Είναι λίγο γραφικό, έτσι δεν είναι; Κάθε φορά που οι κτηνοτρόφοι, οι αγρότες ή οποιαδήποτε άλλη πληττόμενη ομάδα ζητά στήριξη, ακολουθούμε το ίδιο προβλέψιμο σενάριο, ο Περιφερειάρχης ζητά από την κυβέρνηση, η κυβέρνηση ζητά από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στο τέλος οι πολίτες, αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους (κυριολεκτικά, στην περίπτωση των πλημμυροπαθών).
ΘΑ ΘΑ ΘΑ σας… εξαφανίσουμε!!!
Αυτή τη φορά, έχουμε τη θεομηνία “Daniel” – και πριν προλάβουμε να ξεχάσουμε τον “Daniel”, έρχεται και η πανώλη των μηρυκαστικών. Οι κτηνοτρόφοι δέχονται χτυπήματα από όλες τις πλευρές και το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας, Δημήτρης Κουρέτας, είναι να στείλει… άλλη μια επιστολή στους αρμόδιους υπουργούς. Μάλιστα, η αλληλογραφία αυτή, συνοδεύεται πάντα από τις ανάλογες δηλώσεις και φωτογραφίες για τη δημόσια προβολή. Στην πραγματικότητα όμως, για τους κτηνοτρόφους η επιστολή δεν φέρνει ούτε φαγητό στα ζώα τους, ούτε τα απαραίτητα κεφάλαια για την επιβίωση των εκμεταλλεύσεών τους.
Ζητάμε από τον Περιφερειάρχη, ο Περιφερειάρχης από την Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση από την Ε.Ε.
Πόσες φορές ακόμα θα δούμε το ίδιο έργο; Οι κτηνοτρόφοι ζητάνε στήριξη – και δικαίως. Αλλά από ποιον; Από τον Περιφερειάρχη, που στέλνει δελτία τύπου και επιστολές προς την κυβέρνηση, αντί να κυνηγάει πραγματικές λύσεις. Από την κυβέρνηση, που με τη σειρά της ζητάει ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στο τέλος, όλα καταλήγουν να πέφτουν σε έναν απίθανο λαβύρινθο γραφειοκρατίας και πολιτικής αυτοπροβολής, όπου οι πολίτες μένουν με υποσχέσεις και ελάχιστες απαντήσεις.
Ο Δημήτρης Κουρέτας, όπως και πολλοί άλλοι τοπικοί άρχοντες, έχουν γίνει εξαιρετικοί στο να στέλνουν επιστολές και να ζητούν στήριξη. Το πραγματικό ερώτημα είναι, πόσες επιστολές χρειάζονται οι πληγέντες κτηνοτρόφοι; Μήπως, αντί να μας κοινοποιούνται οι επιστολές αυτές, θα έπρεπε κάποιος να κάνει πραγματική δουλειά; Να εξασφαλίσει ότι οι αποζημιώσεις θα φτάσουν άμεσα στους λογαριασμούς των ανθρώπων που έχασαν το ζωικό τους κεφάλαιο, το εισόδημά τους, την ίδια τους την επιβίωση.
Η προσωπική προβολή ή η ουσιαστική δράση;
Δεν είναι το πρόβλημα ότι ο Περιφερειάρχης ζητά στήριξη. Είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει περισσότερο με προσωπική προβολή παρά με προσπάθεια λύσης των πραγματικών προβλημάτων. Πόσες φωτογραφίες και δηλώσεις χρειάζονται για να πείσουμε ότι κάτι γίνεται, όταν η καθημερινότητα των κτηνοτρόφων χειροτερεύει;
Οι πολίτες δεν χρειάζονται έναν Περιφερειάρχη που να στέλνει δελτία τύπου με τη μισή σελίδα να είναι αφιερωμένη στην αφεντιά του. Χρειάζονται άμεσες, ουσιαστικές δράσεις που θα επιλύσουν τα προβλήματά τους. Χρειάζονται αποζημιώσεις που να αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές απώλειες που υπέστησαν, όχι άλλες γραφειοκρατικές διαδικασίες που τους αφήνουν εκτεθειμένους.
Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν. Αντί να βλέπουμε τον Περιφερειάρχη να στέλνει αλληλογραφία που διαρκώς γυρίζει γύρω από το ίδιο μοτίβο, ας δούμε πραγματικά αποτελέσματα. Οι επιστολές είναι καλή αρχή, αλλά δεν μπορούν να είναι η μόνη στρατηγική. Οι πολίτες δεν θέλουν να είναι άλλο το μπαλάκι που περνά από υπουργό σε Περιφερειάρχη και από Περιφερειάρχη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με κανένα πραγματικό αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας.
Το μεγάλο ερώτημα: Τι ακριβώς περιμένουμε;
Η κατάσταση αυτή έχει φτάσει στα όριά της. Οι κτηνοτρόφοι που χάνουν τα ζώα τους, οι αγρότες που χάνουν τις καλλιέργειές τους και οι πλημμυροπαθείς που χάνουν τα σπίτια τους, δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Οι υποσχέσεις και οι δημόσιες σχέσεις δεν είναι λύση.
Είναι καιρός οι αιρετοί να σταματήσουν να επικεντρώνονται στην αυτοπροβολή τους και να αρχίσουν να δουλεύουν πραγματικά για τους πολίτες που υποφέρουν. Ίσως, τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα να μην είναι οι θεομηνίες όπως ο “Daniel”, αλλά οι συνεχείς καθυστερήσεις, οι κενές υποσχέσεις και οι αναποτελεσματικές πολιτικές που ακολουθούν.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φωτογραφίες και τις επιστολές για τους δημόσιους διαλόγους και ας επικεντρωθούμε στο πώς θα δοθεί άμεσα και ουσιαστικά στήριξη σε αυτούς που πραγματικά την έχουν ανάγκη. Στο τέλος της ημέρας, οι πολίτες πληρώνουν το τίμημα των πολιτικών παιγνίων. Και αυτό πρέπει να αλλάξει.
