Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Στα μέσα του 1990 συνάντησα στη Νάουσα τον πατέρα Στυλιανό. Ένα τυφλό γέροντα, ο οποίος είχε αφιερώσει τη ζωή του και ολόκληρη την πατρική του περιουσία, στο να σώζει και να μεγαλώνει ορφανά παιδιά του πολέμου. Από το σπίτι του στη Νάουσα που το είχε μετατρέψει σε ορφανοτροφείο, πέρασαν και μεγάλωσαν πάνω από 1.000 ορφανά του πολέμου. Ανάμεσά τους και ένας φίλος, συνεργάτης μου, οπερατέρ και σκηνοθέτης, που με έφερε σε επαφή μαζί του.
Όταν τέλειωσαν τα χρήματα που είχε κληρονομήσει ο γέροντας Στυλιανός, βγήκε στη ζητιανιά, για να «μεγαλώσει τα παιδιά του», όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος με περηφάνια.
Από τα παιδιά που μεγάλωσαν στο ορφανοτροφείο του, τα περισσότερα πήραν το σωστό δρόμο και έγιναν χρήσιμοι πολίτες για την κοινωνία. Δεν ήταν λίγα τα παιδιά που κατέλαβαν σημαντικές θέσεις, όπως δικαστές, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί και αρκετοί επιστήμονες. Κάποια όμως δεν τα κατάφεραν και τόσο, αλλά έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες κι έγιναν νομοταγείς και καλοί πολίτες. Όλοι μιλούσαν με αγάπη και συγκίνηση για τον τυφλό γέροντα «πατέρα τους», όπως τον αποκαλούσαν. Έλεγαν όμως, πως ήταν σκληρός στη διαπαιδαγώγηση τους. Τα έβαζε τιμωρία. Πολλές φορές τα ξυλοφόρτωνε, για να μπορέσει να τα συνετίσει και να τα κάνει κουμάντο και να μην παρασύρουν και τα υπόλοιπα.
Κανένα όμως δεν μίλησε με μίσος και κακία, για τις τιμωρίες ή για το ξύλο που τους έριξε. Αναγνωρίζουν πως ήταν οι μόνοι τρόποι για να τα βγάλει πέρα, κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες και τόσο ατίθασα παιδιά.
Ο πατέρας Στυλιανός αν ζούσε σήμερα και συνέχιζε το έργο του, κινδύνευε να βρεθεί κατηγορούμενος για σοβαρά αδικήματα και να οδηγηθεί στη φυλακή.
Σήμερα για αντίστοιχα αδικήματα, καταδικάστηκε ο πατέρας Αντώνιος από την Κιβωτό του Κόσμου. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης πενήντα ενός μηνών. Μια ποινή εξαγοράσιμη, αλλά εξοντωτική για έναν άνθρωπο που δεν του έχει μείνει ούτε ευρώ. Όλοι οι «ευαίσθητοι» τηλεαστέρες της πρωινής ψυχαγωγίας και της καθημερινής υποκουλτούρας αλλά και οι υπερευαίσθητοι ενημερωτές των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, έσπευσαν να δηλώσουν αποτροπιασμό για τις πράξεις του πατέρα Αντώνιου.
Ποιος από όλους αυτούς έχει επισκεφθεί ένα χώρο φιλοξενίας ανηλίκων, όπου βρίσκονται παιδιά που έχουν παραβατική συμπεριφορά και έχει αφαιρέσει την επιμέλεια ο εισαγγελέας από τους γονείς και τα έχει στείλει στο ίδρυμα, ενώ άλλα βρέθηκαν εκεί επειδή ορφάνεψαν και άλλα γιατί οι γονείς τους κρίθηκαν ακατάλληλοι για να τα μεγαλώσουν;
Ποιος από όλους αυτούς του καθημερινούς κριτές των πάντων, ασχολήθηκε σοβαρά με το πως τιθασεύονται αυτά τα παιδιά, όπου ανάμεσά τους υπάρχουν πραγματικά αγρίμια, πολλές φορές ώριμοι εγκληματίες, που κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρασύρουν με τη συμπεριφορά τους και τα υπόλοιπα παιδιά;
Ο πατέρας Αντώνιος σε αυτή τη φάση της δίκης του, δεν καταδικάστηκε για αποπλάνηση ή απόπειρα βιασμού κάποιου παιδιού, αλλά για απλές σωματικές βλάβες και τιμωρητική συμπεριφορά προς τους ανήλικους. Δηλαδή, τα έβαλε τιμωρία και τον κατήγγειλαν ή μπορεί να χαστούκισε κάποιο παιδί για τις αταξίες που έκανε και τον υπέδειξε ως κακοποιητή και φυσικά εγκληματία, σύμφωνα με τον νέο νόμο Φλωρίδη.
Τότε θα έπρεπε όλοι οι δάσκαλοι των δεκαετιών ΄70 – ΄80 και ΄90 να ήταν φυλακή σήμερα, γιατί δεν υπήρχε κάποιος που να μην είχε βάλει τιμωρία μαθητή ή να μην είχε ρίξει καρπαζιά, χαστούκι ή ξύλο με τη βέργα στους μαθητές του. Κι αν ο νόμος δεν έχει αναδρομική ισχύ, ας καταδικάσουμε στη συνείδηση της κοινωνίας όλους τους εκπαιδευτικούς που πέρασαν από τα χέρια τους οι σημερινοί παππούδες και τα παιδιά της υπερευαίσθητης νέας γενιάς.
Αν νομίζουν ότι σήμερα η νέα παιδαγωγική της απόλυτης ανοχής και της ποινικοποίησης της τιμωρίας έχει αποτέλεσμα, τότε καλά θα κάνουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη όλοι αυτοί που νομοθέτησαν κάτι τέτοιο και το στήριξαν μετά μανίας και θα δουν τους υπαίτιους της σημερινής ζοφερής κατάστασης που επικρατεί στη νεολαία, με τις συμμορίες ανηλίκων και τα δεκάδες καθημερινά κρούσματα βίας.
Αυτοί είναι οι ένοχοι για όλο αυτό το ζόφο της νεολαίας και όχι ο πατέρας Αντώνιος, που προσπάθησε να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους και όχι εν δυνάμει εγκληματίες.
Αντί να δικάζουν τον πατέρα Αντώνιο για τα πλημμελήματα που του καταλογίζουν, θα πρέπει να κάνουν μια ενδοσκόπηση και να δικάσουν τους εαυτούς τους για το κακούργημα που έχουν διαπράξει κατά της νέας γενιάς με τη νέα παιδαγωγική μέθοδο που επιλέξανε να εφαρμόσουν. Μια γενιά την οποία οδήγησαν με την απόλυτη ανοχή των σύγχρονων ειδικών, στην ασυδοσία και στο έγκλημα.
