Είναι πραγματικά απορίας άξιον, αφού παραποιείται και «βιάζεται» η οδυνηρή πραγματικότητα για την Χώρα, ότι συνεχίζονται μέχρι σήμερα οι μεγαλόστομες επικοινωνιακές «ενέσεις αισιοδοξίας» από την Κυβέρνηση, για τα αποτελέσματα της πρόσφατης απόφασης του Eurogroup και το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, που υπεγράφη το Καλοκαίρι του 2015, ενώ, την ίδια ώρα, είναι πλέον πασίδηλο ότι, όχι μόνο δεν πέτυχε το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα, αλλά νομιμοποιήθηκε ο στόχος των δανειστών, να αποτελεί η Ελλάδα μια «αποικία χρέους» για τα επόμενα 45 χρόνια !!!.
Είναι «εντυπωσιακές» οι κυβερνητικές δηλώσεις του τύπου «ανοίγει ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση», «πήραμε αυτό που διεκδικούσαμε, αλλά και αυτό που δικαιούμασταν» !!! και ότι «τώρα ανοίγει ο δρόμος για την έξοδο στις αγορές», «για το οριστικό τέλος των προγραμμάτων στήριξης και των μνημονίων που τα συνοδεύουν». Πίσω, όμως, από την «κουρτίνα» αυτών των επικοινωνιακών «πυροτεχνημάτων» της Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., παραμονεύει η αδυσώπητη πραγματικότητα για την Χώρα και τον Λαό της. Με την τελευταία συμφωνία, η οποία, μάλιστα, αγγίζει τα όρια της «γελοιότητας» για την οικονομική επιστήμη και τα όρια της τραγωδίας για την Ελλάδα, προβλέπεται ότι θα έχει διαρκή πρωτογενή πλεονάσματα, 3,5 % του Α.Ε.Π. έως το 2023 και κοντά στο 2,0 % έως το 2060.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι ουδεμία Χώρα και καμία ισχυρή καπιταλιστική οικονομία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πέτυχε πρωτογενή πλεονάσματα 2 % του Α.Ε.Π. για 40 χρόνια, που προβλέπει η συμφωνία του Eurogroup. Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κάποιος, ότι αυτό το σχέδιο των πιστωτών για διαρκή πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060, που το απεδέχθη το «ελλιποβαρές» Ελληνικό πολιτικό προσωπικό και η εξαρτημένη οικονομική παρασιτική ολιγαρχία, για μια οικονομία όπως αυτή της σημερινής Ελλάδας, που κατά την μνημονιακή περίοδο έχει χάσει 25%, έχει υποστεί συντριπτική εσωτερική υποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων, μισθών, συντάξεων και, παράλληλα, υφίσταται εξοντωτικό φορολογικό «πογκρόμ» σε οτιδήποτε παραγωγικό υπάρχει ακόμα στην οικονομία, αποτελεί «ωρολογιακή βόμβα», που θα την συρρικνώσει περαιτέρω τόσο πολύ, κάτι που θα το αντιλαμβάνονταν και ο πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε οικονομικής σχολής στον πλανήτη.
Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί η εκχώρηση, σε βαθμό δημεύσεως, της δημόσιας περιουσίας στο λεγόμενο «Υπερταμείο», η οποία επιδιώκεται να πέσει στα χέρια ιδιωτών, που, υποτίθεται, διαθέτουν τα κεφάλαια για να την αξιοποιήσουν, η έφοδος, που επίκειται μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών στην περιουσία του Ελληνικού Λαού, οι συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα σε όλους τους τομείς, με πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η επιχειρούμενη εξαφάνιση των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και αγροτών και η έξοδος του πιο μορφωμένου τμήματος της νέας γενιάς στις παραγωγικές μηχανές της Δύσης, ως έτοιμο επιστημονικό προσωπικό, τότε δημιουργείται ένα παζλ «οικονομικού θανάτου» της Χώρας, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κούφιες επικοινωνιακές «κορώνες».
Η χειρότερη, δε, πτυχή της οδυνηρής αυτής πραγματικότητας είναι η απουσία οποιουδήποτε οδικού χάρτη εξόδου από αυτόν τον φαύλο, καταστροφικό κύκλο και η έλλειψη ενός σχεδίου εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας, με βάση τα συντριπτικά της πλεονεκτήματα που υπάρχουν σε πάρα πολλούς τομείς.
Τα επικοινωνιακά και αντιπολιτευτικά «φληναφήματα» της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, που συνιστούν συνολικά ένα «καταστροφικό» πολιτικό προσωπικό για την πατρίδα, αποτελούν πρόκληση στη λογική κάθε Έλληνα πολίτη, αφού με ευθύνη τους καταδικάζουν την Ελλάδα τουλάχιστον έως το 2060, να αποτελεί Χώρα μειωμένης κυριαρχίας, όταν, μάλιστα, υπάρχουν ανοιχτά εθνικά θέματα, για τα οποία έχουμε πικρή ιστορική εμπειρία για την πορεία τους, όταν βρισκόμαστε σε αντίστοιχες συνθήκες με τις σημερινές.
Είναι προφανές ότι, όταν σε ένα τέτοιο αντικειμενικό πλαίσιο «καταστροφής», συνεχίζουν οι κυβερνώντες να πανηγυρίζουν, τότε, δυστυχώς, η μόνη λέξη, που μπορεί να περιγράψει την σουρεαλιστική αυτή κατάσταση είναι «πανωλεθρία – μβος».
