Άρθρο του Γεώργιου Τσιάκαλου
Η σημερινή οικονομική πραγματικότητα και οι δείκτες της ανεργίας στη χώρα μας έχουν μειώσει αισθητά την αγοραστική δύναμη των πολιτών! Τα ελληνικά νοικοκυριά μπροστά στη διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης περιορίζουν αισθητά τις καταναλωτικές τους συνήθειες ενώ παράλληλα βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο ως προς τις οικονομικές τους υποχρεώσεις ρυθμίζοντας έτσι τα χρέη τους ποικιλοτρόπως. Το κοινωνικό αγαθό της εργασίας, που υπό άλλες οικονομικές συνθήκες θα ήταν αυτονόητη προϋπόθεση για μια δικαιότερη κοινωνία, αποτελεί πλέον τη μεγάλη μάστιγα της κοινωνίας και είναι ζητούμενο στις μέρες μας.
Οι νέοι αδυνατούν να αποκατασταθούν επαγγελματικά, λόγω της αύξησης του λειτουργικού κόστους των επιχειρήσεων και της αναγκαστικής μείωσης του απαιτούμενου προσωπικού.
Αλλά και οι συμπολίτες μας, οικογενειάρχες, χάνουν τη δουλειά τους, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, λόγω μείωσης της παραγωγής στις μεγάλες επιχειρήσεις ή λόγω παύσης λειτουργίας μικρομεσαίων επιχειρήσεων που δεν μπορούν να διασφαλίσουν την «επιβίωση» της επιχείρησής τους.
Η οικονομική κατάσταση κάθε ελληνικού νοικοκυριού περιγράφεται ως δύσκολη, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ο αριθμός των ανέργων σε μια οικογένεια αυξάνεται!
Η ενεργειακή κρίση, την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν πρώτα οι πολίτες για τη διαβίωσή τους και οι αυξημένες τιμές στα ράφια, που είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, εξασθένισε τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.
Ως εκ τούτου χρειάζεται ειδική μέριμνα γι’ αυτούς τους πολίτες.
Πέρα από τη δυνατότητα ρύθμισης για την εξόφληση δανείων υπερχρεωμένων νοικοκυριών, θα πρέπει να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα για τους πολίτες που είναι άνεργοι κι αδυνατούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς.
Αυτό σε πρώτη φάση μπορεί να γίνει με απόφαση της κυβέρνησης να χρηματοδοτηθούν οι δήμοι όλης της χώρας, με προγράμματα αξιοποίησης κονδυλίων για την κοινωνική συνοχή.
Στόχος της χρηματοδότησης και σε συνεννόηση με την Ε.Ε. θα πρέπει να είναι η ενίσχυση των κοινωνικών δομών.
Σ’ αυτή τη φάση μια δανειοδότηση των ασθενέστερων δήμων από το ταμείο παρακαταθηκών ή μια επιχορήγηση σύμφωνα με την οικονομική κατάσταση του κάθε δήμου κρίνεται σημαντική για τη λειτουργία ή και δημιουργία υποδομών ως ασπίδα προστασίας στους ασθενέστερους συμπολίτες μας.
Οι δήμοι πρέπει να έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια από την πολιτεία για τη φροντίδα και φιλοξενία των αστέγων, τη φροντίδα και σίτιση των άπορων οικογενειών, τη λειτουργία κοινωνικών παντοπωλείων κι άλλων υποδομών για αναγκαίες κοινωνικές δραστηριότητες.
Σε κάθε περίπτωση η έκφραση αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική περίοδο επιβάλλει τη δημιουργία και υποστήριξη εκείνων των κοινωνικών δομών που θα στηρίξουν κάθε άπορο συμπολίτη μας και θα διασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή.
