Αγαπητέ κ. Περιφερειάρχα,
Αγαπητέ μου συνεργάτη στην επιστημονική έρευνα και συναθλητή,
Αγαπητέ φίλε Δημήτρη.
Το τελευταίο διάστημα ως γνωστόν, στην παραλία του Βόλου και στις γύρω θαλάσσιες περιοχές έχει διαμορφωθεί μία εφιαλτική εικόνα με χιλιάδες μικρά και μεγάλα νεκρά ψάρια στο νερό, αλλά και στις προκυμαίες (βλέπε επισυναπτόμενο υλικό).
Τα ψάρια αυτά, μαθαίνω, είναι οι «παράπλευρες» απώλειες παρεμβάσεων στην περιοχή της Κάρλας. Πρέπει, λέει, να φύγει το νερό που έφερε ο Δανιήλ πριν περίπου ένα χρόνο υπενθυμίζοντάς μας –με σκληρό ομολογουμένως τρόπο– ότι εκεί κάποτε υπήρχε η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας, με ένα πολύπλοκο οικοσύστημα κι έναν ιδιότυπο λιμναίο πολιτισμό του οποίου η αρχή χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Παρεμπιπτόντως, στα σημεία της παραλίας του Βόλου όπου εμφανίστηκαν τα νεκρά ψάρια, πριν από κάποια χρόνια δένανε μικρά ξύλινα ψαροκάικα. Κάθε μέρα, οι ψαράδες με τις σαΐτες στα χέρια επισκεύαζαν τα απλωμένα δίχτυα τους, και θυμάμαι τις μάχες που έδιναν γάτες και γλάροι για μία σαρδέλα ή για έναν γαύρο που έπεφτε απ’ αυτά. Σκοτωμός! Τώρα ούτε καν πλησιάζουν τα χιλιάδες διαθέσιμα ψάρια!! Μήπως τελικά οι γάτες και οι γλάροι ξέρουν κάτι περισσότερο από εμάς;
Σε κάθε περίπτωση, παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω τα επιστημονικά δεδομένα που οδηγούν στην κατασπατάληση υδάτινων πόρων, εν μέσω μάλιστα πρωτόγνωρης για τη χώρα λειψυδρίας, αλλά και πολύτιμου ζωικού κεφαλαίου. Ούτε γνωρίζω τα στρατηγικά σχέδια ανάταξης δύο σημαντικών για τη Θεσσαλία οικοσυστημάτων, αυτών της λίμνης Κάρλας και του Παγασητικού, που αυτή τη στιγμή πάσχουν. Σίγουρα όμως τα μαθήματα προς τα μικρά παιδιά που παίζοντας αμέριμνα στην παραλία του Βόλου έρχονται αντιμέτωπα με μια οργουελική δυστοπία, δεν είναι τα καλύτερα.
Πολύ φιλικά,
Γιάννης Κουτεντάκης
Ομότιμος Καθηγητής
