Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Η ιστορία άρχισε μετά τον θάνατο του Ενβερ Χότζα (1985) και τις πολιτικές ανακατατάξεις που ακολούθησαν στην Αλβανία. Η κατάρρευση του συστήματος οδήγησε πολλούς κατοίκους αυτής της χώρας, στην μαζική μετανάστευση για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Και μέσα από αφύλακτα σύνορα, ξεχύθηκαν απελευθερωμένοι από τον έλεγχο του συστήματος, προς τις όμορες χώρες κυρίως στην Ιταλία και Ελλάδα.
Κοπάδια ταλαιπωρημένων και πεινασμένων ανθρώπων κατέφθασαν περπατώντας μέσα σε βουνά, ερημιές και δάση και σε λίγο το σύντομο ανέκδοτο: «Αλβανός τουρίστας στην Ομόνοια», έπαψε να έχει νόημα και να προκαλεί γέλιο. Και όλα αυτά προς το τέλος της δεκαετίας του ‘90.
Άπειροι και αθώοι, πιστεύοντας πως ο Ελληνικός καπιταλισμός ήταν ο επίγειος παράδεισος, έγιναν εύκολα σκλάβοι στα αγροτικά και οικοδομικά κάτεργα των Ελλήνων που συγχρόνως τους στέγασαν σε στάβλους και εγκαταλειμμένα, ετοιμόρροπα σπίτια.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει σοβαρά, την είσοδο αυτών των ανθρώπων στην χώρα. Να τους καταγράψει, να τους αριθμήσει, να πάρει τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, να τους ελέγξει υγειονομικά και να τους εντάξει στο κοινωνικό σύνολο, ελεγχόμενα. Και εκείνοι να γνωρίζουν ο,τι το «μάτι» του κράτους, μπορεί να τους εντοπίζει κάθε στιγμή. Ότι συμβαίνει δηλαδή και με όλους τους Έλληνες πολίτες.
Η ιστορία ήταν, «μπάτε σκύλοι, αλέστε…»
Μάλιστα δε, πολλοί απ’ αυτούς για να εξασφαλίσουν συμπάθεια και οικειότητα, δήλωναν κουτοπόνηρα, βορειοηπειρώτες, και άλλαζαν το όνομα τους επί το ελληνικότερο.
Το ίδιο επαναλήφθηκε και από χώρες στα βορειότερα σύνορα, αργότερα, μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και την πτώση του καθεστώτος στην Ρουμανία και Βουλγαρία (1989) και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (1990).
Οι κολασμένοι αυτών των χωρών , άρχισαν να εισβάλουν στην χώρα από όλες τις συνοριακές χαραμάδες, επίσης ανεξέλεγκτα και αχαρτογράφητα.
Το 1997, με αφορμή την καταλήστευση των οικονομιών των Αλβανών με την τεχνική των ‘’πυραμίδων’’, ακολούθησαν στην χώρα τους, αναταραχές, καταλήψεις στρατιωτικών και αστυνομικών τμημάτων, κλοπή όπλων από στρατιωτικές αποθήκες, άνοιγμα των φυλακών και πτώση του προέδρου Μπερίσα. Ένα νέο κύμα λαθρομεταναστών ακολούθησε μετά απ’ αυτά τα γεγονότα και η Ελλάδα γέμισε ΑΚ47 (λέγε με καλάσνικωφ), τοκάρεφ, και απελευθερωμένους κατάδικους.
Για να ολοκληρωθεί τελικά, ο στρατός των μεταναστών , με τους απόκληρους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που μετά την διάλυσή της, ξεχύθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο, και βεβαίως και στην Ελλάδα. Αρκετοί δε απ’ αυτούς προέρχονταν από εμπόλεμες και σκληρές κοινωνίες, όπως η Τσετσενία και Η Γεωργία και μπήκαν στην χώρα με την προκάλυψη του δήθεν Ελληνοπόντιου.
Πολλοί απ’ αυτούς τους ξένους, ανεξάρτητα από τον τρόπο που ήλθαν στην Ελλάδα, δούλεψαν σκληρά, υπέστησαν την εκμετάλλευση των ντόπιων , έγιναν όμως νοικοκυραίοι, προσαρμόστηκαν και απ’ αυτούς προέκυψε δεύτερη και τρίτη γενιά ανθρώπων ενσωματωμένων πια στην Ελληνική κοινωνία.
Αρκετοί όμως συντονίστηκαν με τους αυτόχθονες εγκληματίες που τους πήραν στην δούλεψη τους, τους άνοιξαν τα μάτια και από καλφάδες και παραγιοί, αυτονομήθηκαν και δημιούργησαν δικές τους εγκληματικές μαφιόζικες ομάδες. Μάλιστα δε αρκετές απ΄ αυτές εξειδικεύτηκαν σε διάφορα αντικείμενα: Ναρκωτικά, πορνεία, εμπόριο όπλων, ληστείες, παραεμπόριο, τρομοκρατία, δολοφονίες.
