Έχασε σήμερα τη μάχη με τον SARS-CoV-2 ο Γιάννης Ζαμπούρας, μια ξεχωριστή μορφή της ορεινής ζωής της Παναγίας, του χωριού που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς εκεί υπηρέτησα το Αγροτικό μου. Όπως ξεχωριστή θέση είχε και ο Γιάννης, στην καρδιά όλων μας, με την ταβέρνα του πάντα ανοιχτή και φιλόξενη, πάντα έτοιμη να προσφέρει ζεστασιά στις μοναχικές και κρύες μέρες τους χειμώνες του 2005 και του 2006, όταν ο δρόμος της προσφοράς και της αγάπης για την ιδιαιτέρα μου πατρίδα, διασταυρώθηκε με τις δυσπρόσιτες στροφές της Παναγίας, του Κορυδαλλού και του Μαλακασίου και των άξιων, περήφανων και φιλόξενων κατοίκων τους που ως σύγχρονοι ορεινοί ακρίτες, κρατούνε ζωντανή την Ελλάδα των βουνών μας. Την Ελλάδα που, με την αυθεντικότητα, την εργατικότητα και τη ντομπροσύνη σου, προσωποποιούσες με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο, φίλε Γιάννη. Ας γίνει ο χαμός σου, μήνυμα ευθύνης όλων μας,στη μάχη ενάντια στην COVID-19 και ας χαρίσει ο Ύψιστος την εξ ύψους παρηγορία στους οικείους σου και δύναμη στη μητέρα σου, ώστε να ξεπεράσει την πρωτόφαντη, τραγική δοκιμασία της. Όσο για εμένα, πάντα θα σταματώ στην «ταβέρνα του Ζαμπούρα», όχι με τους τίτλους και τους ρόλους που μου απέδωσε η ζωή μετά, αλλά ως ο αγροτικός γιατρός της Παναγίας, για δυο γουλιές κι έναν μεζέ ορεινής, αγαπημένης, έρημης αλλά όχι εγκαταλειμμένης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας δυνατής που ξεπερνά τις δυσκολίες, που στέκεται πάνω από την ερήμωση της απώλειας. Μιας Ελλάδας του τόπου και των βουνών μας που στις παρέες, στις φιλίες και στη γεύση της, μιας γεύσης που φέρνει τη σφραγίδα σπάνιων ανθρώπων όπως ήσουν εσύ, θα ψάχνω πάντα τον εαυτό μου, εκείνης της ανόθευτης ευτυχίας του 2006. Της ευτυχίας πού μού δόθηκε μέσα από τη μοναδική ευκαιρία που είχα να προσφέρω ως γιατρός πρώτης γραμμής στον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Θα μας λείψεις…..Αιωνία σου η μνήμη.
Χρίστος Χ. Λιάπης MD,MSc,PhD
Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Πρόεδρος ΚΕΘΕΑ
