Οι αμυγδαλιές άνθισαν και φέτος. Όμορφα κα ευαίσθητα άνθη έχουν και παράλληλα ανθεκτικά στις παγωνιές.
Ο επικρατέστερος μύθος της αμυγδαλιάς, σκιαγραφεί το ιδιαίτερο σμίξιμο των χαρακτηριστικών αυτού του ανυπάκουου δέντρου, που θέλει ντε και καλά, να ανθίζει μέσα στο κρύο και τα χιόνια, λίγο πριν μπει η άνοιξη.
Ο μύθος λέει ότι ήταν βασιλοπούλα, κόρη του βασιλιά Σίθωνα της Θράκης και την έλεγαν, Φυλλίδα.
Μια μέρα, σε μια παραλία της πατρίδας της, έδεσε για ανεφοδιασμό το καράβι ενός πολεμιστή, επιστέφοντας από την κατάληψη της Τροίας. Τον έλεγαν Δημοφώντα και ήταν γιός του Θησέα, βασιλιά της Αθήνας.
Η Φυλλίδα συναντήθηκε με τον Δημοφώντα, γοητεύτηκε από τους ευγενικούς τρόπους του και τον κάλεσε στο παλάτι της, όπου τον φιλοξένησε μαζί με τους συμπολεμιστές του, με μεγάλες τιμές.
Ο αμοιβαίος έρωτας ανάμεσα τους, δεν άργησε να έρθει.
Την ευτυχία τους όμως, επισκίαζε η νοσταλγία του Δημοφώντα για την πατρίδα του. Η Φυλλίδα του ζήτησε να ταξιδέψει για λίγο στην Αθήνα. Εκείνος ορκίστηκε να μην καθυστερήσει την επιστροφή του.
Οι μήνες περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν φαίνονταν. Κάθε ξημέρωμα η Φυλλίδα πήγαινε στο σημείο που τον αποχαιρέτησε και περίμενε να φανεί το καράβι του στον ορίζοντα. Αλλά το καράβι δεν φαίνονταν και οι μέρες και οι μήνες και τα χρόνια, περνούσαν.
Έτσι η γλυκιά προσμονή της μετατράπηκε σε αβάσταχτο πόνο. Στέκονταν ακίνητη, με το χέρι να σκιάζει τα μάτια της και το βλέμμα καρφωμένο στο πέλαγος.
Και η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και τόσο αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και για να μην υποφέρει άλλο, την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο.
Όλοι στο παλάτι και την Θράκη ολόκληρη, αναζήτησαν την Φυλλίδα, αλλά ποτέ δεν έμαθαν την τύχη της. Κανένας δεν κατάλαβε, τι είχε συμβεί.
Μετά από χρόνια, έναν μήνα του χρόνου πολύ παγωμένο, μέσα στον βοριά, το κρύο και το χιόνι, έφτασε ο Δημοφώντας ξανά στην Θράκη και αναζήτησε την Φυλλίδα. Όμως πουθενά δεν την έβρισκε.
Σκέφτηκε να πάει στο σημείο του αποχαιρετισμού τους και φτάνοντας εκεί, είδε στονμπλε, ανταριασμένοφόντο της θάλασσας, να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο, χωρίς καρπούς και φύλλα.
Και τότε κατάλαβε, γιατί εκείνος ήξερε καλύτερα απ΄ όλους την ψυχή της Φυλλίδας. Μια κραυγή πόνου – όπως θέλει ο μύθος – βγήκε από τα στήθια του και τάραξε περισσότερο το μπλε της θάλασσας και εισχώρησε στον κορμό του ξερού δέντρου.
Με λυγμούς και δάκρυα στα μάτια, όρμισε και σφιχταγκάλιασε τον ξερό κορμό.
Κι εκείνη τη στιγμή, σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και στα γυμνά κλαδιά του ξερού δέντρου εμφανίστηκαν πανέμορφα, μικρά,ροδόλευκα άνθη που ανέδυαν μια λεπτή ευωδιά.
Από τότε, το δέντρο αυτό, που ονομάστηκε Αμυγδαλιά, ανθίζει πάντα, όταν μέσα στο κρύο, τον βοριά και τα χιόνια, εμφανίζεται ξαφνικά η ζέστη του ήλιου κι η γαλήνη της θάλασσας. Και είναι πάντα,λίγο πριν μπει η Άνοιξη και γεμίσει την πλάση με τα δικά της πολύχρωμα λουλούδια.
