Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να γιορτάζουν η Ποίηση και η Άνοιξη, αν όχι μαζί;
Πρώτη μέρα της Άνοιξης σήμερα. Εαρινή Ισημερία. Και μαζί, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Η Ποίηση, που κλείνει μέσα σε λίγες λέξεις, το νόημα χιλιάδων άλλων. Η Ποίηση που δίνει Φως στους ανθρώπους.
Η Εαρινή Ισημερία, που χωρίζει στα Ίσα την διάρκεια της μέρας και της νύχτας και μετά, η διάρκεια της κάθε μέρας που περνάει μέχρι το Θερινό Ηλιοστάσιο, κερδίζει χρόνο από το σκοτάδι της νύχτας και όλο και μεγαλώνει, χαρίζοντας στο κόσμο περισσότερο Φως.
Το trikalanews.gr επέλεξε για την σημερινή μέρα, δυο ποιήματα. Ένα για την Ποίηση (αποσπάσματα από το «Χρέος των Ποιητών» του Γιάννη Ρίτσου) και ένα για την Άνοιξη και την Ποίηση, μαζί («Διαβάζοντας ένα ποίημα» του Χρίστου Λάσκαρης)
- «Το χρέος των ποιητών» (αποσπάσματα), Γιάννης Ρίτσος
Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια.
Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.
Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ' τ' ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.
Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν' ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.
Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
Εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα
κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα.
Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα –
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά τού εχθρού.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ' αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, –
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρη ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
– ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, – ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.
- «Διαβάζοντας ένα ποίημα», Χρίστος Λάσκαρης
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα, μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
στεφανωμένη με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.
Author: Λέλα Κατεχάκη
