Γράφει η κοινωνιολόγος και συγγραφέας κα. Χαρμπέα Ιωάννα
Ήταν μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη όταν η Ανδριάνα ένα κορίτσι έξι ετών είχε κολλήσει το προσωπάκι της στο πορτοπαράθυρο
Ήταν μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη όταν η Ανδριάνα ένα κορίτσι έξι ετών είχε κολλήσει το προσωπάκι της στο πορτοπαράθυρο του τρίτου ορόφου της πολυκατοικίας όπου διέμεινε και κοιτούσε θλιμμένη προς τα κάτω.
Κόσμος να πηγαινοέρχεται και η πόλη φωτεινή όμως δεν την ενθουσιάζουν αυτά τη μικρή μας. Ναι καλά καταλάβατε πρόκειται για την Ανδριάνα του παραμυθιού: Η απόχη της Ανδριάνας. Εκείνο το όμορφο και τόσο δυναμικό ξανθό κορίτσι τι είχε πάθει λοιπόν τώρα και μελαγχόλησε τόσο; Τα τεράστια γαλανά μάτια της στριφογυρίζουν σα να ψάχνουν κάτι μέσα σε αυτό το πλήθος. Ναι κάτι ψάχνει! Είναι γεγονός ότι ψάχνει τον πατέρα της που άργησε πάλι στη δουλειά! Της είχε υποσχεθεί να της διαβάσει εκείνο το ωραίο παραμύθι που της έφερε δώρο η νονά της.
Η μητέρα της είναι τόσο απασχολημένη με τη δουλειά της όσο και με τις δουλειές του σπιτιού. Κάθε φορά λοιπόν που η μικρή Ανδριάνα εκδήλωνε την επιθυμία να ακούσει ένα παραμύθι συνέχεια το αναβάλουν. Μόνο όταν δεν έτρωγε το φαγητό της έλεγαν κάποιο παραμύθι, αναγκαστικά τότε προκειμένου να μη μένει τελείως νηστική! Η αλήθεια είναι ότι δεν επιζητεί μόνο να της διαβάσουν απλά το παραμύθι αλλά να ασχοληθούν και λίγο μαζί της. Να ξεφυλλίσουν μαζί το βιβλίο να κοιτάξουν και να σχολιάσουν τις εικόνες και να μιλήσουν. Βαρέθηκε πλέον να βλέπει μόνη της dvd. Και ενώ η ώρα περνά η αγωνία της Ανδριάνας κορυφώνεται… Μα πότε επιτέλους θα έρθει ο μπαμπάς; Μονολογεί και μια έκφραση απογοήτευσης ζωγραφίζεται στο γλυκό της προσωπάκι.
Το άκουσμα όμως των κλειδιών στην πόρτα την χαροποιεί. Φεύγει τρέχοντας από το τζάμι και κατευθύνεται προς την είσοδο του σπιτιού. Ο πατέρας σκύβει την παίρνει στην αγκαλιά του και τη σηκώνει ψηλά! Πατερούλη σε περίμενα να διαβάσουμε το παραμύθι λέει η Ανδριάνα. Είμαι πολύ κουρασμένος κοριτσάκι μου αλλά κοίτα τι σου πήρα! Και βγάζει από μια σακούλα, σοκολάτες, καραμέλες,dvd και ένα παιδικό τάμπλετ. Η μικρή μας φίλη αρχίζει να καταλαβαίνει ότι σήμερα η αγάπη των γονιών εξαγοράζεται. Τώρα πρέπει να τον αγαπάει περισσότερο; Μάλλον! Όλα αυτά κοστίζουν μια γερή δόση αγάπης.
