Η οροσειρά των Ανατολικών Αγράφων σβήνει ήπια προς τον κάμπο της Καρδίτσας με χαμηλούς χωμάτινους σχηματισμούς, κατάφυτους με δάση βελανιδιάς κυρίως αλλά και ελάτης ψηλότερα.Μέρος των σχηματισμών αυτών αποτελεί και η Βουλγάρα, ένα βουνό που δεν είναι συνηθισμένος προορισμός μας,κυρίως λόγω της απόστασής του από την πόλη μας. Πρόκειται για 90 περίπου χιλιόμετρα, από τα οποία τα μισά είναι δύσκολος ορεινός δρόμος που οδηγεί στη Ρεντίνα, αφετηρία της διαδρομής.
Η Ρεντίνα είναι ορεινό χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 900 μ. και έχει οριστεί ιστορική έδρα του Δήμου Σοφάδων της Περιφερειακής Ενότητας (πρώην νομού) Καρδίτσας, στη Θεσσαλία. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, έχει μόνιμο πληθυσμό 288 κατοίκους. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός, ενώ επτά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του χωριού βρίσκεται η ιστορική Μονή Ρεντίνας.
Το χωριό άκμασε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, χάρις στα προνόμια που απέκτησε η περιοχή των Αγράφων με τη συνθήκη του Ταμασίου. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα χωριά των Αγράφων, με 450 οικογένειες. Η οικονομία της βασιζόταν στην κτηνοτροφία και σε μικρότερο βαθμό στη σηροτροφία. Από εκείνη την περίοδο χρονολογούνται ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (με τέμπλο του 1695), το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου (1662), ο ναός του Αγίου Γεωργίου (αγιογραφημένος το 1719) και ο ναός του Αγίου Νικολάου (1725). Στο χωριό λειτουργούσε μεγάλη βιβλιοθήκη και σχολή όπου διδάσκονταν αρχαία ελληνικά, λατινικά κ.ά. Υπήρξε έδρα της επισκοπής Λιτσάς και Αγράφων.
Λόγω της θέσης πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από τη Θεσσαλία στη Δυτική Ελλάδα, η Ρεντίνα έγινε πολλές φορές πεδίο σκληρών μαχών κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, αλλά και το 1845, το 1867 και το 1878. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής στο δημοτικό σχολείο του χωριού λειτούργησε από τον ΕΛΑΣ Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών από την οποία αποφοίτησαν 840 αντάρτες με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν και 11 γυναίκες.(Πηγή: Βικιπαίδια)
Χρειάζεται να παρακάμψουμε το χωριό, κατευθυνόμενοι προς Καρπενήσι για να φτάσουμε στη θέση «Ζαχαράκη» από όπου ξεκινά η πορεία μας. Μπαίνουμε σε ελατόδασος μουσκεμένο ακόμα από τις πρόσφατες βροχές. Σημεία – σημεία, ίχνη χιονιού δηλώνουν ότι ο χειμώνας έκανε και εδώ μια σύντομη εμφάνιση. Γεγονός όμως είναι ότι καμμία από τις γύρω κορυφές δεν άσπρισε ακόμη, ούτε καν το γειτονικό, πανύψηλο Βελούχι.
Βαδίζουμε με βόρεια κατεύθυνση στο σύνορο των νομών Καρδίτσας και Ευρυτανίας. Το δάσος απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας καλύπτοντας κάθε έξαρση του εδάφους. Το μονοπάτι δίνει τη θέση του στον χωματόδρομο, λασπερό σε πολλά σμεία του και στη συνέχεια νέο μονοπάτι στην καρδιά πυκνότατου δάσους. Δάσος μεχρι την κορυφή, που παρά το μικρό ύψος της (1653 μ.) προσφέρει θέα ανεμπόδιστη σε μεγάλο μέρος του ορεινού όγκου της χώρας που εκτείνεται σε όλα τα Αγραφα, φτάνοντας νοτιότερα μέχρι τα Βαρδούσια, την Οίτη και τη Γκιώνα. Κάτω και αριστερά μας ξεχωρίζουν τα σπίτια της Φουρνά.
Το 996 μ.Χ. στην κορυφή αυτή, οι Ευρυτάνες συνέτριψαν τα υπολείμματα της στρατιάς των Βουλγάρων του Σαμουήλ, που υποχώρησαν από τον Σπερχειό μετά την ήττα τους εκεί από τον Νικηφόρο Ουρανό. Λίγο βορειότεραυπάρχει η κορυφή Βουλγαρομνήματα (1585μ.), εκεί που θάφτηκαν και έμειναν οι ονομασίες στα δύο αυτά βουνά σε ανάμνηση της μεγάλης μάχης.
Τρεις ώρες χρειαστήκαμε μέχρι την κορυφή και άλλες δύο για την επιστροφή. Πέντε ώρες μιας ενδιαφέρουσας διαδρομής σε μια περιοχή έξω από τις συνηθισμένες ορειβατικές στράτες.
