Όταν ένα παιδί θέλει να φύγει από τον Πλανήτη μας, κάτι φταίει. Και φυσικά δεν φταίνε αυτοί που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να προσαρμοστούν. Φταίει και κάτι άλλο. Η ευαισθησία ενός παιδιού είναι πιο ισχυρή από τον κούφιο Ορθολογισμό των ενήλικων.
Αρχικά οι διάφοροι ιοί ολοένα και περισσότερο θα μάς ταλαιπωρούν και θα μάς απειλούν. Δεν είναι που οι ιοί είναι επικίνδυνοι, αλλά η δική μας αβελτηρία που τους γιγάντωσε. Ο Ιοβόλος Απόλλων δεν υπάρχει για να μάς τρομάξει. Αυτός μόνο το φως και τη μουσική διδάσκει.(Δείτε σχετικό άρθρο μου. «Να μάθουμε να ζούμε με τους ιούς»).
Η Φτώχεια και η ΠΕΙΝΑ θερίζουν τον τρίτο κόσμο και αναδεικνύουν το μέγεθος των ανισοτήτων, αλλά και την απουσία ανθρωπιάς. Πλεονάζει η Υποκρισία και απουσιάζει η Αλληλεγγύη. Όταν πεινάει ένα παιδί και όταν πεθαίνει από την πείνα, τότε όλη η ανθρωπότητα πενθεί. Ας κάνουμε το δικό μας πλεόνασμα, τροφή για τους πεινασμένους.
Άνθρωποι και Λαοί ξεριζώνονται. Οι Αρμένιοι-όπου ο φτωχός και η μοίρα του-βαδίζουν πάλι το δρόμο της προσφυγιάς. Οι μεγάλοι κυνικά λένε ότι αυτό είναι απόρροια της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι κυνικά χωρίς ένα ίχνος ανθρωπιάς…
Υπάρχουνε στιγμές που γράφουνε
την ιστορία οι φλόγες της ψυχής
και με το αίμα υπογράφουνε
τις ωμές αλήθειες της φυγής.
Ποιος είπε πως τα όμορφα χωριά
όμορφα καίγονται μες στη νυχτιά
και του διαβόλου τα χρυσά βιολιά,
φάλτσα μουσική και δόλια μαχαιριά.
Εκεί ξεθάβονται ακόμη κι οι νεκροί
τα ιερά οστά να πάρουνε μαζί τους
εκεί τσακίζεται η ανθρώπινη ψυχή
εκεί σταματάει η αναπνοή τους.
(Φλόγες στο Αρτσάχ..Κώστα Πουλιανίτη).
Τελικά το «Ξανθό και ομόθρησκο γένος» δεν μάς έφερε την άνοιξη .Τα συμφέροντα πάντα καθορίζουν τις επιλογές ανθρώπων και εθνών. Αναγκαία η εθνική αυτογνωσία και η γνώση της Παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Οι εθνικές αυταπάτες πρέπει να τελειώσουν.
Ο Μπρεχτ το είπε καθαρά «Μονάχα η Πραγματικότητα θα μάς δείξει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε».
Οι Θεοί ή μάς Τιμωρούν ή μάς εγκατέλειψαν. Ωστόσο όπως είπαν και αρχαίοι «Τα πάντα πλήρη θεών». Τότε γιατί ένα παιδί θέλει να φύγει;
Αν δεν ξαναβρούμε ως ανθρωπότητα το σημείο ισορροπίας, τότε η Φυγή θα γενικευθεί ως αίτημα και ως επιλογή. Η λύση δεν θα έλθει από τους νέους Ηγέτες του κόσμου.
Ας δραπετεύσουμε για λίγο από τα αυτονόητα της Ζωής μας και ας οικοδομήσουμε το νέο κόσμο .
Αυτός ο πλανήτης ή δεν μάς χωράει ή εμείς δεν χωράμε. Ο συνάνθρωπός μας έγινε η κόλασή μας.
Ίσως όμως να φταίει και το αρπακτικό Εγώ μας που χτίζει Τείχη.
Αν πορευθούμε έτσι τότε ο Καβάφης θα δικαιωθεί με το ποίημα οι «Τρώες».
«Και όμως η Πτώσις μας είναι βεβαία».
ΙΔΕΟπολις
https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com
ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ
