Τα φιλιά των δυο φωτογραφιών, είναι δυο από τα διασημότερα φιλιά όχι μόνο στην ιστορία της φωτογραφίας, αλλά και στην ιστορία του εικοστού αιώνα.
- «Το φιλί του ναύτη»
Η μια φωτογραφία, έχει τον τίτλο: «Το φιλί του ναύτη». Πρόκειται για ένα αυθόρμητο φιλί που απαθανάτισε ο φωτογράφος τουπεριοδικού LIFE Alfred Eisenstaedt στην πλατεία Times Square στη Νέα Υόρκη, στις 14 Αυγούστου 1945, τη μέρα που παραδόθηκε η Ιαπωνία και τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι δύο νέοι δεν γνωριζόντουσαν. Ήταν δύο άγνωστοι που συναντήθηκαν τυχαία μέσα στο πλήθος που ζητωκραύγαζε για την λήξη του πολέμου. Πάνω στον ενθουσιασμό του, ο ναύτης τράβηξε μια ανυποψίαστη νοσοκόμα και την φίλησε. Η φωτογραφία κρύβει ένα συμβολισμό. Οι ναύτες και οι νοσοκόμες «χτυπήθηκαν» πολύ από τον πόλεμο και αυτό το αυθόρμητο φιλί και η τρυφερή στιγμή που μοιράστηκαν, ήταν σαν να σφράγισε το τέλος του πολέμου και την απαρχή της ειρήνης.
Οι δύο νέοι δεν ξανασυναντήθηκαν μετά από εκείνη τη μέρα. Η νοσοκόμα έγινε γνωστή ύστερα από κάποια χρόνια. Κατά καιρούς παρουσιάζονταν διάφοροι άντρες που ισχυρίζονταν ότι ήταν ο ναύτης της φωτογραφίας. Εκείνη, πάντα καταλάβαινε ότι έλεγαν ψέματα, καθώς δεν απαντούσαν σωστά στην ερώτηση που τους έκανε: «Τι μου είπες την στιγμή που με τράβηξες και με φίλησες ;»
Όλοι έδιναν λάθος απάντηση, ώσπου, τον Αύγουστο του 1995, μισό αιώνα από εκείνη τη μέρα, αποκαλύφθηκε η πραγματική ταυτότητα του ναύτη.
«Τίποτα δεν σου είπα, απλώς σε φίλησα» της είπε.
- Το φιλί στην πόλη του έρωτα
Η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε το 1950, στην Placedel’ Hotel de Ville στο Παρίσι. Την σκηνή των ερωτευμένων που φιλιούνται με πάθος μπροστά στον κόσμο – γεγονός προχωρημένο για τα ήθη της εποχής – απαθανάτισε ο φωτογράφος Robert Doisneau.
Τα φωτεινά πρόσωπα τους, το ένα απέναντι από το άλλο, έρχονται σε αντίθεση με τα στεγνά πρόσωπα των δύο ατόμων – ενός άντρα και μιας γυναίκας – που βρίσκονται δεξιά και αριστερά τους και κοιτάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το φιλί αυτό σε αντίθεση με το «Φιλί του Ναύτη» δεν ήταναυθόρμητο. «Έβαλε το χεράκι του», ο φωτογράφοςγια τη δημόσια αυτή έκφραση πάθους . Μια από τις απόψεις σχετικά με τη φωτογραφία, υποστηρίζει, ότι ο φωτογράφος ήθελε να δείξει την διαφορά ανάμεσα στον αγκυλωμένο από υπακοή στις συμβάσεις κόσμο που αντιπροσώπευαν οι δύο διαβάτες, δίπλα στο ερωτευμένο ζευγάρι.
Και στις δύο φωτογραφίες το πιο κινητικό, το πιο παλλόμενο, το πιο εκστατικό μέρος του ζευγαριού είναι η γυναίκα. Αυτή δίνει την ένταση και στις δύο σκηνές.
Το σώματα των δύο κοριτσιών λυγίζουν και παραδίνονται. Και όμως, η γυναίκα ήταν εκείνη που δυναμικά διεκδίκησε τα ατομικά και κοινωνικά της δικαιώματα και απαίτησε την απελευθέρωση της σεξουαλικήςτης έκφρασης στην μεταπολεμική εποχή και τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
