Πώς μπορούν να αλλάξουν όλα τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη; Περίεργο δεν είναι; Μια πόλη γεμάτη ζωή, φωνές, ανθρώπους να έχει μεταμορφωθεί σε μία πόλη φάντασμα, μία πόλη νεκρή, όπου όλα απαγορεύονται, ακόμη και τα πιο απλά, όμορφα πράγματα – ένας χαιρετισμός, μία αγκαλιά -. Η πόλη πλέον μοιάζει ξένη και μια βόλτα στο κέντρο της Καλαμπάκας μπορεί να μάς το επιβεβαιώσει. Οι πλατείες που ήταν γεμάτες παιδιά, ενήλικες να απολαμβάνουν τον καφέ τους και ηλικιωμένους να συζητούν και να χάνονται στη μαγευτική θέα των Μετεώρων, τώρα είναι ερημωμένες, χωρίς ίχνος ζωής. Οι δρόμοι, άδειοι με ελάχιστα αυτοκίνητα, τα σπίτια θυμίζουν φυλακές και όλα τα καταστήματα, κλειστά και με κατεβασμένα ρολά. Αντικρίζοντας κανείς τις παρακάτω εικόνες, το μόνο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί είναι: «άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;»
Είναι πασιφανές ότι ο Κορωνοϊός ήρθε για να διαταράξει τις ζωές μας και να αλλάξει τα σχέδιά μας. Ποιός θα φανταζόταν ότι θα βιώναμε τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες και καταστάσεις που μόνο σε ταινίες μπορείς να τις δεις και να τις αναπαραστήσεις μέσα από βιβλία; Ο χρόνος έχει παγώσει και όλα έχουν αλλάξει. Ιδιαίτερα τέτοιες ανοιξιάτικες μέρες που όλοι έβγαιναν βόλτες και οι φοιτητές είχαν επιστρέψει στον τόπο τους, οι καφετέριες έσφυζαν από ζωή, φωνές και χαμόγελα, ενώ τώρα βρίσκονται σε λουκέτο. Η πόλη πλέον δεν έχει ζωή. Και τα ταβερνάκια, τα οποία κατακλύζονταν από πλήθος ανθρώπων τις μεσημεριανές και βραδινές ώρες, τώρα είναι άδεια. Μολονότι, οι εικόνες μοιάζουν αποκαρδιωτικές, ταυτόχρονα είναι και ελπιδοφόρες, αφού δείχνουν ότι οι άνθρωποι έχουν απομονωθεί σπίτια τους και ακολουθούν τα έκτακτα μέτρα και τις διατάξεις της Κυβέρνησης. Οι παρακάτω εικόνες μιλούν από μόνες τους.
Η νέα πραγματικότητα είναι αισθητή και στα Μετέωρα – το σήμα κατατεθέν της Καλαμπάκας – με τους θεόρατους βράχους, τα μοναστήρια και την ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά. Λουκέτο, λοιπόν, μπήκε και στα μοναστήρια, στα οποία μέχρι πριν δύο μήνες επικρατούσε κοσμοσυρροή λόγω των τουριστών που τα επισκέπτονταν για να προσευχηθούν. Οι μικροπωλητές, που πουλούσαν έξω από τα μοναστήρια αναμνηστικά και αγαλματίδια, εξαφανίστηκαν. Όμως, παρά τη δυστοπική κατάσταση που επικρατεί, η ομορφιά της φύσης δεν θα χαθεί ποτέ.
Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας γύρω από ένα «αν»; Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχε ο ιός και δεν είχε αλλάξει τίποτα από το παρελθόν; Έτσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι οι ζωές μας. Άλλωστε τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, πόσο μάλλον ο ιός. Μπορεί να είναι εβδομάδες, μπορεί και μήνες, σημασία έχει ότι θα επιστρέψουμε στην πολυπόθητη καθημερινότητά μας. Γι’ αυτό παραμένουμε αισιόδοξοι και δυνατοί αντλώντας δύναμη από την οικογένειά μας και από τις εικόνες που μάς χαρίζει η άνοιξη με τα πανέμορφα, πολύχρωμα λουλούδια και τις υπέροχες μυρωδιές τους. Μπορεί να δυσανασχετούμε με τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, αλλά όλα αυτά γίνονται για το δικό μας καλό και για να μας προστατέψει, γιατί πολλές φορές εθελοτυφλούμε και δεν αυτοπροστατευόμαστε. Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η απομόνωση στην οποία τώρα βρισκόμαστε συνιστά πράξη αλληλεγγύης προς όλους τους συνανθρώπους μας.
Της Μαρίας – Ραφαέλας Παπαγεωργίου,
Φοιτήτριας του Τμήματος Δημοσιογραφίας & Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας
