Του Γεωργίου Παπασίμου
Το τελευταίο Συμβούλιο Κορυφής, που είχε αναχθεί ως κομβικό σημείο για τις σχέσεις Ε.Ε. – Άγκυρας, κατέληξε για ακόμη μια φορά σε φιάσκο εξαιτίας της γερμανικής εμμονής για πλήρη προστασία της Άγκυρας. Έτσι, ανεξαρτήτως του γεγονότος, ότι μακροπρόθεσμα η πολιτική αυτή θα ζημιώσει την ίδια την Ευρώπη, αφού οι νεο- οθωμανικές επιδιώξεις πλήττουν άμεσα τα αντικειμενικά ευρωπαϊκά συμφέροντα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, οι αποφάσεις του αφορούν άμεσα την Αθήνα και τη Λευκωσία.
Αποδείχθηκε περίτρανα ότι η Ε.Ε., λόγω της επελθούσας γερμανοποίησης και των εθνικών συμφερόντων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας, που πρωτοστατούν στην παροχή χαδιών προς την Άγκυρα, αποτελεί ένα άδειο κέλυφος, αντί για ένα ισχυρό υποστηρικτικό πλαίσιο, όπως ευλόγως η Ελλάδα και η Κύπρος ως μέλη της ανέμεναν έναντι του τουρκικού «θηρίου».
Είναι βέβαιο, ότι όταν ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1993 διατύπωνε στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου» την άποψη ότι κρίσιμος παράγοντας στις ελληνοτουρικές σχέσεις στο μέλλον θα ήταν ο ρόλος της Γερμανίας, λόγω της διαφαινόμενης από τότε στόχευσης της για επικυριαρχία στην Ε.Ε., η πολιτική και οικονομική ελίτ της Αθήνας, περί άλλων τύρβαζε. Εν μέσω, της κίβδηλης δανεικής «ευημερίας» της χώρας κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης και του παραισθησιογόνου αφηγήματος περί της εξασφάλισης των εθνικών συμφερόντων μας από την Ε.Ε., το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά να ετοιμάζει το δρόμο του μελλοντικού εθνικού αυτοχειριασμού.
Αυτό αποδείχθηκε πλήρως όταν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, στην Τουρκία προωθήθηκε η εσωτερική κοινωνική μετάλλαξη της από ένα ιδιότυπο κοσμικό κράτος σε ένα ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς με βασικό αφήγημα τον νεο-οθωμανισμό και την επιθετικότητα και αρπακτικότητα κατά παραβίαση κάθε διεθνούς κανόνα.
Σε όλη αυτήν την περίοδο φάνηκε ξεκάθαρα ο ρόλος της Γερμανίας ως προστάτη της Τουρκίας. Προστασία που εδράζεται όχι μόνο στα οικονομικά συμφέροντα, λόγω των τεράστιων γερμανικών επενδύσεων στην Τουρκία, όπου η εμπορική μεταξύ τους σχέση φτάνει στα 45 δισ. ευρώ το χρόνο, αλλά και στη διαχρονική στρατηγική σύμπλευση των δύο χωρών. Σήμερα αυτήενδυναμώνεται λόγω των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του Βερολίνου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, τα οποία θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποίησει κρυπτόμενη, μέσω της Τουρκίας.
Ως εκ τούτου, πλέον απαιτείται η δημιουργία ενός νέου εθνικού οδικού χάρτη για την αντιμετώπιση του ορατού κίνδυνου της φιλανδοποίησης των δύο κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού στην περιοχή, poy θα πρέπει να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:
Πρώτον, αποτίναξη του ρόλου της Ελλάδος ως αποικίας χρέους του Βερολίνου εντός της Ε.Ε. Σκλήρυνση των θέσεων της και αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που παρέχει η υφιστάμενη νομοθεσία της Ε.Ε. για την κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων, αλλά και προς την κατεύθυνση ενίσχυσης και διαμόρφωσης στρατηγικών συνεργασιώντης σε πλανητικό επίπεδο.
Δεύτερον, διεύρυνση ισόρροπων συνεργασιών σε πολίτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο με όλους τους αναδυόμενους ισχυρούς πόλους στη ρευστήπαγκόσμιααρχιτεκτονική, όπως ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία και Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την μεγάλη γεωπολιτική αξία της γεωγραφικής θέσης αυτής και της Κύπρου. Η συμμετοχή μας στην Κίνηση των Έξι κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, με τον Ανδρέα Παπανδρέου αποτελέι ένα υπόδειγμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τρίτον, συστηματική καλλιέργεια και επίτευξη στρατιωτικών και αμυντικών συνεργασιών με τις χώρες που έχουν αποδεδειγμένα σοβαρά προβλήματα με τον τουρκικό επεκτατισμό, όπως η Γαλλία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στη βάση του κοινού αμυντικού δόγματος Ελλάδος – Κύπρου.
Τέταρτον, άμεση ισχυροποίηση της αποτρεπτικής δύναμης των ενόπλων δυνάμεων με αγορά έξυπνων όπλων ενταγμένων αποκλειστικά και μόνο στις ανάγκες της άμυνας της χώρας, αλλά και της δυνατότητας της να πετύχει ισχυρό πλήγμα αν χρειαστεί στην καρδία του τουρκικού θηρίου
Πέμπτον, αλλαγή του παρασιτικού και καταναλωτικού οικονομικού μοντέλου της χώρας με στόχευση την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της. Σε αυτή την κατεύθυνση, ένας εκ των τομέων που πρέπει να ενισχυθεί είναι η ελληνική αμυντική βιομηχανία και η χρησιμοποίηση της έρευνας για την παραγωγή έξυπνων όπλων, που θα δώσουν προστιθέμενη αξία στην αμυντική θωράκιση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Λόγω του ότι για το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους διαμορφωμένους μηχανισμούς εξουσίας στο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας, όλα τα παραπάνω αποτελούν πλαίσιο που υπερβαίνει τις δεσμεύσεις του και την πρόδηλη ανεπάρκεια του, όπως η πορεία μέχρι σήμερα έχει δείξει, οι διάσπαρτες δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις οφείλουν να αφυπνιστούν προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μεγάλου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της σημερινής ολιγαρχικής κομματοκρατίας, πριν είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και τα εθνικά της συμφέροντα.
