Του Φώτη Αλεξάκου
Ο κορονοϊός μονοπωλεί σήμερα την ειδησεογραφία. Πάντα το πρόσφατο γεγονός παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από αντίστοιχα γεγονότα του παρελθόντος που μοιραία ξεχνιούνται. Συχνά βλέπουμε τίτλους όπως: η μεγαλύτερη πανδημία, η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα, κ.λπ. Είναι όμως έτσι;
Να θυμηθούμε τις πρόσφατες πανδημίες. Το 1957 -1958 η «Ασιατική γρίπη» σκότωσε 2.000.000 ανθρώπους, το 1968 η «γρίπη του Χογκ Κόγκ» είχε 1.000.000 νεκρούς, στα μέσα της 10ετίας του 1980 και εντεύθεν το AIDS (με διαφορετικό τρόπο μετάδοσης) ήταν αιτία για 25.000.000 θανάτους.
Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν «έκλεισαν» οι οικονομίες. Τότε η κοινωνία είχε άλλη προσέγγιση. ΣΗΜΕΡΑ, ΟΡΘΑ ΠΡΟΤΑΣΣΕΤΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΩΣ ΜΕΙΖΟΝ ΑΓΑΘΟ. Η πρόταξη της υγείας όμως φαίνεται να οδηγεί στην υπερβολή.
Καθημερινά παρακολουθούμε δελτία ειδήσεων και ανακοινώσεις, που στην πραγματικότητα είναι δελτία ενστάλαξης φόβου με καθημερινούς απολογισμούς νεκρών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο φόβος έχει μεγαλοποιήσει την ασθένεια σε σημείο που οι περισσότεροι να την θεωρούν χειρότερη από τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες. Οι ασθενείς στοχοποιούνται ως επικίνδυνοι για την κοινωνία. Ο Εθνικισμός αυξάνεται. Ο ρατσισμός επίσης, ειδικά αν αρρωστήσει αλλόθρησκος ή διαφορετικού χρώματος. Οι χώρες μπαίνουν σε αξιολόγηση ανάλογα με τον αριθμό των νεκρών. Η τάση για κλείσιμο των συνόρων γιγαντώνεται. Η συζήτηση για ψηφιακή ατομική ιχνηλάτηση έχει ανοίξει.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ. Προστατεύεται όμως μέσα από την καλλιέργεια κλίματος φόβου για τον συνάνθρωπο, στέρησης των ανθρώπινων ελευθεριών, καταστροφής των οικονομιών;
Έχουμε αναλογιστεί τις συνέπειες της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της μειωμένης παροχής υγειονομικής φροντίδας εξαιτίας του κόστους, σε ανθρώπινες ζωές;
Ιδιαίτερα για την χώρα μας που η οικονομία της εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον διεθνή τουρισμό και την εστίαση και αναψυχή, η εμπέδωση του κλίματος φόβου θα είναι καταστροφική.
Το πέρασμα από τον φόβο στην υπευθυνότητα είναι τώρα αδήριτη ανάγκη. Ο φόβος μπορεί μέχρι τώρα να έφερε αποτελέσματα. Από δω και πέρα κάνει ζημιά. Οι κυβερνήσεις πρέπει διώξουν τον φόβο και να επενδύσουν στην υπευθυνότητα του πολίτη. Αυτό σημαίνει ανοιχτή με μέτρο κοινωνία και οικονομία που όμως θα περιλαμβάνει αποφυγή άσκοπων συγχρωτισμών, τήρηση αποστάσεων, υποχρεωτική χρήση μάσκας, προστασία ευάλωτων ομάδων, κ.λπ.
Οι ίδιες να αφήσουν πίσω τον ναρκισσισμό της αξιολόγησής τους μέσω του αριθμού των κρουσμάτων, να στηρίξουν την επιχειρηματικότητα και να επενδύσουν στα συστήματα υγείας, με καλύτερη παροχή υγειονομικής περίθαλψης και αύξηση των ΜΕΘ.
Ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με οδηγό την αναγκαιότητα του κοινού δανεισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, να αφήσουν πίσω τους αχρείαστους Εθνικισμούς και να επιταχύνουν τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης που θα έχει πολλαπλά οφέλη.
Ο αγώνας κατά του ιού οφείλει να είναι συνεχής. Δεν μπορεί όμως να καταστεί αυτοσκοπός, παραγνωρίζοντας όλες τις άλλες συνέπειες που μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο καταστροφικές.
*Ο Φώτης Αλεξάκος είναι πρώην Νομάρχης και Δήμαρχος Καρδίτσας
