Ο πόλεμος ενάντια στα fake news είναι πλέον ανοιχτός, κτύπησε και στον δήμο μας, υπάρχουν και ειδικές ομάδες, task force, όπως τις ονομάζουν οι αγγλόφιλοι των λέξεων.
Η πάλη για την αλήθεια και ενάντια στο ψευδές ήταν πρωταρχική ενασχόληση της φιλοσοφίας από την αρχή της εμφάνισης της, ήδη από την κλασική Ελλάδα, όπως προκύπτει και στον Σωκράτη . Υπάρχει όμως μια μικρή αλλά σοβαρή διαφορά σε σχέση με τη λεγόμενη tark force. Αν ο Σωκράτης πολεμούσε το ψέμα, το αναληθές και εκείνες τις απόψεις, οι οποίες σήμερα ονομάζονται fake news, το έκανε με τον διάλογο και την δύναμη του λόγου και όχι με δικαστικά μέσα, με task force και διοικητικές παρεμβάσεις ούτως ώστε να σιωπήσουν τον συνομιλητή.
Το πραγματικό πρόβλημα των task force είναι ταυτόχρονα θεωρητικό και πολιτικό .
Έτσι πρώτο σημείο είναι, να λες ότι ο Κολοκοτρώνης δεν δικάστηκε και δεν φυλακίστηκε, αυτό είναι ψέμα ή αν επιθυμείτε ένα fake news .
Δεύτερο σημείο να έχεις την άποψη ότι ο Κολοκοτρώνης δικαίως φυλακίστηκε ή αντίθετα αδίκως, παραπέμπει σε δύο διαφορετικούς τρόπους κατανόησης ή μετάφρασης της πραγματικότητας. Όποιος στηρίζει την πρώτη άποψη μπορεί να δοκιμάσει να αναιρέσει τη δεύτερη άποψη και αντιστρόφως ή μπορεί με διάταγμα να επιβάλει την δική του διατύπωση απονομιμοποιώντας με νομική διάταξη την άλλη, με την κατηγορία του fake news, μεταφερόμενοι έτσι από το θεωρητικό στο πολιτικό επίπεδο .
Σύμφωνα με εσάς που διαβάζεται το άρθρο, η μάχη ενάντια στα fake news στέκεται στο πρώτο σημείο και δεν προωθείται στο δεύτερο; ίσως αν έχετε στη καρδιά σας τον διάλογο με λογικά επιχειρήματα, ελπίζεται ότι σταματάει στο πρώτο επίπεδο. Αλλά τίποτε δεν εξασφαλίζει την μη μετάβαση στο δεύτερο επίπεδο . Εφ´ όσο νομιμοποιήθηκε η παράβαση της γνώμης, δεν υπάρχει όριο. Η γνώμη μου είναι ότι χρησιμοποιείται το πρώτο σημείο, το λογικό, για να μπορέσουν μετά να περάσουν στο δεύτερο, έτσι που να μπορεί να τιμωρηθούν, σύμφωνα με τον νόμο, άλλες ερμηνείες , που δεν είναι οργανικές με το κυρίαρχο μπλόκ εξουσίας, σύμφωνες με την παγκόσμια, κυρίως, ηγεμονική τάξη και με την ομάδα των διανοουμένων αντιπροσώπευσης της και συγκεκριμένα εδώ, με τις νεοεξεταστικές επιτροπές να αποφασίζουν, ποια θέση είναι αληθινή και ποια ψεύτικη. Γενικά η κυρίαρχη κοινωνική ομάδα ή τάξη κυριαρχεί και στο επίπεδο των ιδεών και αληθείς απόψεις ή ιδέες είναι αυτές που στηρίζουν την κυριαρχία της και τα σχέδιά της, ενώ ψεύτικες είναι εκείνες που δεν την δικαιώνουν και αντιθέτως την βάζουν σε κίνδυνο .
Η ερώτηση όμως είναι μια και μοναδική: μπορεί μια δημοκρατία να φιλοξενεί στο εσωτερικό της το μη αληθές; τις αναληθείς απόψεις αλλά και τις τελείως ψεύτικες;
Όποιος, όπως ο Σωκράτης απεχθάνεται το εσφαλμένο και το ψευδές, απαντάει ναι μια δημοκρατία μπορεί, όχι επειδή αγαπάει το ψέμα, αλλά αντιθέτως το αντιπαλεύει, αλλά γιατί θέτοντας εκτός νόμου το ψέμα ανοίγει το δρόμο στη δυνατότητα να τεθούν εκτός νόμου ως ψεύτικες όλες αυτές , που δεν ευθυγραμμίζονται με τους σχεδιασμούς της κοινωνικής ομάδας εξουσίας .
Το παράδειγμα ότι ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε είναι σαφές χωρίς περιφράσεις. Στη δημοκρατία πρέπει να έχουν δικαίωμα έκφρασης και οι αναλήθειες, όπως εκείνες, που λένε ότι ο Κολοκοτρώνης δεν δικάστηκε και δεν φυλακίστηκε , διότι είναι εύκολο να τις καταρρίψεις με τη δύναμη της λογικής. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται, ότι δια νόμου μαζί με τη στέρηση του δικαιώματος, να λέμε το ψέμα, αποβάλλεται ή εξαλείφεται και το δικαίωμα να λέμε αυτό, που δεν αρέσει στους κυρίαρχους και έτσι η εξουσία να ορίζει η ίδια το αναληθές. Είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε τη διακίνηση των ιδεών στη σφαίρα του διαλόγου με θέσεις και ανασκευές ,δηλαδή ,για να αποφευχθεί το επικίνδυνο επίπεδο, όπου το αληθές και το αναληθές να ορίζεται με νόμο ,με επακόλουθο τον περιορισμό της ελευθερίας της έρευνας και της γνώμης.
