Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Θερμικές κάμερες έβαλε η Ιταλικών συμφερόντων Trainose, στους σταθμούς, Λαρίσης για την Πρωτεύουσα και στης Θεσσαλονίκης για τη συμπρωτεύουσα. Σκοπός είναι ο εντοπισμός εμπύρετων επιβατών, που μπορεί να σημαίνει ότι είναι ύποπτα κρούσματα κορωνοϊού.
Επίσης κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τουλάχιστον του προαστιακού της Αθήνας, ακούγεται ένα ηχητικό μήνυμα στα βαγόνια, με το οποίο ενημερώνουν το επιβατηγό κοινό, ότι «αν κάποιος αισθανθεί αδιαθεσία, να επικοινωνήσει αμέσως με το προσωπικό του τραίνου».
Όλα αυτά ακούγονται ωραία και καινοτόμα. Αυτά όμως που αντιμετωπίζει κάποιος στην καθημερινότητά του, είναι μια σκληρή πραγματικότητα, που απέχει παρασάγγας από τα όμορφα επικοινωνιακά σλόγκαν.
Τι κι αν μετριέται η θερμοκρασία των επιβατών στους δυο κεντρικούς σταθμούς της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αφού υπάρχουν δεκάδες άλλοι σταθμοί που επιβιβάζεται κόσμος, χωρίς να ισχύει το συγκεκριμένο μέτρο της θερμομέτρησης.
Όσο για το ηχητικό μήνυμα αναρωτιέται κανείς, πως αν κάποιος αισθανθεί αδιαθεσία, σε ποιόν να απευθυνθεί; Στο τραίνο την ώρα που κινείται δεν υπάρχει κανένας υπάλληλος της εταιρείας, πλην του μηχανοδηγού. Εκτός αν εννοούν ότι ο ασθενής, με το που θα κάνει στάση το τραίνο, θα πρέπει να κατέβει στην πλατφόρμα και ν’ αρχίσει να τρέχει προς το μηχανοδηγό με τα χέρια απλωμένα προκειμένου να τον δει και να του φωνάζει για να σταθεί και να μη φύγει, «στάσου μη φεύγεις, μύγδαλα, μείνε για λίγο, κάτι έχω να σου πω» και να τον προλάβει για να του αναφέρει την αδιαθεσία του. Μα για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να έχει επιδόσεις σαν του Κεντέρη στα 100 μέτρα σπριντ. Με τέτοιες επιδόσεις που να τον πιστέψει ο μηχανοδηγός ότι έχει πρόβλημα υγείας ο άνθρωπος.
Η άλλη λύση, είναι να ελπίζει πως στον πρώτο σταθμό που θα συναντήσει, κι αν έχει την τύχη με το μέρος του, να βρεθεί κάποιος από τους security της εταιρείας και να τρέξει κατά πάνω του, για να τον ενημερώσει για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Κι αυτοί όμως βλέπετε, σπανίζουν. Εμφανίζονται οι άνθρωποι μια στη χάση και μια στη φέξη και όχι σε κάθε σταθμό του προαστιακού, όπως μπορεί να φαντάζεται κανείς.
Το πιο απλό πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν από την εταιρεία, θα ήταν να έχουν μέσα σε κάθε βαγόνι, κάποια συσκευή ενδοεπικοινωνίας με το σταθμό ή με το μηχανοδηγό, για να αναφέρει ο κόσμος το πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζει. Κάτι που δεν σκέφτηκε κανείς. Βλέπετε χρειάζεται να έχεις πολύ φαντασία στις μέρες μας για να σκεφτείς το αυτονόητο. Ίσως πάλι να φοβούνται μήπως υπάρξουν πολλοί φαρσέρ κι αρχίσει κάθε τόσο να σταματάει το τραίνο για ψύλλου πήδημα κι έτσι το απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επιβάτες του προαστιακού της Αθήνας, είναι αυτό με τους τοξικομανείς που επιβιβάζονται στο τραίνο σε παρέες των δυο, τριών ακόμη και τεσσάρων ατόμων, χωρίς μέτρα προφύλαξης, μάσκες και τα τοιαύτα, για τους προορισμούς πώλησης ναρκωτικών όπως οι περιοχές των Άνω Λιοσίων και του Ασπροπύργου. Οι συγκεκριμένοι επιβάτες είναι κινούμενες υγειονομικές βόμβες, τους οποίους δεν μπορεί να τιθασεύσει κανείς. Μάλιστα σχεδόν καθημερινά γίνεται χρήση από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, των ναρκωτικών που αγοράζουν, μέσα στις τουαλέτες που διαθέτουν ορισμένα βαγόνια του προαστιακού. Βλέπετε μετά τη λήξη του Lock Down οι τουαλέτες στα βαγόνια του προαστιακού ξανάνοιξαν και χρησιμοποιούνται από το κοινό.
Ωραίες οι ρεκλάμες για θερμικές κάμερες, αλλά για τα ουσιαστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος στον προαστιακό, ούτε κουβέντα να γίνεται. Βλέπετε αυτά είναι δυσεπίλυτα θέματα και δεν τα αγγίζει κανείς.
