Όταν οι αλεπούδες δίνουν μετάλλια για εισβολή στο κοτέτσι!
Φαίνεται ότι ο Γιώργος Καταβούτας, αντιδήμαρχος του Δήμου Τρικκαίων, αποφάσισε να κάνει έναν ύμνο στην “πολιτική γενναιότητα” του Φόρη Ρόμπου, φτάνοντας σε σημείο να τον παρουσιάσει σχεδόν σαν ήρωα.
Με βάση τη συνέντευξή του σε τοπικό σάιτ που και αυτό εμπλέκεται με αναθεσεις στην Περιφέρεια όμως, ο Καταβούτας μας λέει λίγο-πολύ ότι ο Ρόμπος, παραδίδοντας την παραίτησή του μετά την αποκάλυψη της αντιπολίτευσης περί ανάθεσης έργου ύψους 30.000€ στην e-trikala, ανέλαβε “πολιτική ευθύνη” και “προστάτευσε” το δήμο και τους δημότες από το όποιο σκάνδαλο. Κοινώς, έριξε το καράβι στα βράχια και μετά χαιρετούσε τους επιβάτες σαν σωτήρας που τους πέταξε ναυαγοσωστική λέμβο.
Μάλλον οι τοπικοί άρχοντες έχουν μια δική τους θεώρηση του τι σημαίνει πολιτική ευθύνη. Στον πραγματικό κόσμο, η πολιτική ευθύνη συνεπάγεται παραίτηση ή απομάκρυνση από θέση ισχύος και εμπιστοσύνης πριν γίνει ο κακός χαμός και όχι μετά. Αλλά, στο πνεύμα της δήλωσης Καταβούτα, ο Ρόμπος έγινε θύμα “μιας διαχρονικά μη λειτουργικής κρατικής μηχανής” και “απέδειξε την σπουδαιότητά του για ακόμη μια φορά”. Εντυπωσιακή ρητορική προσπάθεια να βαφτίσει το κρέας, ψάρι.
Το πώς ένας υπάλληλος που αναλαμβάνει έργα για τον εαυτό του καταλήγει να είναι “πολιτικά γενναίος” ίσως αποτελεί μυστήριο που μόνο ο Καταβούτας μπορεί να μας λύσει. Με μια διάθεση δραματικής διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, παρουσιάζει τον Ρόμπο ως έναν αυτοδιοικητικό Μωυσή που διά της παραιτήσεως χώρισε τα νερά της διαφθοράς και του λαϊκισμού, αφήνοντας πίσω του την καλή πλευρά της πολιτικής, χωρίς να βουλιάξουν οι υπόλοιποι στον Φαραωνικό βούρκο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συνέντευξη αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να αποθηκευτεί ως οδηγός αυτοδικαίωσης για κάθε πολιτικό που θα ήθελε να βγει “από πάνω” σε υποθέσεις κακοδιαχείρισης. Με μπόλικη δόση υπερβολής, ο Καταβούτας υφαίνει την ιστορία του γενναίου Ρόμπου που με “πρακτική γενναιότητα” αντιμετώπισε τις κατηγορίες και την τοπική κατακραυγή με τον μόνο τρόπο που του απέμενε: να παραδεχτεί το αυτονόητο.
Τώρα, αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, είναι σχεδόν σπαρταριστό πώς όλη αυτή η φιλολογία περί ηθικής πολιτικής τάξης παρουσιάζεται από έναν αντιδήμαρχο που υπερασπίζεται τα έργα που “μένουν μόνιμα”. Γιατί, όπως γνωρίζουμε, τίποτα δεν μένει μόνιμο σε μια δημόσια διαχείριση που στηρίζεται στις υποσχέσεις αντί για την ουσία.
Και μην ξεχνάμε τον τρόπο που μας θυμίζει πόσο “άμεσα αποτελεσματικοί” είναι στον Δήμο, λειτουργώντας όπως στον “ιδιωτικό τομέα”. Αν η μέθοδος είναι να αναθέτουν οι ίδιοι στον εαυτό τους έργα, τότε μάλλον η λειτουργία τους είναι ιδιωτική… και ιδιοτελής!
Ας το παραδεχτούμε, η εικόνα που θέλει να περάσει ο Καταβούτας είναι ενός πραγματικού “σταυροφόρου” που σηκώνει το βάρος της ηθικής, όταν οι υπόλοιποι κρύβονται πίσω από τα γραφεία τους. Ένας Ρόμπος με πανοπλία που παραιτείται ηρωικά όταν όλα καταρρέουν, κάνοντας τη μεγάλη έξοδο με το κεφάλι ψηλά, ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος βλέπει ένα φιάσκο με οσμή αναθέσεων και συγκρούσεων συμφερόντων.
Ο Ρόμπος, λοιπόν, δεν είναι ούτε μαχητής ούτε σωτήρας. Είναι απλώς μια φιγούρα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του, και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή η αποχώρηση είναι πράξη αρετής. Δυστυχώς, η αρετή του πολιτικού δεν μετριέται με τις λέξεις αλλά με τις πράξεις που μένουν πίσω. Και στο τέλος, οι Τρικαλινοί βλέπουν τους τοπικούς ηγέτες να υπερασπίζονται ο ένας τον άλλον, ενώ τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών παραμένουν άλυτα.
Ίσως ο Καταβούτας θα έπρεπε να δοκιμάσει την τύχη του στη συγγραφή μυθιστορημάτων αντί για τη δημόσια διοίκηση. Έχει σίγουρα το ταλέντο να δημιουργεί εικονικούς κόσμους και να δίνει υπερφυσικές ιδιότητες στους ήρωές του. Τουλάχιστον έτσι, θα μπορούσε να πείσει κάποιους για την “πολιτική γενναιότητα” που τόσο απλόχερα αποδίδει στον φίλο και συνάδελφό του.
Σ.Γ.
