Η διάλεξη αφορά σε ταφές της αρχαιότητας που αποκλίνουν από τις κανονικές ταφικές πρακτικές, όπως των «δεσμωτών» του Φαλήρου, εκείνων της Ρόδου ή του νεκρού από τα Φάρσαλα που βρέθηκε με τις σιδερένιες ποδοπέδες του, οι οποίες εκτίθενται στη μόνιμη έκθεση του Μουσείου.
Η επιλογή του υλικού έγινε με κριτήριο την ύπαρξη «αρνητικών» στοιχείων (π.χ. ο τρόπος και ο τόπος απόθεσης του θανόντος με εμφανή την απουσία φροντίδας και σεβασμού), τα οποία προσδίδουν στη μεταχείριση του λειψάνου, στην ηπιότερη εκδοχή, την εντύπωση της ταπείνωσης και, στην οξύτερη, την εντύπωση της μεθοδευμένης προσβολής και περιθωριοποίησης.
Διερευνώνται οι συνθήκες και τα αίτια των ταφών αυτών καθώς και η φυσική και κοινωνική ταυτότητα των συγκεκριμένων νεκρών. Συνδέονται, άραγε, με πολίτες σε ακραίες στιγμές της πόλης ή με ειδικές ομάδες στο περιθώριο της κοινωνίας;
Είναι εφικτό με βάση τις αποκλίνουσες αυτές ταφικές πρακτικές να μελετηθούν «δύσκολες» στιγμές και όψεις των αρχαίων ελληνικών πόλεων, όπως κρίσεις από φυσικές καταστροφές, επιδημίες και πολεμικές συγκρούσεις, φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού, απόρριψης και διακρίσεων καθώς και «λαϊκές» δεισιδαιμονίες για ειδικές ομάδες δυστυχισμένων νεκρών;
