Αμφισβητώντας παλιές και νέες «Βάρκιζες»
Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου, Μέλος της «Επιτροπής Τρικαλινών για τον Άρη Βελουχιώτη» – Δημοτικός Σύμβουλος
Το κείμενο που ακολουθεί σε εισαγωγικά, είχα την ευκαιρία να το εκφωνήσω στις 17 Ιούνη 2015, μπροστά από το μνημείο των 5 ΕΠΟΝΙΤΩΝ και λίγα μέτρα από το «Φανοστάτη του Άρη» στην Πλατεία Ρήγα Φεραίου, κατά τη διάρκεια της πρώτης από σειρά παρόμοιων εκδηλώσεων που έχουμε οργανώσει σαν «Επιτροπή Τρικαλινών για τον Άρη Βελουχιώτη» τα τρία τελευταία χρόνια για να αποδώσουμε τιμή στην ιστορική μνήμη του πρωτοκαπετάνιου του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ.
Το εκφώνησα 70 χρόνια ακριβώς από τότε που παρακρατικοί και φασίστες βάρβαρα κρέμασαν σαν «λάφυρα πολέμου» όπως οι σημερινοί Τζιχαντιστές, τα κομμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα πάνω στο φανοστάτη των Τρικάλων.
Το εκφώνησα όμως, και μόλις 10 ημέρες πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ και 18 ημέρες πριν τη μεγάλη νίκη του ΟΧΙ, του 61,3%. Αλλά και μόλις 25 ημέρες πριν την επαίσχυντη «Συμφωνία των Βρυξελλών» και το επακόλουθο Τρίτο Μνημόνιο.
Τα γεγονότα που αμέσως ακολούθησαν και οι «μεγάλες αποφάσεις» που πήρε ο λαός μας, δικαίωσαν τις εκτιμήσεις μου. Όχι όμως και η μνημονιακή συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και του συστημικού ΣΥΡΙΖΑ.
Ευτυχώς για αυτούς που προσπαθούν να παραμείνουν συνεπείς στην ιδεολογία τους και στις θέσεις τους, τα γραπτά και τα ντοκουμέντα μένουν. Και τους δικαιώνουν.
«Φίλες και φίλοι
Βρισκόμαστε σε αυτό ακριβώς το σημείο όπου 70 χρόνια πριν, το σκληρό μετεμφυλιακό αστικό κράτος και το παρακράτος της αντίδρασης επέλεξαν για να σηματοδοτήσουν την επερχόμενη επικράτηση του μίσους, των πολιτικών διώξεων, της «λευκής» τρομοκρατίας και γενικότερα να αρχίζουν να υλοποιήσουν ότι επακολούθησε για ολόκληρες δεκαετίες στην μεταπολεμική ιστορία της πατρίδας μας.
Σκληρή πράγματι αυτή η παρακαταθήκη της ιστορίας για την πόλη μας, για τον κάθε δημοκράτη πολίτη της το σημείο αυτό, ο χώρος μπροστά στο «Φανοστάτη των Τρικάλων», όπως η Μακρόνησος και δεκάδες νησιά της ματωμένης εξορίας, τα κολαστήρια της Κέρκυρας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ, η «Μπουμπουλίνας».
Σε όλα αυτά τα σημεία που πραγματικά στοίχειωσε στο πέρασμα των χρόνων το «φάντασμα» της ήττας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού μας, της ήττας των αγώνων του για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνικό μετασχηματισμό.
Εκεί που στοίχειωσαν τα ίδια τα ιδανικά και οι ιδέες που κατατρόπωσαν τους φασίστες και ναζί κατακτητές στα πεδία των ηρωικών μαχών.
Και πως προσπάθησαν το παρακράτος και οι δωσίλογοι να στοιχειώσουν τους αγώνες αυτούς;
Κρεμώντας ως «λάφυρο» το κεφάλι εκείνου που πρώτος σήκωσε το ανάστημα του ενάντια στην ξένη κατοχή, ενάντια στην πείνα του λαού, που πρώτος ξεσήκωσε τους πιο ταπεινούς, τους πιο καταφρονημένους Έλληνες.
Του Άρη Βελουχιώτη.
Αυτού που πάλι πρώτος διαπίστωσε και πάλεψε ενάντια στις παλινωδίες μιας πολιτικής που οδήγησε το κίνημα του λαού από ήττα σε ήττα, και ειδικότερα μίας κομματικής ηγεσίας αναντίστοιχης με τις ιστορικές της ευθύνες, ακατάλληλης να οικοδομήσει νικηφόρες συνθήκες και προοπτικές για το λαό μας .
Και τα λάθη αυτής της πολιτικής, οι συμφωνίες στο Λίβανο , στην Καζέρτα και στη Βάρκιζα μετέτρεψαν τις νίκες του λαού σε συνθηκολόγηση, οδήγησαν τον ενθουσιασμό της απελευθέρωσης σε ηττοπάθεια .
Για αυτό λοιπόν βρισκόμαστε όλοι μας εδώ .
