Ξεκινά ανάμεσα στα Θεοδώριανα και την Νεράιδα ως ο τρομερός Κρυάκουρας, αυτό το λευκό τσεκούρι που απειλεί τον ουρανό, μετά πενήντα χιλιόμετρα κορυφογραμμής καταλήγει στο Ανθηρό Ιωαννίνων κοντά στο Μέτσοβο. Μετά τον Κρυάκουρα, η Κακαρδίτσα, μετά ο Καταραχιάς και η ΤσούμαΠλαστάρι, στη συνέχεια ο Μέγας Τράπος πάνω από τις Βερλίγκες, κατόπιν η Τσουκαρέλα, η κορυφή του αρχαίου Λάκμου και τέλος το Γιαννάκη και ο Καλόγερος πάνω από το Ανθηρό και την Εγνατία οδό.
Αυτές είναι μερικές από τις κορυφές – πύργους του απόρθητου Σινικού τείχους της φύσης. Η απροσπέλαστη κορυφογραμμή υψώνεται σχεδόν παντού πάνω από τα 2000 μέτρα χωρίς το ελάχιστο ρήγμα. Στο χαμηλότερο σημείο της ο αυχένας του Μπάρου στα 1920 μέτρα. Τον διασχίζει ο υψηλότερος ασφάλτινος δρόμος της χώρας, ο δρόμος Ανθούσας – Καλαρρυτών. Ένας ακόμα κακοτράχαλος χωματόδρομος «διασχίζει» αυτό τον συμπαγή όγκο ανάμεσα στην Τσουκαρέλα και τον Μέγα Τράπο και «συνδέει» το Χαλίκι με το Συρράκο. Πουθενά αλλού δεν έχει αποτολμηθεί διάνοιξη δρόμου.
Όχι μόνο εμποδίζει τους ανθρώπους να τη διαβούν αλλά κρατά μακριά και τα σύννεφα. Αποτρέπει τα φορτωμένα υδρατμούς σύννεφα του Ιονίου πελάγους να ξεφορτώσουν το φορτίο τους στον Θεσσαλικό κάμπο. Η ετήσια βροχόπτωση από τα 1000 χιλιοστά της Πρέβεζας περιορίζεται στα 500 χιλιοστά των Τρικάλων. Το σύνορο Θεσσαλίας και Ηπείρου είναι και σύνορο κλίματος.
Όλη την περίοδο πριν την εμφάνιση των μηχανών το μοναδικό γνωστό πέρασμα ήταν η στράτα των κυρατζήδων, ο εμπορικός δρόμος Ηπείρου – Θεσσαλίας. Ξεκινούσε από το γιοφύρι της Πύλης και διέσχιζε την κορυφογραμμή στα 2000 μ. ανάμεσα σε Καταραχιά και Κακαρδίτσα και στα χωριά Τζούρτσα και Ματσούκι. Ο παλιότερος και διασημότερος ταξιδευτής της στράτας ο Ιάσωνας. Πέρασε από εδώ πηγαίνοντας από την Ιωλκό στο Μαντείο της Δωδώνης για συμβουλές για το πρώτο ταξίδι της ιστορίας. Μάλιστα στο γυρισμό σε μια συμπλοκή, άνευ σπουδαίου λόγου, σκότωσε έναν Αθαμάνα βοσκό. Για την πράξη του τον καταδίωξαν οι Ερινύες μέχρι την Κολχίδα.
Αυτή η Κυριακή δεν είναι Μαγιάτικη όπως ελπίζαμε. Είναι Κυριακή του νοτιά, Κυριακή της θολούρας, Κυριακή της ζέστας, Κυριακή του λίβα. Διασχίζουμε τμήμα της κορυφογραμμής στο τέλος του τμήματος της Κακαρδίτσας και της αρχής του κομματιού του Λάκμου ή Περιστεριού. Έχουμε ξεκινήσει 3 – 4 χιλιόμετρα πριν το πέρασμα του Μπάρου. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία φτάνουμε στην κορυφογραμμή. Στόχος μας η κορυφή Μποτάι που βρίσκεται μπροστά και νότια από το Χαλίκι.
Ο τόπος δεν είναι έτσι όπως τον περιμέναμε. Η ισχνή χιονόπτωση του χειμώνα έχει οδηγήσει στην απουσία του σωρευμένου χιονιού. Ο δρόμος στον Μπάρο διασχίζεται ανεμπόδιστα. Άλλες χρονιές, αυτή την περίοδο, οι Καλαρρυτινοί βοσκοί που διαχείμαζαν στον θεσσαλικό παρακαλούσαν την Νομαρχία να στείλει μπουλντόζες για να σπάσουν τις χιονούρες που κάλυπταν τον δρόμο.
Τα ρέματα έχασαν το νερό που τους χάριζε το χιόνι. Το Περιστέρι δείχνει πρόωρα την άσχημη καλοκαιρινή όψη του. Άφθονος λευκός καυτός ασβεστόλιθος με μικρές οάσεις χόρτου αφημένου στο έλεος της βροχής.
Η ζέστη και τα παγούρια που αδειάζουν γρήγορα αναγκάζουν την πολυπληθή ομάδα ορειβατών σε αναπροσαρμογή σχεδίου. Στροφή βόρεια και ανάβαση στην κοντινότερη Πλάκα στα 2150 μ. Είναι η κορυφή πριν τον Μεγάλο Τράπο. Άλλωστε δεν χρειάζεται να δούμε στεγνές τις περίφημες Βερλίγγες, αυτούς τους αλλεπάλληλους μαιάνδρους του Αχελώου στις πηγές του. Ελπίζουμε ότι ο ζεστός φετινός χειμώνας ήταν ένα καπρίτσιο του καιρού και όχι η άφιξη της κλιματικής αλλαγής.
Έστω με το λιγοστό νερό του ο θεϊκός Αχελώος μπορεί ακόμα να μας δροσίσει. Βουτάμε στο ποτάμι στο ύψος της Τζούρτζιας και το παγωμένο νερό διώχνει την κούραση από το κορμί και τις δυσοίωνες σκέψεις από το μυαλό.
