πάγο ο πρόεδρος του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος, ακόμα δεν έχει διαταχθεί ούτε καν προκαταρκτική προανακριτική διαδικασία.
Την τοξικότητα για την οποία κατηγορηθήκαμε από τη δημοτική αρχή της «Επανεκκίνησης» σε όλες της τις εκφάνσεις και παλιότερα και τώρα, πολλοί από εμάς που μας αρέσει να «σκαλίζουμε», δεν τη δημιουργεί στην πολιτική και αυτοδιοικητική πρακτική αυτός που επιδιώκει την αλήθεια και τη νομιμότητα, αλλά αυτός που καταφεύγει σε τεχνικές διαφυγής υπεκφεύγοντας και συσκοτίζοντας.
