Όταν 14 χρόνια μετά την ίδρυσή σου και μετά από 7 συνεχόμενα χρόνια στην Α’ Εθνική ασχολείσαι για πρώτη φορά με τη διαιτησία, έχει την ιδιαίτερη σημασία του.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος της καθυστερημένης αντίδρασής μας, αφού θέλαμε να δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία.
Δεν είναι μόνο οι διαιτητικές αποφάσεις που θεωρούμε ότι στέρησαν από την ομάδα μας την δυνατότητα να διεκδικήσει τον ένα ή τους τρεις βαθμούς την περασμένη Κυριακή. Είναι η ασέβεια στις αθλήτριές μας, στον κόπο, τις στερήσεις και τον καθημερινό τους αγώνα. Είναι η αδυναμία διαχείρισης της έντασης ενός κρίσιμου βαθμολογικά αγώνα και η δημιουργία ακόμη μεγαλύτερης έντασης, όταν γίνεται διακοπή στο 83’ με αποχώρηση στα αποδυτήρια επειδή υπάρχουν έντονες διαμαρτυρίες για μια διαιτητική απόφαση κι επειδή φεύγει μια μπάλα από τον πάγκο στον αγωνιστικό χώρο.
Αντί να εφαρμοστεί ο κανονισμός που δίνει την απεριόριστη δυνατότητα στον διαιτητή να ασκήσει τον προβλεπόμενο πειθαρχικό έλεγχο (σε όσους θεωρεί ότι υποπίπτουν σε παραπτώματα) και να συνεχιστεί κανονικά ο αγώνας, ιδιαίτερα σε ένα σημείο που η ομάδα μας πιέζει για την ισοφάριση.
Δηλαδή απλώς να κάνει τη δουλειά του και όχι επίδειξη εξουσίας, καταστρατηγώντας τους κανονισμούς που υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετεί.
Προχωράμε συγκεντρωμένοι στο αγωνιστικό κομμάτι γιατί αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε τόσα χρόνια.
