Είθισται μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών εξετάσεων να διαβάζουμε στα ηλεκτρονικά και τα έντυπα μέσα ενημέρωσης πηχυαίου μεγέθους ευχαριστίες προς φροντιστήρια και ωδεία. Συντάκτες , οι ξεχειλίζοντες από συγκίνηση και ικανοποίηση για τη δουλειά του φροντιστηρίου και του ωδείου γονείς, εμφορούμενοι από συμπάθεια και άποψη που τους ωθεί να απευθύνουν διθυραμβικά σχόλια και επαίνους σε κείνους που «συνετέλεσαν να κατακτήσει το παιδί τους τούς στόχους του»/τους…
Στις περισσότερες των περιπτώσεων επιδεικνύεται συντηρητισμός και μικροαστισμός στον τρόπο που σκέφτονται οι ελληνο-γονείς , αφενός, αφού« ό,τι πληρώνω πιάνει τόπο…», αφετέρου, απαξίωση για το δημόσιο σχολείο και τους δασκάλους του, αφού
«είναι τζάμπα και δεδομένο…». Το πιστεύουν ακράδαντα ότι έτσι είναι.
«Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται»…
Στάσις άκρατου δογματισμού. Κι όταν ένας άνθρωπος (εν προκειμένω πολλοί…) υποστηρίζει ότι «έτσι είναι», είναι ή ψεύτης ή άνους…
Από την άλλη, δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό να βλέπει κάποιος να ενισχύεται η άποψή του από το γεγονός ότι τη συμμερίζονται κι άλλοι. Τέσσερα μάτια σαφώς βλέπουν καλύτερα από δύο ειδικά, αν οι άλλοι, παρόλο που ξεκινούν από διαφορετική βάση συλλογισμού, καταλήγουν να συμφωνούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Όλα όμως αυτά τα αποτελέσματα που ενισχύουν μια πεποίθηση,δυστυχώς, προκύπτουν χωρίς τα αναγκαία δικαιολογητικά. Το θέμα αρχίζει να γίνεται θλιβερότερο και να παίρνει διαστάσεις φανατισμού, όταν αυτού του είδους οι άνευ δικαιολογητικών πεποιθήσεις εκπορεύονται από δήθεν αβαυκάλιστους γονείς που υπηρετούν το δημόσιο σχολείο όντας δάσκαλοι! Αυτοακυρώνονται γεραίροντας φροντιστήρια και φροντιστές ανερυθρίαστοι.
Θεωρείται μέγιστο παιδαγωγικό σφάλμα οι γονείς να απαιτούμε από τα παιδιά μας να γίνουν καλοί ενήλικες με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όταν οι ίδιοι δίνουμε κακό παράδειγμα απαξιώνοντας και αποδοκιμάζοντας το σχολείο και τους δασκάλους του. Χωρίς κανένα ηθικό κύροςαπαιτούμε από τα παιδιά μας τον σεβασμό προς το πρόσωπό μας, ενώ εμείς κατηγορούμε απαξιωτικά μπροστά τους τούς δασκάλους τους, μη διερωτώμενοι ότι οι πιο πειστικές και οι πλέον αποτελεσματικές νουθεσίες είναι το έμπρακτο παράδειγμά μας που προσφέρει ως υπόδειγμα εμάς. Κηρύγματα και ρητορείες, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Δεν ηθικολογώ, αλλά θεωρώ ότι θα θεράπευε πολλές παρεκκλίνουσες συμπεριφορές μαθητών ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς εκφράζουν τις κρίσεις ή τις ακρισίες τους για τους δασκάλους των παιδιών τους υποτιμώντας την επιστημονική συγκρότηση και τη μόρφωση του παιδαγωγού, με αποτέλεσμα να κλονίζουν και να καταστρέφουν οι ίδιοιστη συνείδηση των παιδιών τους το κύρος ,τον σεβασμό, την εκτίμηση και κάθε υψηλό συναίσθημα που δημιουργείται στην ψυχή του παιδιού για τον δάσκαλό του… . Πολύ συχνά στη σχολική μου καθημερινότητα συναντώ και συνομιλώ με γονείς που πιστεύουν ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι στα παιδιά νανουρίζοντας τη συνείδησή τους καθώς εξάντλησαν το γονεϊκό καθήκον τους στα δίδακτρα και τα χαρτζιλίκια. Καθώς με συμβουλεύονται για τα παιδιά τους, ανακαλύπτω -καθόλου έκπληκτη- ότι η πραγματική αιτία για τα προβλήματα των παιδιών τους είναι οι ίδιοι!
