Η γενιά μου το έζησε κι αυτό. Μαθητές ακόμα και βουλιάζοντας μέσα στα καθίσματα του εξώστη του σινεμά της πόλης για να γίνουμε αόρατοι, παρακολουθούσαμε ενεοί κάποιο ‘’ακατάλληλο δι’ ανήλικους’’ , φιλμ, συνήθως Ελληνικής παραγωγής.
Και όταν μιλάμε για ‘’ακατάλληλο δι’ ανηλίκους’’ εννοούμε λίγο από σουτιέν, λίγο από γυμνό πάνω από το γόνατο πόδι, μερικά καυτά φιλιά και όταν έφτανε η κρίσιμη στιγμή, η κάμερα γύριζε δείχνοντας τα έπιπλα του δωματίου, ενώ στο βάθος ακούγονταν μερικές βιαστικές ανάσες, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα στην φαντασία. Και το μάτι να γυρίζει κάπου , κάπου σαν περισκόπιο μέσα στην μισοφωτισμένη αίθουσα, μήπως σκάσει μούρη ο γυμναστής η ο μαθηματικός του σχολείου, οπότε η τριήμερη αποβολή , ήταν εξασφαλισμένη.
Όχι, τα γουέστερνς του Τζών Γουέιν στα οποία με ένα γέμισμα του εξάσφαιρου αποτέλειωνε καμιά πενηνταριά Ινδιάνους, δεν ήταν στα ακατάλληλα. Φαίνεται ότι δεν είχε ξεκαθαριστεί ακόμα τότε αν οι Ινδιάνοι ήταν απόγονοι του HomoSapiens, η όχι.
Την δόξα του γυμναστή η του μαθηματικού που λέγαμε παραπάνω, φαίνεται πως ζήλεψαν οι δυο γυναίκες υπάλληλοι του υπουργείου πολιτισμού, και έστειλαν την αστυνομία στις αίθουσες που έπαιζαν το “ακατάλληλο κάτω των 18 ετών ” φίλμ , “Ο Τζόκερ”
Τις φαντάζομαι αυτές τις δύο κυρίες ως προτεστάντισσες που μάλλον δεν ερωτεύτηκαν ποτέ στην ζωή τους, που ο κόσμος τους είναι υπουργείο, σπίτι και σπίτι , υπουργείο, άντε και κανένα απογευματινό τσάι με ομογάλακτες.
Το ότι σήμερα η πιτσιρικαρία μπορεί να δει και να βιώσει μέσα από το κινητό, το PC, και την TV , τα πάντα, φαίνεται πως δεν το πήραν χαμπάρι. Σεξ για όλα τα γούστα, βία, έγκλημα και φόνος, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Άσε που μέσα από τα βιντεοπαιχνίδια, αφού επιλέξουν ότι όπλο θέλουν, μπορούν να εξοντώσουν όποιον γουστάρουν. Κατά τεκμήριο εξωγήινους, ζόμπι αλλά και Ιρανούς, Αφγανούς και παλαιότερα Βιετναμέζους εχθρούς.
Η βολική δικαιολογία είναι ότι στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και σε όποια ηλικία. Δημοσίως όμως ισχύει ο νόμος και το ‘’ακατάλληλο για ανηλίκους’’. Και μάλιστα ένας νόμος αντιδραστικός, αναχρονιστικός , ξεπερασμένος και καταργημένος από την ίδια την ζωή.
Τελικά δεν ξέρω τι είναι πιο επικίνδυνο : Η βλακεία η υποκρισία, λες και το σπίτι και η κοινωνία δεν είναι συγκοινωνούντα δοχεία, που το ένα τροφοδοτεί το άλλο ,αενάως. Και όχι μόνο αυτό. Πάνω στην ‘’ υπόθεση Τζόκερ’’ νάσου και κάμποσα πολιτικά κουστουμάκια που για πέντε λεπτά δημοσιότητας, έκριναν , επέκριναν, δικαίωσαν η καταδίκασαν ανθρώπους , νόμους και κινηματογραφία.
‘’Ο Τζόκερ’’ είναι ένα εξαιρετικό φιλμ. Δεν διδάσκει ούτε προτρέπει τους νέους στη εκδίκηση μέσα από την βία και τον φόνο, όπως θέλουν να υποστηρίζουν οι επικριτές του. Αντίθετα, καταδείχνει πως η βία της οικογένειας, του εργοδότη, της κοινωνίας του συστήματος μπορεί να τρελάνει τον άνθρωπο και τον οδηγήσει στην απώλεια του μέτρου του σωστού, του ηθικού του καλού , του κακού , και να αποζητήσει δικαίωση μέσα από την βία.
Τολμώ να πω , πως κάποια κινηματογραφικά αριστουργήματα παρόμοιας θεματολογίας, όπως το ‘’ Κουρδιστό πορτοκάλι’’ του Κιούμπρικ ‘’ Ο ταξιτζής’’ του Σκορτσέζε και ο πρόσφατος ‘’ Τζόκερ’’ του Τοντ Φίλιπς πρέπει κατά κάποιο τρόπο να διδάσκονται, σε πείσμα του γυμναστή , του μαθηματικού και κυρίως των δύο κυριών του υπουργείου πολιτισμού, τρομάρα μας.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ
Author: admins
