Η Ελλάδα βιώνει μια πρωτόγνωρη κοινωνική αναταραχή, με αφετηρία την τραγωδία των Τεμπών και αφορμή τον θάνατο του Βασίλη Καλογήρου. Ο χαμός του 38χρονου έχει ξεπεράσει τα όρια μιας προσωπικής απώλειας και έχει μετατραπεί σε κοινωνικό φαινόμενο, πυροδοτώντας ένα άτυπο “πόλεμο” ανάμεσα στις χαροκαμένες μάνες και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στην καρδιά αυτής της σύγκρουσης βρίσκεται η βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία αξία της μητρότητας, ένα σύμβολο που για τον Έλληνα είναι ιερό και απαραβίαστο.
Η δημόσια ανάρτηση της Σοφίας Αποστολάκη-Καλογήρου, μητέρας του Βασίλη, δεν ήταν μια απλή έκφραση πόνου. Ήταν μια καταγγελία με σαφή υπονοούμενα περί εγκληματικής ενέργειας, η οποία αναστάτωσε την κοινή γνώμη και έδωσε φωνή σε άλλες μάνες που ζητούν δικαιοσύνη. Η αντίδραση της κοινωνίας ήταν άμεση και σφοδρή. “Είναι ο Βασίλης ο 58ος νεκρός των Τεμπών;”, διερωτώνται πολλοί, με την καχυποψία να γιγαντώνεται απέναντι σε μια κυβέρνηση που κατηγορείται για συγκάλυψη και αναλγησία.
Όμως η κατάσταση δεν περιορίζεται στις καταγγελίες. Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται ένα νέο, ανησυχητικό φαινόμενο, οι ίδιες οι μητέρες που θρηνούν τα παιδιά τους στοχοποιούνται. Δέχονται επιθέσεις στα κοινωνικά δίκτυα, αντιμετωπίζονται με δυσπιστία ή και εχθρότητα, λες και το πένθος τους αποτελεί ενόχλημα. Κάποιοι σπεύδουν να τις φιμώσουν, άλλοι τις κατηγορούν για πολιτικά κίνητρα. Μα πώς να δεχτεί η ελληνική κοινωνία ότι η μάνα -το απόλυτο σύμβολο ανιδιοτελούς αγάπης και θυσίας- μπορεί να στοχοποιείται επειδή ζητά την αλήθεια;
Η κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το βάθος της οργής που ξεχειλίζει στους δρόμους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι μητέρες δεν είναι μεμονωμένες φωνές πόνου. Είναι οι φωνές κάθε οικογένειας που βλέπει στο πρόσωπό τους το φόβο και την αδικία να παίρνουν σάρκα και οστά. Όταν η ελληνική μάνα κλαίει, η κοινωνία συμπάσχει. Όταν κατηγορεί, η κοινωνία ακούει. Όταν εξεγείρεται, ολόκληρη η χώρα σείεται.
Ο πόλεμος που μαίνεται πλέον δεν είναι μόνο πολιτικός. Είναι βαθιά κοινωνικός και συναισθηματικός. Είναι ο πόλεμος ανάμεσα στην επιθυμία για δικαιοσύνη και την ανάγκη για συγκάλυψη. Αν η κυβέρνηση δεν καταλάβει ότι απέναντί της δεν έχει απλώς πολιτικούς αντιπάλους αλλά τις ίδιες τις μανάδες των παιδιών αυτής της χώρας, τότε ο κοινωνικός αυτός πόλεμος μόλις άρχισε. Γιατί στην Ελλάδα, η μάνα δεν είναι απλώς ένας γονέας. Είναι το απόλυτο καταφύγιο, η ύστατη φωνή της συνείδησης.
Και σήμερα, αυτή η φωνή δεν ζητά απλώς απαντήσεις. Απαιτεί δικαιοσύνη.
Σ.Γ.
