Του Χαράλμπου Παπαδόπουλου
Πριν λίγους μήνες είδα στο Netflix μια ισπανική ταινία που ήταν βασισμένη σε αληθινή ιστορία, δεν θυμάμαι τον τίτλο της, αλλά θυμάμαι πολύ καλά την υπόθεση. Το 2017 μια νέα γυναίκα παντρεμένη με ένα παιδί προσβλήθηκε ξαφνικά από μια επιθετική μορφή καρκίνου και σε λίγους μήνες θα πέθαινε. Η γυναίκα κάθε μέρα ανέβαζε ότι βάσανα περνούσε στο twitter με αποτέλεσμα σύντομα να γίνει γνωστή σε όλη την Ισπανία και απέκτησε εκατομμύρια ακολούθους.
Κάθε μέρα πολλοί της έγραφαν σχόλια συμπαράστασης στο δράμα που ζούσε. Έγινε τόσο διάσημη που και μεγάλα κανάλια της ισπανικής τηλεόρασης της έπαιρναν στο νοσοκομείο συνέντευξη. Βέβαια αυτό είχε το μειονέκτημα ότι οι γιατροί δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν ελεύθερα ότι θεραπευτική αγωγή έκριναν, επειδή ότι έκαμναν το μάθαινε απ’ ευθείας όλη η Ισπανία. Και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πέθανε. Δυστυχώς ήταν άθεη η γυναίκα και σίγουρα αυτή η δοκιμασία που επέτρεψε ο Θεός ήταν η τελευταία ευκαιρία που της έδινε για να Τον γνωρίσει.
Το 2019 μια νέα γυναίκα Ελληνίδα παντρεμένη με δυο παιδιά προσβλήθηκε κι αυτή από μια επιθετική μορφή καρκίνου. Στα τελευταία στάδια του καρκίνου νοσηλευόταν στο ίδρυμα «Γαλιλαία» της Μητρόπολης Μεσογαίας. Αυτή η γυναίκα δεν ασχολήθηκε καθόλου με social media. Το δράμα που ζούσε το ήξεραν μόνο οι πολύ δικοί της άνθρωποι. Ήταν πιστή και πριν την εμφάνιση του καρκίνου, αλλά ο καρκίνος ήρθε και την λαμπίκαρε τόσο πολύ που ο Μητροπολίτης Μεσογαίας π. Νικόλαος, γνωστός για τις προχωρημένες σπουδές του στην Φυσική, σκέφθηκε να την βιντεοσκοπήσει και να ανεβάσει τα βίντεο στο διαδίκτυο προς ωφέλεια και άλλων.
‘Έτσι έτυχε να την δω και εγώ στα βίντεο που από μια πολύ όμορφη γυναίκα που ήταν είχε καταλήξει να είναι ένας σκελετός. Είχε τέτοια αισιοδοξία, τέτοια καλή διάθεση, τέτοια χαρά με τα πράγματα της καθημερινής ζωής που δεν νομίζω ότι τα έχουμε εμείς οι «υγιείς». Έλεγε «σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη επειδή έχει το μεσημέρι γεμιστά που μου αρέσουν». Το μαρτυρούσε και ή ίδια της ότι τώρα κατάλαβε τι όμορφα είναι τα μικροπράγματα της καθημερινής ζωής. Είχε μια γαλήνη, μια φωτεινότητα, μια ομορφιά κι ας μην είχε καθόλου μαλλιά στο κεφάλι της. Στην κηδεία της έδειχνε η μητέρα της στον π. Νικόλαο πόση απαλότητα και ευκαμψία είχε το χέρι της (αντίθετα από ότι συμβαίνει στους πεθαμένους) .
«Ο καρκίνος γέμισε τον παράδεισο» έλεγε ο άγιος Παΐσιος. Πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους τον Ιούλιο του 1994 από καρκίνο του εντέρου, αφού είπε να τον αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα γιατί δεν μπορούσε πλέον να γονατίσει και να προσευχηθεί και άρα ήταν άχρηστος για τον κόσμο. Και ο άγιος Πορφύριος έλεγε «το φάρμακο για τον καρκίνο το έχουν οι γιατροί μπροστά τους, αλλά δεν επιτρέπει ο Θεός να το δουν επειδή ο καρκίνος βάζει τους ανθρώπους στον παράδεισο». Κι αυτός είχε καρκίνο στην υπόφυση και πολλές άλλες ασθένειες και τελικά πέθανε με μαρτυρικό τρόπο τον Δεκέμβριο του 1991 με διάγνωση πνευμονικό οίδημα.
Η καημένη η Ισπανίδα πιάστηκε στην μεγάλη παγίδα των social media. Τι κέρδισε που καθημερινά ενημέρωνε εκατομμύρια ανθρώπους για την πορεία της ασθένειας ; Πώς να σε βοηθήσουν τα εκατομμύρια των μελλοθανάτων ; Καλύτερα να είχε μείνει «μόνη μόνω Θεώ». Αυτές τις τελευταίες μας στιγμές σ’ αυτή την ζωή, μας αποκαλύπτεται πολύ φανερά ο Θεός, αλλά πρέπει να υπάρχει ησυχία για να Τον ακούσουμε. Γι αυτό είναι «ευλογία» ο καρκίνος, γιατί μας παίρνει σίγουρα άρα δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά και αργά για να προλάβουμε να ζήσουμε μια εμπειρία του Θεού και να μετανοήσουμε.
Στο τέλος ήρθε και η επιλογή της ευθανασίας από την Ισπανίδα για να μην υποφέρει άλλο. Έλα όμως που ότι έκαμναν οι γιατροί το μάθαινε απ ‘ ευθείας όλη η χώρα αφού είχε γίνει διάσημη και στην Ισπανία απαγορεύεται η ευθανασία. Τελικά μετά από πολύ τρέξιμο σε δικηγόρους ο άντρας της κατάφερε και της έκανε ευθανασία.
Για το θέμα της ευθανασίας δεν μπορώ να πάρω θέση, γιατί όπως λέει ο λαός μας «όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει». Και ο χορός στα τελευταία στάδια του καρκίνου είναι πολύ πικρός. Μπορώ μόνο να επαναλάβω τα λόγια της Κυριακής Προσευχής : «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Αμήν.
