πρωτ. Αθανασίου Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού
Μια από τις παθογένειες των σύγχρονων Ελλήνων είναι και ο νεοπλουτισμός. Βέβαια σε μεγαλύτερο βαθμό αναπτύχτηκε στην πατρίδα μας πριν την οικονομική κρίση η οποία μάλιστα τον περιόρισε λίγο. Όταν ένας άνθρωπος πιάνει απότομα χρήματα στα χέρια του, όχι απαραίτητα πολλά, τότε σιγά σιγά ξεχνά τον Θεό, ξεχνά τον συνάνθρωπο, χαίρεται το καινούργιο του σπίτι, το καλύτερο πια αυτοκίνητό του και γενικά ρέπει στον λεγόμενο ατομισμό πράγμα που χαρακτηρίζει όλον τον Δυτικό πολιτισμό.
Νεόπλουτος μπορεί να είναι ένας ελεύθερος επιχειρηματίας που η επιχείρησή του πηγαίνει καλά ή και ένας δημόσιος υπάλληλος που ο σταθερός μισθός του παρέχει μια ασφάλεια για το παρόν και το μέλλον. Μια από τις συχνές φράσεις του Αγίου Ιακώβου, όταν πηγαίναμε στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ήταν: «η ευμάρεια παιδιά μου καταστρέφει πνευματικά την πατρίδα μας». Η ευμάρεια πραγματικά γεννά μέσα μας μια περηφάνια, έναν εγωισμό, διότι νομίζουμε πια πως είμαστε ανώτεροι από τα φτωχαδάκια γύρω μας.
Το Τριώδιο και η Μεγάλη Τεσσαρακοστή έρχεται να μας συνεφέρει λίγο. Την πρώτη Κυριακή ακούστηκε στις Εκκλησιές μας η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου την οποία ο Χριστός μας τελειώνει λέγοντας ότι, όποιος υπερηφανεύεται θα ταπεινωθεί ενώ όποιος ταπεινώνεται θα υψωθεί. Ο σημερινός άνθρωπος με την βιομηχανική επανάσταση, την κατάκτηση του διαστήματος, την πρόοδο της επιστήμης έγινε υπερήφανος, ανάλγητος προς τον συνάνθρωπο στον αγώνα για την κατάκτηση του χρήματος. Τελικά, λόγω της απομάκρυνσής του από τον Θεό, θα έρθει αντιμέτωπος με ανυπέρβλητα προβλήματα όπως είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, ακραία φυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, τσουνάμι ή σύγχρονες επιδημίες, όπως είναι ο Κορονοϊός. Μήπως τελικά με τα μεγαλεπήβολα και υπερήφανα σχέδιά μας χτίζουμε την «φυλακή» μας;
Την Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου ακούσαμε για την μέλλουσα κρίση. Εκεί στην άλλη ζωή ο Κύριός μας ως τέλειος άνθρωπος, ως «ο Υιός του ανθρώπου», θα μας ρωτήσει εάν σ’ αυτήν την ζωή ταΐσαμε τους φτωχούς, ντύσαμε του γυμνούς, συμμαζέψαμε στα σπίτια μας τους ξένους, επισκεφτήκαμε τους φυλακισμένους ή αν συμπαρασταθήκαμε τους αρρώστους. Απλά πράγματα δηλαδή που όμως δεν πρέπει ο χριστιανός να τα κάμει μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα αλλά όλον τον χρόνο και επί καθημερινής βάσεως όσο μπορεί ο καθένας.
Αυτό είναι και το νόημα της νηστείας, διότι οι πρώτοι Χριστιανοί τις οικονομίες που έκαμαν στην νηστεία τις διέθεταν στους φτωχούς. Η οικονομία του Θεού φροντίζει πάντοτε να υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Και αναρωτιέμαι, εάν με την λέξη ξένος το ευαγγέλιο εννοεί και τους σημερινούς πρόσφυγες, τι λόγο θα δώσουμε στην άλλη ζωή που τους έχουμε για μήνες ολόκληρους εγκλωβισμένους σε απάνθρωπες συνθήκες;
Τελευταία άφησα την παραβολή του Ασώτου Υιού. Όλοι λίγο πολύ είμαστε άσωτοι. ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ποιος από εμάς δεν έχει κάποιο πάθος ριζωμένο στην καρδιά του; Αν μας θίξει κανείς από το κοντινό μας ή το μακρινό περιβάλλον, αν διαταράξει την απόλαυση των αγαθών του νεοπλουτισμού μας, αν προσβάλλει τον εγωισμό μας τότε να δείτε τι «καλά παιδιά» είμαστε.
Ας ζούμε με πνεύμα ταπεινώσεως και μετανοίας διότι ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «αυτός που νομίζει ότι βρίσκεται ψηλά να προσέχει διότι είναι πολύ εύκολο να γκρεμιστεί». Τίποτε δεν μας ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο, όλα είναι δώρα του Θεού. «Πάντα είναι μάταια όσα δεν θα υπάρχουν μετά τον θάνατο».
Ας μαλακώσουμε τις καρδιές μας με τα πρόσωπα τόσο μέσα στο σπίτι μας όσο και στον επαγγελματικό μας χώρο. Ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αμαρτάνει. Εφόσον ο Θεός σέβεται την ελευθερία του οφείλουμε να την σεβαστούμε και εμείς. Αν ο καθένας κάμει την αυτοκριτική του και αγωνίζεται να διορθωθεί τότε θα γίνει καλύτερος ο κόσμος μας.
Το πνεύμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστή με την κατάνυξη που δημιουργεί στις καρδιές μας μας διδάσκει να αφήσουμε σε δεύτερη μοίρα τα υλικά και να επιδιώξουμε τις αρετές που θα κάνουν πιο ευτυχισμένους εμάς και τους γύρω μας.
