Μετεμφυλιοπολεμικά, τον ρόλο της ανασύνταξης αυτής της χώρας την ανέλαβε ο νικητής, δηλαδή η συντηρητική παράταξη.
Εννοείται πως το πολιτικό οικονομικό και διοικητικό εργαλείο αυτής της ανασύνταξης, θα ήταν ο Καπιταλισμός η μία παραλλαγή του , προσαρμοσμένη στην Βαλκανική αλήθεια.
Αντ’ αυτού, ότι είδαμε και ζήσαμε, ήταν ένα αχαρακτήριστο κυβερνητικό αλαλούμ που στηρίχτηκε στον άμετρο κρατισμό , στον παραγοντισμό , στο ρουσφέτι και στο υπερτροφικό κράτος και παρακράτος, που εξελίχθηκαν σε κομματική ιδιοκτησία. Και όποια ανάπτυξη πραγματοποιήθηκε επί των ημερών της Δεξιάς, έπρεπε να περάσει μέσα από την μίζα και την απύθμενη γραφειοκρατία.
Μιας παράταξης που δεν έμαθε η δεν ήθελε να μάθει, πως ο Καπιταλισμός έχει ιδεολογία, αρχές , και συγκεκριμένους μηχανισμούς διαχείρισης των κοινωνιών. Εχει δηλαδή, συγκεκριμένο σύστημα δικαιοσύνης, παιδείας, κρατικού μηχανισμού αυστηρό τραπεζικό και αυστηρότερο φορολογικό σύστημα. Και όλα αυτά, μέσα στα πλαίσια του ταξικού σκέλους που εκφράζει.
Τα αποτελέσματα της διαχρονικής διαχείρισης του έθνους από την συντηρητική παράταξη, που μόνο καπιταλισμό δεν κατάφερε να κτίσει, τα ζήσαμε. Άλλωστε τα έχει καταγράψει και η ιστορία.
Κουρασμένη η κοινωνία, κατέφυγε στην σοσιαλιστική λύση.
Εκεί να δεις χαρές και πανηγύρια. Ο κρατισμός, και ο λαϊκισμός και αποθεώθηκαν μέσα από την λογική: «Το κόμμα στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Το δε ρουσφέτι απέκτησε ιδεολογία. Και όποιος διαφωνούσε, υπήρχε και το ανεπίσημο κομματικό δημοσιογραφικό όργανο που τον παρέδινε στα ‘’σκυλιά’’, με γκεμπελίστικη τακτική.
Δημιουργήθηκε βέβαια επί ‘’σοσιαλιστικών ημερών’’ μία λαϊκή ευφορία μέσα από τις άκρατες παροχές με δανεικά χρήματα, και από το μεγάλο φαγοπότι των Ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων. Φαγοπότι που συνεχίστηκε με το χρηματιστήριο, τους ολυμπιακούς αγώνες, και τους εξοπλισμούς, των οποίων παροχών ο λογαριασμός εξοφλείται σήμερα με επώδυνο τρόπο.
Και κάποια ανοίγματα που έγιναν όπως η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και κάποιες μεταρρυθμίσεις όπως στην παιδεία και την υγεία , ήταν ανάγκες των καιρών , που επιβλήθηκαν εκ των πραγμάτων.
Αντί για σοσιαλισμό , ζήσαμε τις ημέρες ενός βαλκανικού ΜΠΑΑΘ και την θλίψη του αποτελέσματος, που δεν ήταν, παρά η εισαγωγή στην κρίση που βιώνουμε σήμερα.
Οι περισσότεροι έγκλειστοι για διαφθορά, ΄΄σοσιαλιστές΄΄ είναι και μάλιστα του σκληρού ιδεολογικού και κομματικού πυρήνα.
Εν τέλει, η λαϊκή δυσφορία ύστερα από 70 περίπου χρόνια μετά την απελευθέρωση και τον εμφύλιο και με μία πορεία μέσα από κρίσεις, αποτυχίες, δικτατορίες και εθνικές ταπεινώσεις, βρήκε δρόμο εκτόνωσης. Ο Λαός επέλεξε να κυβερνηθεί από την Αριστερά, που με την σειρά της επέλεξε να κυβερνήσει με δανεικές δυνάμεις , προερχόμενες από τον ακροδεξιό χώρο –Μέγα το αμάρτημά της!- και με τα ‘’σοσιαλιστικά υπόλοιπα’’ που ξέφυγαν από την Νέμεση.
Ζήσαμε την εξουσιολαγνεία, την απειρία και την ανικανότητα εκείνων των ανθρώπων που ξεφύτρωσαν από το πουθενά, με μόνο προσόν το ‘’αριστεριλίκι’’, ήλθαν να διαχειριστούν την τύχη ενός ταλαιπωρημένου λαού.
Η πληρωμή ήλθε με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα.
Και τώρα τι;
«Δεξιοί», Σοσιαλιστές», «Αριστεροί», δεν εξευτέλισαν μόνο την ταξική-κομματική ιδεολογία τους, κυρίως απέτυχαν να ορθοποδήσουν την χώρα, που παραμένει λατιφούντιο και νεοαποικία.
Και τι να κρύβει άραγε το μέλλον; Ο Μητσοτάκης διακηρύσσει πως σκοπός του είναι το χτίσιμο της Ελληνικής « Κεντροδεξιάς» με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και ο Τσίπας βιάζεται να μετατρέψει το κόμμα του σε «Σοσιαλδημοκρατικό» με το μάτι στραμμένο σε ευρωπαϊκά μοντέλα. Και όλα αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικά, αρκεί να αρχίσει κάποιος εκσυγχρονισμός στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Και η «Πραγματική Αριστερά;» Όσοι πιστεύουν σ’ αυτήν , να σηκώσουν τα μανίκια. Υπάρχει θέσει για μία σύγχρονη Αριστερά, απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις, διλήμματα, διχασμούς και συνθήματα περασμένων αιώνων. Που μπορεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στο δίπολο που ετοιμάζει το δίδυμο, Κυριάκος- Αλέξης.
Χρήστος Γκίμτσας
Ιατρός
[email protected]
