Δεκέμβρης του 2008: για μια ολόκληρη γενιά η νεανική εξέγερση μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια πρώτη, βίαιη ενηλικίωση. Μια ωμή συνειδητοποίηση της σκληρότητας του κόσμου που ζούμε και ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια.
Τα παιδιά του 2008 μεγάλωσαν και αυτό το μέλλον το βιώνουν πλέον ως παρόν. Έχει γίνει η κανονικότητα των κακοπληρωμένων δουλειών, των επιδομάτων, των γκρίζων πολυκατοικιών που στεγάζουν ψυχικές ασθένειες, διαλυμένες προσδοκίες, γυναικοκτονίες. Η γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά του ξεσπάσματος της κρίσης στην Ελλάδα, με τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, που βγήκαν στον δρόμο ξανά και ξανά μέχρι οι περισσότεροι να μην έχουν άλλο κουράγιο, δεν τα ενώνουν μόνοι οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται και μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Πολλά μπορούσαν να αλλάξουν και τελικά έμειναν ίδια, ή μάλλον έγιναν χειρότερα.
Σήμερα οι μαθητές-τριες, οι φοιτητές-τριες, η νεολαία ίσως έχει θολές μνήμες από τις 6 Δεκέμβρη του 2008. Ξέρει όμως πολύ καλά τι σημαίνει αστυνομική βία και κρατική δολοφονία.
Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλης, Χρήστος Μιχαλόπουλος. Μέσα σε 3 χρόνια 3 δολοφονημένοι νεαροί Ρομά από τα πυρά της αστυνομίας. Μαθήτρια ξυλοκοπείται οριακά θανάσιμα από δυνάμεις τις ΟΠΚΕ μετά την αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Ηράκλειο. Δεν ξεχνάμε επίσης τον Βασίλη Μάγγο, τους 57 νεκρούς, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και της διαρκούς δίψας για κέρδος των καπιταλιστών μπροστά στην οποία η ασφάλεια του κόσμου θυσιάζεται.
Περιστατικά που μπορεί να φαίνονται μεμονωμένα, δεν είναι όμως παρά πλευρές ενός συστήματος σάπιου σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η νέα γενιά μπορεί ακόμα να μην οραματίζεται τις δικές της εξεγέρσεις, οι από πάνω όμως ξέρουν καλά ότι όσο το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία και τη νεολαία είναι η ασφυξία μιας σκληρής πραγματικότητας, η κοινωνική ειρήνη δεν είναι παρά μια ρευστή κατάσταση.
Γι’ αυτό και επιβάλλονται με τον φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, θέλοντας να μας δώσουν ένα μήνυμα να “κάνουμε ησυχία”.
Γι’ αυτό θωρακίζουν το σύστημα με νέους αυταρχικούς και αντιδημοκρατικούς νόμους που προστατεύουν, καλύπτουν και νομιμοποιούν την «κατάχρηση εξουσίας», όπως επίσης με τις επικείμενες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, οι οποίες ακολουθούν το δόγμα των αυστηρότερων ποινών και στοχεύουν κατ’ ευθείαν στους αγωνιστές των κινημάτων.
«Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν» έλεγε ένα απ’ τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. 15 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν ξανά με τις φωνές του λαού και της νεολαίας. Τα κυβερνητικά σχέδια για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η δημόσια παιδεία, η εντεινόμενη ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά και η επιβολή όλων αυτών με την βία της αστυνομικής καταστολής προοικονομούν έναν «νέο Δεκέμβρη». Και για εμάς αυτός ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να μείνει στη μέση!
Δε θα κάτσουμε ήσυχα προσπαθώντας να επιβιώσουμε σε δουλειές του ποδαριού για να κερδίζει στις πλάτες μας το κάθε αφεντικό. Θα οργανωθούμε στα σωματεία μας για να παλέψουμε για μισθούς και εργασιακές συνθήκες με αξιοπρέπεια.
Δε θα δεχτούμε η εκπαίδευση να γίνει ακόμη μια μπίζνα, που όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να σπουδάσει, αλλά θα παλέψουμε για σύγχρονη δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Δε θα κάτσουμε ήσυχα να θησαυρίζουν οι εταιρείες ενέργειας, τροφίμων και βασικών αγαθών, θα οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού για να πληρώσει την ακρίβεια το κεφάλαιο και τα βασικά αγαθά να είναι προσβάσιμα σε όλο το λαό.
Δε θα κάτσουμε ήσυχα όσο το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης σφαγιάζει το λαό της Παλαιστίνης.
Η νέα γενιά και ο κόσμος της εργασίας, της ανεργίας, της συνεχούς εργασιακής περιπλάνησης, πρέπει να πρωτοστατήσουμε για να σπάσουμε τον φόβο και να αγωνιστούμε για την ανατροπή. Για να μη μείνει καμιά εξέγερση στη μέση, για να τα αλλάξουμε όλα! Για μια νέα κοινωνία κομμουνιστική, ελεύθερη, με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας στο τιμόνι!
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