Έλα δώσε μου ένα φιλάκι της λέει και η Ανδριάνα πάει προς το μέρος του. Με ένα φιλί εξαγόρασε τα δώρα αλλά σε εκείνη λείπει ο μπαμπάς της, θέλει να περνάνε περισσότερο χρόνο μαζί! Δεν της φτάνει μια στιγμή… Δεν την καλύπτουν τα υλικά δώρα! Θέλει εκείνη τη ζεστή αγκαλιά των γονιών, τουλάχιστον τώρα που είναι γιορτινές μέρες και όχι να κάθεται και να χαζεύει μόνη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι νόημα έχουν όλα αυτά λαμπιόνια και στολίδια, ολόχρυσες μπάλες και μεταξωτές κορδέλες ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα μα όχι και τις αθώες παιδικές ψυχές. Εκείνες για να ζεσταθούν θέλουν μια αγκαλιά και πιο πολλές οικογενειακές στιγμές!
Και τότε μια φωνή ακούγεται: Μητέρα! Μητερούλα θα μου πεις επιτέλους εκείνο το παραμύθι που λέγαμε; Η Ανδριάνα του παραμυθιού έχει μεγαλώσει έχει γίνει και η ίδια μητέρα και έχει υποσχεθεί στον εαυτό της εκείνα που στερήθηκε να τα προσφέρει στα παιδιά της. Το διάβασμα ενός παραμυθιού από το γονέα στο παιδί δεν στοιχίζει τίποτα και έχει να του δώσει τόσα πολλά.
Αυτές τις γιορτές δώστε στα παιδιά εκτός από δώρα λίγο από το χρόνο σας και την αγάπη σας τα έχουν τόση ανάγκη. Διαβάστε μαζί τους ένα παραμύθι δεν είναι το παν τα υλικά αγαθά στη ζωή αυτή. Εξάλλου και εμείς που μεγαλώσαμε με παραμύθια είμαστε προνομοιούχοι γιατί πήραμε τόσα πολλά διδάγματα. Μην υποτιμάτε την απλότητα των παραμυθιών δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το τάμπλετ και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Τα πανάκριβα παιχνίδια που λαχταρούν τα παιδιά για τα Χριστούγεννα είναι μόνο για εκείνη τη στιγμή! Χαίρονται εκείνη τη στιγμή, αλλά η απουσία και των δύο γονιών από το σπίτι για πολλές ώρες, λόγω της εργασίας τους, στοιχίζει τόσο πολύ στα παιδιά! Το ανικανοποίητο κενό αίσθημα δεν πρόκειται να καλυφθεί ούτε όταν ενηλικιωθούν. Το παιχνίδι με τους γονείς, μια ζεστή αγκαλιά είναι το καλύτερο δώρο των Χριστουγέννων. Και όταν περπατώντας μια κρύα, χειμωνιάτικη γιορτινή νύχτα και κοιτώντας την όμορφα στολισμένη πόλη, η ματιά σας φτάσει κάπου ψηλά σε ένα οροφοδιαμέρισμα και δείτε ένα μικρό αθώο προσωπάκι κυριολεκτικά γαντζωμένο, κολλημένο στη τζαμαρία να κοιτάει λυπημένο και ανήσυχο συνάμα να είστε σίγουροι πως δεν περιμένει τον Αι Βασίλη. Περιμένει ίσως ένα γονέα που εργάζεται μέχρι αργά.
Και αν η ζωή μας έγινε σύνθετη, το χρήμα κυρίαρχος της υλιστικής κοινωνίας που ζούμε κάποια πράγματα όπως τα παραμύθια κρατάνε ανεξίτηλα την αξία τους στο πέρασμα των χρόνων… Θα είναι για πάντα τροφή για τη μνήμη, πυξίδα για τη ζωή και δεκανίκι στις δυσκολίες της. Και αν όλα λοιπόν έχουν αλλάξει μη σκοτώνετε το παιδί που κρύβεται μέσα σας. Αυτή η κρύα νύχτα του Δεκέμβρη θέλει να ζεστάνει τις καρδιές μας δίνοντας αγάπη και χρόνο αυτά είναι τα καλύτερα δώρα.
Καλές Γιορτές!