Για να τιμήσουμε όχι μόνο τη ζωή και τον αγώνα του Άρη Βελουχιώτη αλλά κυρίως για να υπενθυμίσουμε σε όλους μας κάτι που πολύ συχνά ξεχνάμε στις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνει ο καθένας μας καθημερινά, ότι δηλαδή ακόμα και όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου, οφείλεις να συνεχίζεις να πορεύεσαι με βάση τις αρχές σου, τα ιδανικά σου, οφείλεις να μην παραδίδεις τα όπλα σου, να παραμένεις συνεπής και να μην υποχωρείς, να μην δειλιάζεις, να μένεις αταλάντευτα πιστός σε ό,τι σε γιγάντωσε και σε ό,τι σε έκανε ικανό να αλλάξεις τη ροή της ιστορίας.
Και ο Άρης τα κατάφερε: άλλαξε τη ροή της ιστορίας.
Συνέβαλλε όπως ένας πραγματικός επαναστάτης στη δημιουργία ενός εντελώς αναντίστοιχου με τις μέχρι τότε φτωχές καταβολές του λαού μας, παρτιζάνικου κινήματος και κυρίως δεν παρέδωσε ποτέ τα όπλα του, προτιμώντας ένα ηρωικό τέλος παρά τη χλεύη της ιστορίας και του λαού που τόσο πολύ τον αγάπησε.
Για αυτούς τους λόγους το πολιτικό κατεστημένο, η άρχουσα τάξη, η αντίδραση και το παρακράτος όχι μόνο κρέμασε το κεφάλι του Άρη σε αυτό το σημείο ιδρύοντας την στυγνή μετεμφυλιακή της εξουσία αλλά και «κυνήγησε» τον Πρωτοκαπετάνιο του ΕΛ.Α.Σ. γιατί ποτέ δεν κατάφερε να τον νικήσει, ποτέ δεν κατάφερε να τον αιχμαλωτίσει, να τον μεταλλάξει, να τον ενσωματώσει, να τον ταπεινώσει.
Για αυτό και η άρχουσα τάξη της πόλης μας χρόνια μετά γκρέμισε τον ιστορικό φανοστάτη, όχι μόνο για να μην μπορούν οι απλοί άνθρωποι, και παλαιότερα οι συμπολεμιστές του να εναποθέτουν λίγα λουλούδια στο σύμβολο της αδούλωτης ψυχής του, αλλά κυρίως για τους υποχρεώσουν να τον ξεχάσουν.
Αλλά δεν τους έκαναν και δεν τους κάναμε το χατίρι.
Και είμαστε εδώ, 70 χρόνια μετά από την Μεσούντα και το φανοστάτη γιατί θεωρούμε ότι η πόλη μας, ο Δήμος μας δεν έχει ακόμα δυστυχώς μέχρι σήμερα αποκαταστήσει μια μακροχρόνια ιστορική αδικία και ασυνέπεια, αφού ούτε ο φανοστάτης τοποθετήθηκε στη θέση που αρμόζει στην ιστορική μνήμη, ούτε απέδωσε τη δέουσα ιστορική τιμή για την προσφορά του, στον Άρη Βελουχιώτη.
Την ίδια στιγμή που βασικοί δρόμοι των Τρικάλων αναφέρονται σε βασιλιάδες του 19ου αιώνα ακόμα και σε συνεργάτες των κατακτητών τίποτα δεν υπάρχει στην πόλη μας που να αναδεικνύει και να σηματοδοτεί τον Άρη και τους αγώνες του, αφού δεν προσφέρθηκε η ονομασία μίας οδού σε αυτόν που ανάμεσα σε όλα τα άλλα υπήρξε ο απελευθερωτής της.
Αυτή την ιστορική αδικία θα παλέψουμε να ανατρέψουμε γιατί έχουμε υποχρέωση όχι σε αυτούς που φύγανε, αλλά σε αυτούς που έρχονται , έχουμε υποχρέωση απέναντι στη συλλογική ιστορική μνήμη της πόλης μας και στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Φίλες και φίλοι
Βρισκόμαστε εδώ 70 χρόνια μετά για να συνεχίζουμε να περπατάμε στα βήματα του Άρη, για να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στους εκβιασμούς σε βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενάντια στην προσπάθεια να καταργηθεί το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού, να αποφασίζει για το μέλλον του, να θέλει «να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του», για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, για να βάλουμε τέρμα στην λιτότητα και στην υποτέλεια.
Όπως και τότε έτσι και τώρα η χώρα και ο λαός μας καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, αλλά όπως τότε έτσι και τώρα όλοι πρέπει να αναλογισθούμε ότι η υποταγή οδηγεί σε κοινωνική εξαθλίωση και η κοινωνική εξαθλίωση σε υποταγή.
Κάθε βήμα πίσω στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, σημαίνει πολλά βήματα πίσω στη δημοκρατία.
Ο λαός μας πρόσφατα επέλεξε δημοκρατικά ενάντια στην πολιτική των μνημονίων και της φτώχειας. Θα το κάνει ξανά με κάθε τρόπο, όσες φορές κι αν χρειαστεί, όπως το έκαναν ο Άρης και οι αντάρτες του μέχρι τη νίκη, μέχρι τη δικαίωση των αγώνων του.
Ας περπατήσουμε λοιπόν στα βήματα του Άρη , στο δρόμο του αγώνα και της ελπίδας. Να μην υποχωρήσουμε στους εκβιασμούς, να παλέψουμε, να νικήσουμε».