Ασφαλώς και δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί τη στόφα του δασκάλου.Είναι όμως προτιμότερο για χάρη της μάθησης και της των παίδων αγωγής να μη μειώνεται από τους γονείς το γόητρο κα το κύρος των εκπαιδευτικών , διότι οι ίδιοι εν αγνοία τους βλάπτουν σοβαρά τα παιδιά τους. Γιατί λοιπόν οι μαθητές ως δέκτες να σέβονται και να ενδιαφέρονται για κάτι που λέγεται από έναν πομπό που κατηγορείται από τους ίδιους τους τούς γονείς;
Αγαπητοί γονείς , ειδικά οι φέροντες την ιδιότητα του παιδαγωγού, το δημόσιο σχολείο όντας υποστηρικτικό περιβάλλον ,κυρίως από τον ρόλο των λειτουργών του, συμπληρώνει την προσπάθεια της οικογένειας για την καλλιέργεια του νέου ανθρώπου.Το σχολείο και οι λειτουργοί του αποτελούν κάτοπτρο αυτοαναγνώρισης του νέου και ανταποκρίνονται στην ικανοποίηση των σωματικών, των νοητικών, των συναισθηματικών και των κοινωνικών δεξιοτήτων κάθε νέου, ώστε αργότερα να μεταφραστούν σε προκοπή, ευτυχία και ωριμότητα στην εξέλιξή τους στον στίβο της ζωής οδηγώντας τους στην επιτυχία. Διοχετεύοντας ανιδιοτελώς και αφειδώλευτα στους μαθητές ιδεαλισμό και συνάμα συναισθηματισμό, διαυγή συνείδηση και διάθεση για διάκριση, φρόνημα αντίστασης και αγάπη προς την τιμή, το καθήκον, την αρετή και την αισθητική, το σχολείο και οι λειτουργοί του βοηθούν τους νέους να αναπτύξουν ξεκάθαρη και σίγουρη ταυτότητα χωρίς ποτέ να χάνουν τον προσανατολισμό τους. Πάντα δίπλα και όχι απέναντι στον μαθητή , το σχολείο και οι λειτουργοί του, χωρίς αμφιθυμίες, προσβολές και κυρίως χωρίς φροντιστηριακή πελατειακή λογική , εμφυσούν ορμητική θερμότητα, ώστε να χαλιναγωγήσει τα πάθη του μετατρέποντας σε δύναμη την αδυναμία του! Το σχολείο και οι λειτουργοί του, επίμονοι, κατανοητοί και κατανοητικοί, υπομονετικοί, αγέρωχοι και θαρραλέοιδεν παρέχουν μόνο τεχνική υποστήριξη για τις πανελλαδικές.Οδηγούν το παιδί να βρεί τον δικό του δρόμο. Και είναι πετυχημένοι οι Δάσκαλοι που έκαναν με το έργο τους τον μαθητή τόσο ώριμο , αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο, ώστε εκείνος να ξεπεράσει τον δάσκαλο, να μην τον έχει ανάγκη πια ούτε να τον ξαναχρειαστεί και του χρόνου….
Τα εύσημα και το πελώριο ευχαριστώ τα οφείλουμε στο Σχολείο και στον Δάσκαλο.
Όλα τα άλλα είναι μερεμέτια……
Μαρία Αγναντή, φιλόλογος