Είναι γνωστό ποιοί πολιτικοί είχαν την ευθύνη του ελέγχου της μεταναστευτικής εισροής, της καταγραφής, της πορείας και της συμπεριφοράς των ανθρώπων που μπήκαν στην χώρα κατά το κρίσιμο διάστημα 1985-2000, και που με άστοχες πολιτικές, επέτρεψαν την διαμόρφωση ενός χρόνιου και επικίνδυνου κοινωνικού προβλήματος. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς τιμήθηκαν στην συνέχεια με τα ύπατα αξιώματα της πατρίδας.
Και ενώ η ελληνική κοινωνία προσπαθούσε να βρει μία ισορροπία, να αντιμετωπίσει, και να ενσωματώσει τους αλλοδαπούς, προέκυψε η κρίση και οι πόλεμοι της Μ. Ανατολής.
Ο πόλεμος του Κόλπου (1990-1991) , ο πόλεμος στο Ιράκ (2003- 2010), ο διαρκής πολύμορφος πόλεμος στο Αφγανιστάν, και η λεγόμενη ‘’Αραβική Άνοιξη’’ που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου σε χώρες όπως η Λιβύη, η Υεμένη, η Αίγυπτος και η Συρία, έδιωξαν εκατομμύρια απελπισμένους που μετακινήθηκαν δυτικότερα για σωτηρία και επιβίωση.
Αποτέλεσμα, η Ελλάδα να δεχτεί καίριο χτύπημα από πραγματικά μεταναστευτικό-προσφυγικό τσουνάμι από Αφρικανούς και Ασιάτες.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου οι βαλβίδες εκτόνωσης του μεταναστευτικού προβλήματος να έχουν εκτιναχθεί και αχρηστευθεί, η χώρα να αντιμετωπίζει πραγματική εισβολή και συστηματικό εκβιασμό από την Τουρκία και να εμφανίζονται στη ενδοχώρα, σημεία αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού. Οι δε κάτοικοι των παραμεθόριων περιοχών, να εκδηλώνουν αρχέγονα αμυντικά αντανακλαστικά στα θύματα των εμπόλεμων περιοχών, ξεπερνώντας τα αισθήματα φιλοξενίας και αλληλεγγύης.
Και το χειρότερο: Η έλλειψη σύμπνοιας, η διχαστική συμπεριφορά των πολιτικών της χώρας, οι αλληλοκατηγορίες και οι αποποιήσεις ευθυνών, λες και δεν διαχειρίστηκαν το πρόβλημα όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις, με ανικανότητα και ερασιτεχνικό τρόπο.
Μπροστά σε όλες αυτές τις αλήθειες, η Ευρωπαϊκή Ένωση που στο κάτω, κάτω της γραφής αυτή είναι ο στόχος των μεταναστών, βολεύεται με την μετατροπή της Ελλάδας σε αποθήκη ψυχών και περιορίζεται σε υποκριτικά ψηφίσματα συμπαράστασης προς εμάς και καταδίκης της Τουρκίας. Και βέβαια χωρίς να λαμβάνει καμία σοβαρή πρωτοβουλία για την ειρήνευση των εμπόλεμων περιοχών, την προστασία των μετακινούμενων πληθυσμών και τον πειθαναγκασμό σε συμμόρφωση την εκβιάζουσα Τουρκία, με την οποία έχει ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, ιδίως η Γερμανία.
Οπότε εμείς οι Έλληνες μία λύση έχουμε μπροστά μας, πριν παραδοθούμε στα γεγονότα και στους εκβιασμούς της γειτονικής αλλά εχθρικής χώρας, αποδεχόμενοι μία άδικη μοίρα.
‘’Κλειδώνουμε’’ και ασφαλίζουμε την πατρίδα με τους τρόπους που γνωρίζουν καλά οι επαγγελματίες ένστολοι μας και απωθούμε με κάθε τρόπο, αυτόν τον πρωτόγνωρο κίνδυνο.
Επιτέλους, ας πούμε και εμείς ένα «Nopassaran».
Είναι κρίμα που ένας ειρηνικός και φιλόξενος λαός σαν τον Ελληνικό να αναγκάζεται να ξεπεράσει, αισθήματα όπως ο αλτρουισμός, ο ουμανισμός και η αλληλεγγύη, όχι γιατί δεν θέλει να βοηθήσει, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από όσα έκανε μέχρι σήμερα.
Και θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως ο δρόμος για την θωράκιση της πατρίδας, περνά μέσα και από την άσκηση βίας, δυστυχώς.
